David Otero
Poema lido en Oteiro de Rei no cabodano de Manuel María o 8 de setembro de 2018
Manuel…
Teñen a idea de nos dobregar
sen a explícita rendición,
pero que ben que lles gustaría
e sitúannos nos illamentos
nos odios e nos silencios,
nesa ilexítima legalidade
que llelo permite todo
E resistimos
Non subimos á gloria,
pero tampouco baixamos aos infernos,
pois sabemos camiñar en nós mesmos
e mantémonos coherentes
determinando a nosa ideantidade
nas peores circunstancias.
E resistimos
Que non nos subestimen Manuel,
nós non perdemos a noción dos tempos,
nin perderemos as nosas capacidades
Estaremos sempre teimosamente presentes
no bicar da nosa lingua e no abrazo da nosa cultura
renacendo nas nosas palabras
marcando os nosos cardinais
E resistimos
Beberemos de ti, Manuel, fonte obrigada
Loitaremos a pé de rúa,
pois o presente é duro… e o futuro inquietante
e farémolo na dignidade comunal do deber de decidir
sen medo ás verdades
fronte a tanto egoismo e tanta inmoralidade.
E resistimos
Os nubeiros que nos asombran son alarmantes.
O fascista énchese de valentía.
O verdugo vólvese víctima.
Xa non lle teñen medo ás verdades.
Velaí a necesidade da recomposición do noso orgullo,
pois sen loita Manuel…
non hai futuro
…E Galiza é a Patria ...
…Manuel.
Teñen a idea de nos dobregar
sen a explícita rendición,
pero que ben que lles gustaría
e sitúannos nos illamentos
nos odios e nos silencios,
nesa ilexítima legalidade
que llelo permite todo
E resistimos
Non subimos á gloria,
pero tampouco baixamos aos infernos,
pois sabemos camiñar en nós mesmos
e mantémonos coherentes
determinando a nosa ideantidade
nas peores circunstancias.
E resistimos
Que non nos subestimen Manuel,
nós non perdemos a noción dos tempos,
nin perderemos as nosas capacidades
Estaremos sempre teimosamente presentes
no bicar da nosa lingua e no abrazo da nosa cultura
renacendo nas nosas palabras
marcando os nosos cardinais
E resistimos
Beberemos de ti, Manuel, fonte obrigada
Loitaremos a pé de rúa,
pois o presente é duro… e o futuro inquietante
e farémolo na dignidade comunal do deber de decidir
sen medo ás verdades
fronte a tanto egoismo e tanta inmoralidade.
E resistimos
Os nubeiros que nos asombran son alarmantes.
O fascista énchese de valentía.
O verdugo vólvese víctima.
Xa non lle teñen medo ás verdades.
Velaí a necesidade da recomposición do noso orgullo,
pois sen loita Manuel…
non hai futuro
…E Galiza é a Patria ...
…Manuel.
Manuel María, á beira do Miño en Outeiro de Rei. Maio de 1994. Foto: Xurxo Lobato
Feed RSS
