Alí estaba, sentado nunha cadeira de brazos azul que facía xogo cos seus zapatos e contrastaba co vermello do seu pantalón.
Gustáballe a roupa alegre, non rechamante, aínda que era consciente de que as cores vivas eran rechamantes.
Ademais da que el ocupaba, había outras dúas cadeiras de brazos naquel pequeno cuarto no que agardaba, dende había máis de media hora, a que o chamaran.
Unha muller e un home sentaban no resto.
Os dous moi quedos, vestidos como de loito, de rigoroso negro.
Co aceno serio, a ollada ao fronte, como temendo atoparse cos ollos dos seus compañeiros de agarda.
El non era un home competitivo en absoluto, aínda que alí estaba para facerse co posto, e iso aledaríao. Mais igualmente se aledaría, se o posto ía para calquera dos seus acompañantes.
A súa avoa, en paz descanse, inculcoulle dúas cousas dende ben cativo.
Unha non ven ao caso agora, a outra: a mellor reacción que podes ter ante as vicisitudes que a vida che presente é aledarte.
A alegría só trae consigo cousas positivas.
A tristura non leva a nada máis que a máis tristura.
Era unha magoa que este xeito de reaccionar tivera coma contrapartida habitual, desprezo, hilaridade e no peor dos casos comentarios do tipo: “este rapaz é parvo”.
-Parece que alguén ten o reloxo fóra de hora, non? -dirixiuse aos seus atribulados compañeiros cun sorriso sincero adobiando a súa faciana.
A muller virou a testa cara el sorprendida, e bosquexou un sorriso forzado.
Deseguido, continuou coa súa ollada cravada no linóleo.
O home ollou un intre de esguello cara Ramón, e asentiu coa testa dun xeito case imperceptible.
-A min as esperas lémbranme o necesario que é ás veces pararse a pensar, a pensar sen máis...non vos parece? -insistiu Ramón.
O home esta vez fixo caso omiso das verbas de Ramón e do seu tento de iniciar unha conversa.
A muller sorriu, esta vez dun xeito máis natural e desenfadado. Isto deu azos a Ramón, que proseguiu.
-Chámome Ramón, con quen teño o gusto de compartir espera? -preguntou alternando a ollada entre os seus dous acompañantes.
-...eu son Basilio, -respondeu o home impertérrito e con voz queda.
-Eu son Iria, e traballo para ReHuSa, -deixou uns segundos para comprobar o efecto das súas verbas. Supoño que vos soara o nome da empresa?
-Abofé que si! -respondeu Ramón enérxico.
O outro home pareceu sorprendido e non foi quen de articular palabra.
-Efectivamente -proseguiu a muller. O meu traballo aquí consiste en seleccionar á xente que eu considero máis apropiada para o posto en cuestión...-interrompe a aclaración para ollar a cada un dos presentes.
Basilio parece comprender o que aquela muller aínda non anunciou en voz alta.
-Ramón podes pasar, acabas de amosar un don de xentes que coroa o resto de probas que superaches. Parabéns, o posto e teu! -deseguido virase cara a Basilio-. Síntoo Basilio.
Haz clic aquí para editar.
Gustáballe a roupa alegre, non rechamante, aínda que era consciente de que as cores vivas eran rechamantes.
Ademais da que el ocupaba, había outras dúas cadeiras de brazos naquel pequeno cuarto no que agardaba, dende había máis de media hora, a que o chamaran.
Unha muller e un home sentaban no resto.
Os dous moi quedos, vestidos como de loito, de rigoroso negro.
Co aceno serio, a ollada ao fronte, como temendo atoparse cos ollos dos seus compañeiros de agarda.
El non era un home competitivo en absoluto, aínda que alí estaba para facerse co posto, e iso aledaríao. Mais igualmente se aledaría, se o posto ía para calquera dos seus acompañantes.
A súa avoa, en paz descanse, inculcoulle dúas cousas dende ben cativo.
Unha non ven ao caso agora, a outra: a mellor reacción que podes ter ante as vicisitudes que a vida che presente é aledarte.
A alegría só trae consigo cousas positivas.
A tristura non leva a nada máis que a máis tristura.
Era unha magoa que este xeito de reaccionar tivera coma contrapartida habitual, desprezo, hilaridade e no peor dos casos comentarios do tipo: “este rapaz é parvo”.
-Parece que alguén ten o reloxo fóra de hora, non? -dirixiuse aos seus atribulados compañeiros cun sorriso sincero adobiando a súa faciana.
A muller virou a testa cara el sorprendida, e bosquexou un sorriso forzado.
Deseguido, continuou coa súa ollada cravada no linóleo.
O home ollou un intre de esguello cara Ramón, e asentiu coa testa dun xeito case imperceptible.
-A min as esperas lémbranme o necesario que é ás veces pararse a pensar, a pensar sen máis...non vos parece? -insistiu Ramón.
O home esta vez fixo caso omiso das verbas de Ramón e do seu tento de iniciar unha conversa.
A muller sorriu, esta vez dun xeito máis natural e desenfadado. Isto deu azos a Ramón, que proseguiu.
-Chámome Ramón, con quen teño o gusto de compartir espera? -preguntou alternando a ollada entre os seus dous acompañantes.
-...eu son Basilio, -respondeu o home impertérrito e con voz queda.
-Eu son Iria, e traballo para ReHuSa, -deixou uns segundos para comprobar o efecto das súas verbas. Supoño que vos soara o nome da empresa?
-Abofé que si! -respondeu Ramón enérxico.
O outro home pareceu sorprendido e non foi quen de articular palabra.
-Efectivamente -proseguiu a muller. O meu traballo aquí consiste en seleccionar á xente que eu considero máis apropiada para o posto en cuestión...-interrompe a aclaración para ollar a cada un dos presentes.
Basilio parece comprender o que aquela muller aínda non anunciou en voz alta.
-Ramón podes pasar, acabas de amosar un don de xentes que coroa o resto de probas que superaches. Parabéns, o posto e teu! -deseguido virase cara a Basilio-. Síntoo Basilio.
Haz clic aquí para editar.
Feed RSS