Agosto. Chove e vai viruxe, pero non nos importa. Poñemos o chuvasqueiro e pateamos Dublín. Unha marabilla, semella Galicia. De súpeto, entre as nubes do ceo, sae o Lourenzo. Ficamos pampos, mudos (léase iluminados), polo ar, pola música, pola cor urbana da paisaxe e da paisanaxe.

É coma mergullarse nun infindo uni(verso) literario. Todos os recunchos da cidade arrecenden a literatura. As rúas, os pubs, os museos, os parques, a auga que descende das montañas de Wicklow, o escote da pescadeira Molly Malone na rúa Grafton, o coello que percorre o monte que temos a carón do noso hotel, preto de Phoenix Park; mesmo dous dos seus símbolos, como son a Guinness Storehouse e o Kilmainham Gaol, cárcere-museo, memoria viva irlandesa (onde se rodou In the name of the father), que visitamos co noso simpático guía Kevin.

Todo, insisto, está impregnado dun halo máxico – literario. Ata cando tomamos un taxi ao porto, ou nos perdemos nunha estación do tren para rexurdir (novamente) en Conelly Station; ou ceamos nun restaurante brasileiro.

Teño para min que Dublín é o que é mercede aos seus escritores, aos seus libros, á súa literatura. A cidade de St. Patrick sábeo perfectamente e, por iso, séntese orgullosa de todos eles.

Unha ponte sobre o río Liffey leva o nome do autor de Esperando a Godot, Samuel Beckett. Na esquina de Merrion Square fica feliz, estomballado, Oscar Wilde, que semella sorrir, cando lle agasallamos cun orixinal asinado de O Libro dos bicos. O creador do Ulises, James Joyce, pulula tamén omnipresente por toda a cidade; ao igual que o poeta William Butler Yeats (irmán do afamado pintor); o escritor Bernard Shaw, autor da peza teatral Pigmalión; Jonatham Swift, autor da obra mestra, As viaxes de Gulliver; ou Bram Stoker, co vampiro máis famoso da literatura, Drácula.

Unha das bibliotecas máis bellas do mundo, que alberga unha xoia única, o libro de Kells, está no Trinity College. E en calquera das paredes dos pubs de Temple Bar, nun ambiente de pintas e música en vivo, agroman os versos, os pensamentos, e os retratos dos grandes creadores irlandeses.

Ata, dende a National Gallery of Ireland, o xenial Picasso semella rendirlle unha (pictórica-musical) homenaxe á máis grande cidade literaria, co seu colorista, “Still life wih a mandolin”. Entrementres, Dublín, orgullosa dos seus libros, da súa literatura e dos seus escritores, deixa fuxir un sorriso de felicidade. E que como deixou escrito o xenial Joyce, “When I die Dublin will be written in my heart”.

Hoxe pola mañá antes de escribir este artigo fun cortar a herba á miña casa da Pinguela, en Guimarei. Sempre é un pracer pasar un par de horas na aldea facendo tarefas do campo, non dun xeito tradicional, coa gadaña, senón coma un “señorito urbanita”, conducindo un potente cortacéspede que tritura a herba de tal xeito que serve de abono e non fai falla recollela.

O caso é que pasei un momento feliz. Traballar na finca dos meus avós dáme paz, lembranzas, e tranquilidade, ao tempo que me permite poñer as ideas en orde.

O feito de coidar (léase agarimar) a terra é un vencello cos nosos devanceiros, coa nosa tribo. Resulta curioso (e inxusto, tamén) que as cousas (os obxectos, as casas, as fincas, o río…) sobrevivan ás persoas, pero évos así (dende a creación).

Esta mesma semana fun mirar coa axuda dun perito os marcos duns montes e prados propiedade dos avós da miña muller, nas aldeas veciñas de Vis de Baixetes e Parada. Non foi doado dar con eles pero finalmente conseguimos saber dos lindes do monte da Lomba, da Reja… e como no conto da herba, resultou moi grato (re)atopar o que era propiedade da familia.

A vida cotiá, refírome ás cousiñas e ás persoas, pasan moi rápido por diante dun e non temos tempo a pensar, a cavilar, a reflexionar. Pero hai que facelo. Hai que procurar un tempo para pensar, cavilar e reflexionar, digo, porque o pensamento, as ideas, as lembranzas, os soños, a memoria (en definitiva), son os que nos permiten vivir con dignidade na estrada da vida.

O que está a ocorrer en Gaza, por exemplo, co xenocidio do pobo palestino, por parte da barbarie e da senrazón do governo de Israel, atenta contra toda dignidade humana.

O empresario palestino, Ghaleb Jaber Ibrahim (Ainabus-Nanablus, Palestina, 1950), presidente da Fundación Araguaney e un dos pioneiros do audiovisual galego, ten dito que o grande problema dos humanos, antes mesmo que as guerras ou que as diferenzas culturais, é a ignorancia.

E a peor ignorancia é a de quen non quere saber.

Eu estouvos totalmente dacordo. Menos mal que o ser humano contén ese portento marabilloso que é a memoria (que tamén inclúe os soños). E a liberación de Palestina, como nos lembra o autor de, Palestina, crónica de una injusticia (Ir Indo, 2002) é un soño lexítimo avalado pola memoria.

Que así sexa.