A Manuel Sueiro
Seat 600
Calros Solla
É sabido que a cidade de Ourense se converte no verán nunha caldeira infernal. As altas temperaturas e a oportunidade da vacación convidan os ourensáns a abandonar a urbe na procura do mariño desabafo.
Nos anos sesenta, pola fresca, meus pais estibaban na baca do Seat 600 os útiles da praia e no asento de atrás, ao meu carón, pousaban un muñico de vimbio coas vituallas necesarias para organizar, así picase a larica, un xantar frugal á sombra das antucas. Ben acomodados todos tres naquela folgura, emprendiamos viaxe cara ao areal de Aguete (Marín): daquela, a uns 110 km das Burgas, unhas dúas horas longas de traxecto. Meu pai guiaba.
Despois dos baños e do refrixerio, ao home entráballe a présa. Urxíalle estar en Ourense ás seis da tarde, pois era devoto departidor da tertulia do Liceo. No faladoiro liceísta seica se debatían –a media voz– asuntos moi serios e sisudos, conducentes a cambiar o mundo.
Eran as cinco da tarde cando a rosmeira do 600 canda os seus calados ocupantes atravesabamos, de retorno, o lugar de Cerdedo: a capital botaba a soneca; a parroquia afanábase na arromba da herba. As rodas da “pelotiña” levantábanlle unha leve poeira á vella estrada de rebrusco. Naquel tempo, o tráfico, tanto de ida coma de volta, era rara pingueira.
De improviso, pasada a igrexa, meu pai, no canto de manter a traxectoria, torceu bruscamente o volante invandindo o carril da esquerda. Sen minorar a velocidade, baixou o vidro da xanela e mantivo a dirección até aconchegar o vehículo ao lousado da beiraestrada.
Decateime entón de que pola mesma man se aproximaba a pé un individuo corpancho, traxado e engravatado; investido dunhas ínfulas fúnebres e inquietantes.
Ao chegar á súa altura, meu pai botou a cabeza pola ventá e mirando para el, berrou alto: “Asasino!!, asasino!!”. Coa mesma, devolveu o coche ao carril da dereita e lixeiros continuamos a marcha. Miña nai, sen alterarse, colleulle rexamente a man. Coido que a meu pai se lle escoou unha bágoa. Eu, sorprendido pola reacción do vello, virei a cabeza sobresaltado e seguín pola luneta traseira como nos afastabamos daquela figura sombría.
O “asasino” non se detivo, nin acelerou o paso, nin tan sequera mirou a recadén, facendo coma se nada tivese acontecido.
Só anos despois obtiven de meu pai as pertinentes explicacións. Só anos despois entendín que namentres aquel arroutado 600 superaba a curva da Pedreira, Cerdedo se volvía sumir no témero silencio da derrota. A meu pai, o exabrupto saíralle da alma.
Nos anos sesenta, pola fresca, meus pais estibaban na baca do Seat 600 os útiles da praia e no asento de atrás, ao meu carón, pousaban un muñico de vimbio coas vituallas necesarias para organizar, así picase a larica, un xantar frugal á sombra das antucas. Ben acomodados todos tres naquela folgura, emprendiamos viaxe cara ao areal de Aguete (Marín): daquela, a uns 110 km das Burgas, unhas dúas horas longas de traxecto. Meu pai guiaba.
Despois dos baños e do refrixerio, ao home entráballe a présa. Urxíalle estar en Ourense ás seis da tarde, pois era devoto departidor da tertulia do Liceo. No faladoiro liceísta seica se debatían –a media voz– asuntos moi serios e sisudos, conducentes a cambiar o mundo.
Eran as cinco da tarde cando a rosmeira do 600 canda os seus calados ocupantes atravesabamos, de retorno, o lugar de Cerdedo: a capital botaba a soneca; a parroquia afanábase na arromba da herba. As rodas da “pelotiña” levantábanlle unha leve poeira á vella estrada de rebrusco. Naquel tempo, o tráfico, tanto de ida coma de volta, era rara pingueira.
De improviso, pasada a igrexa, meu pai, no canto de manter a traxectoria, torceu bruscamente o volante invandindo o carril da esquerda. Sen minorar a velocidade, baixou o vidro da xanela e mantivo a dirección até aconchegar o vehículo ao lousado da beiraestrada.
Decateime entón de que pola mesma man se aproximaba a pé un individuo corpancho, traxado e engravatado; investido dunhas ínfulas fúnebres e inquietantes.
Ao chegar á súa altura, meu pai botou a cabeza pola ventá e mirando para el, berrou alto: “Asasino!!, asasino!!”. Coa mesma, devolveu o coche ao carril da dereita e lixeiros continuamos a marcha. Miña nai, sen alterarse, colleulle rexamente a man. Coido que a meu pai se lle escoou unha bágoa. Eu, sorprendido pola reacción do vello, virei a cabeza sobresaltado e seguín pola luneta traseira como nos afastabamos daquela figura sombría.
O “asasino” non se detivo, nin acelerou o paso, nin tan sequera mirou a recadén, facendo coma se nada tivese acontecido.
Só anos despois obtiven de meu pai as pertinentes explicacións. Só anos despois entendín que namentres aquel arroutado 600 superaba a curva da Pedreira, Cerdedo se volvía sumir no témero silencio da derrota. A meu pai, o exabrupto saíralle da alma.
Fuente RSS
