Coidada e agora abandonada
 
Coidada e agora abandonada
cos membros esnaquizados e ausentes,
visítasme e sacias os delirios.
Antes prudente,
Amor ao que xa non podo servir;
nin recollerlle os figos maduros.
 
Para ti eran as froitas máis cobizadas.
 
Agora que xa non estás tombada ao meu carón,
nin me desgastan os teus brazos.
Agora que atopei pombas brancas
estreladas nos cristais,
lamento e féreme non poder
nin tan sequera remontar cumes,
preto de ti,
en formas en maquinarias,
para aproximarme alí onde estees (?)
 
Onde se depositan os cadáveres coma ti,
pousados con coidado extremo,
temerosos sobre a verdísima herba
manchada de breves dagas grises .
 
Atopeite nos grandes gladíolos
Ao tempo que un vendaval
suspiraba cara nós minas, motores e continentes,
relampos de pluma de cegoña.

Fortemente danada por marcas desacostumadas
Perseguinte con suavidade sobre sinfoniers de veludos enloitados.
Amasei cerebros débiles e sodomizados,
E perseguinte lene.
Rostro escuro, sobre busto rexo.
Mans embrutecidas por exactos afectos.
Peitos abandonados.
Corpo seccionado por lunares púbicos
Que perseguín lene.
Biqueite coma ninguén porque ninguén te bicara.
Aínda ningún resplandor aparecera para alumearte.
Esparexín a túa boca na miña ata aplacar os insectos,
As voraces voces que a asolagaban
Topei límite aos teus ombreiros de distancias non percorridas.
Fitei dende alí:
A ti e a erótica infecta de Gauguin.
Puiden ollar por derradeira vez os cadáveres amados de pé
E non sempre xacentes
Coas malditas túnicas ataviadas por Mantegna.
Deitados sobre escasísimos lirios.
Retornaches cada día máis decidida ao amor.
Cada día máis fermosa.
Buscabas delicadezas en brazos deprimidos,
Ata, esgotados, deixar que o tempo, cal leves barcazas
Nos agasalle soterrándonos xuntos.

Non descoñecía as noxentas mans encarnadas de Rimbaud,
Nin os libros dos mares, nin presenza de lavercas temerosas,
Cando descubrín o amor molesto e inseparábel de Sofía.
 
Espiando nas caixas esquecidas e rotas
Foi onde atopei anacos e reliquias
Audaces forzas derrubadas,
Barcas á deriva desorientadas e penosas.
 
Pendurounos o tempo en teas de araña por humedecer
E desexos de infantes valorosos
Teceramos ao redor nosa formas porentas,
Castelos infranqueábeis por conquistar.
 
Sometémonos as ausencias de novembro, tan cativadoras e inocuas.
Collemos por costume adorar fósiles raros,
Cabelos dourados,
Vendavais de motores e lóstregos de plumas de pomba.
Orfanatos gardados, primorosos, en cadaleitos engaiolados.
 
Acostumámonos aos arumes das nosas mans e á ausencia de molestos olores
Compartimos ollos e comidas rancias; carruaxes, paisaxes ou cartas desertas.
Démonos lembranzas coloridas,
E inventamos doenzas de amor e prisións para patriotas kurdos
Eramos perfectos e desexados.
Haz clic aquí para editar.

Despois de días morto, só dei feito por meu pai este poema. Lino na Festa da Poesía, como membro da "Estrada das Letras"

Atopamos o teu manto
Atopamos o teu manto manchado
Despois de abrirte a frecha da morte.
Seguro que o perdiches mentres mirabas polas fiestras molladas
e as lámpadas de ouro aínda alumeaban.
Pero un ruído, un tumulto de campás caendo, debeu
sorprender a túa gorxa reseca,
mailo prestixio do teu corazón enfermo.
Ensuciou as togas dos vagalumes a túa tose ferida de reloxo.
Ocorreu lonxe, moi lonxe nosa e da nosa casa,
no río Xordán,
De augas alleas á aventura do sal, aos climas de Oriente.
 
Os amados mantos dos sinistros morcegos,
Entre o musical traballo dos portos e factorías,
leváronte á morte.
Leváronte nos vendavais da noite,
no goteo das follas secas na túa garganta,
onde alumea unha solitaria lámpada dourada,
que estoura nos ollos negros do azor ao mirar
a túa xigantesca caveira.
 
E dende 151 días cargo co peso dos meus ombreiros sen mantos,
coa pena que non cesa nos croios nin nos ollos negros do azor.
Non cesan os hábiles xinetes de cantar nese tempo recordado,
nos bordeis das ribeiras do río Xordán.
Partidos os rostros das mulleres vestidas de inverno,
mentres alumea a túa derradeira lámpada de ouro.

Confeseiche que silenciara os cumes mais xeados para ver onde te atopabas?
Alí onde o ceo racha, frugal, para que o sol te alimente?
Confeseiche que, 
Vacilante, 
Confundín os teus ollos con vestixios, con ouro roubado.
E as túas mans coas flores depositadas?
Confeseiche que fasme tremer cada vez que te libras de sombras e considérote?
Confeseiche soñarte servindo manxares en mesas nobres;
Verte entregar nomes deteriorados, palabras opulentas. 
E torsos vertidos en comedores mal amoblados;
En festividades simuladas, en pianos esnaquizados. 
Claro que lle cantei,
Torpe, 
Aos teus cabelos vagabundos, finísimos.
Á tensa espera dos sabores amargos 
De mulleres sen rostro nin importancia.
Confésoche que necesitei a túa compaña
E que eu, vin buracos descoloridos
Como a ousadía de escribir na auga envelenada,
De voar coma os paxariños que non dei matado
Ou fatídico soño de aves mortas.