Estes días que estou repasando as letras para a inminente gravación de Esquíos, lembreime dun relato que escribín hai tempo e que quero compartir con vós, sobre a miña nula capacidade poética.

O DÍA QUE FIXEN POESÍA

Dende ben cativo, tiven fixación polas infinitas combinacións de palabras que poden facerse para comunicar emocións, para soar harmoniosamente unha detrás doutra, formando coa beleza do seu significado, unha trenza de verbas afíns que adoitamos chamar poesía.
Nos albores da miña puberdade, foi cando empecei a ler poesía conscientemente. O primeiro libro de poemas que lin, atopeino casualmente na casa dos meus pais, mentres fedellaba na abundante libraría que posuían, na procura dunha novela de Verne. Foi escrito por unha tal, daquela descoñecida para min, Rosalía de Castro. Chamoume a atención o nome da autora, soábame rimbombante e o mesmo tempo próximo. Collín o libro do estante e ollei a súa portada, os rechamantes caracteres barrocos, a suavidade do seu tacto, todo nel empurroume á súa lectura, a intimar cos seus versos ata chegar a consideralos parte da miña familia, como sucedeu.
Conforme fun medrando, medrou tamén comigo o gusto pola poesía. Devorei máis ca ler libros e máis libros, ducias deles, doutros tantos autores e autoras, até chegar o día, cando tiña cumpridos os dezasete anos, que púxenme diante dun folio en branco cun lapis na man coa intención de escribir, de escribir poesía. Pasaron uns segundos, que logo foron minutos, ata que caín na conta que non era quen que escribir ren. O branco do papel foi un espazo demasiado grande para min, case infinito, que me amedrentaba e non era quen de encher. As verbas bulían nos meus miolos vacuas de significado, cando tentaba trenzalas para inmortalizalas no papel. Despois de varios intentos que só deron coma froito dúas deslembradas liñas, abandonei a miña teima no convencemento de non estar dotado para o fin de xeito algún.
Esquecinme do meu fracaso, e proseguín cultivando o meu gusto pola lectura poética. Pasaron os anos, e malia non volver tentar escribir nin matinar nisto conscientemente, sempre sentín unha espiña fondamente cravada nalgún recóndito recuncho do meu corpo.
Hai uns anos, cando estaba pasando unha auténtica treboada tanto a nivel persoal coma profesional, decidín coller unha semana de vacacións no mes de marzo, co obxectivo de esquecerme un pouco de todo e gozar da tranquilidade dun pequeno pobo da costa lucense, durante os estertores do inverno.
O tempo era inusitadamente cálido aqueles días, e incluso durante un par deles, puiden gozar dun ceo baleiro de nubes moi pouco habitual naquelas latitudes. Aproveitando as menores tarifas da tempada baixa, aluguei un pequeno apartamento preto da praia. A miña rutina cotiá durante aquela semana, consistía en erguerme ben cedo pola mañá, e despois de almorzar, ir pasear pola praia e se o tempo o permitía, sentar a ler poesía, novela, ou algunha revista de divulgación científica as que son moi afeccionado.
Polas tardes, soia ir no meu coche a percorrer os arredores na procura de fermosos paraxes, monumentos ou calquera cousa que chamara minimamente a miña atención. O pobo no que me atopaba era eminentemente pesqueiro, e algunha mañá, denantes de ir a praia, paseaba polo porto ollando o ir e vir dos mariñeiros, as mulleres tecendo as redes e o bulir na lonxa cando chegaba o peixe. O porto pesqueiro daquel pobo, ao igual que calquera porto pesqueiro do mundo, cinguíase o paradoxo de ser un lugar cheo de vida no que se comerciaba coa morte, coa morte de centos de peixes e demais habitantes do mar.
O quinto día da miña estancia alí, foi un dos días nos que o sol lucía esplendoroso no ceo, sen que ningunha nube nos roubara o seu fulgor. A temperatura era bastante elevada para a época, e fun a praia ben cedo, preto das oito da mañá. Levei unha versión facsímile da primeira edición do primeiro libro de poesía que lin, Follas Novas de Rosalía.
Despois de ler varios dos meus poemas preferidos, poemas que coñecía de memoria tras habelos lido en incontables ocasións, sentei na area da praia e púxenme a ler unha revista de divulgación científica. Había un artigo sobre a orixe da vida na terra, sobre como todo comezara nas salobres augas mariñas.
Que poético soaba.
De súpeto, comezaron a bulir no meu maxín unha serie de versos, de palabras encadeadas e trenzadas entre si cun sentido, cun obxectivo. Enchido dunha fonda ledicia recollín todo e corrín cara ao coche, tiña medo de que aquelo pasara, de que todo se perdera. Conducín coma un tolo ata chegar ao apartamento, o medo a perder aquelas verbas sen poder inmortalizalas, facía que o corazón latexarame coma un martelo pneumático no peito.
Cheguei a casa, non tiña folios en branco, entón collín unha carta de propaganda, un lapis, e sentado na mesa da cociña, escribín no canto baleiro do papel:

Os elementos á humanidade

Tan salobre como a suor que perla a túa fronte,
Tan libre como a luz que ilumina a túa pel,
Así é a auga onde creceu túa semente.


Tan intanxible como a vontade de ser,
Tan forte como a treboada de verán,
Así é o aire que enche os teus pulmóns.


Tan resistente como a folla verde no caloroso verán,
Tan doce como a ollada da nai o fillo recen nado,
Así é a terra que albergara os teus restos.


Tan destrutor coma un tremor de terra,
Tan insaciable como a túa cobiza,
Así é o lume no que todo arderá.
​
Dende aquela non volvín escribir. Non sentín a necesidade de facelo, e sei, que de tentalo de novo, non atoparei nada que dicirlle ao níveo folio branco.
Sei, que mal que me pese, eu non nacín para poeta, o teño ben claro. Porque unha vez pintara o interior da miña casa, non significa que sexa ou me sinta pintor, e o mesmo razoamento pódese aplicar neste caso. Pero quédame o consolo de, polo menos unha vez, ter vivido a experiencia de facer poesía, de sentir a necesidade imperiosa de trasladar ao folio as palabras e os sentimentos que dita algo dentro de ti, e con iso doume por satisfeito. Onde fora que tivese cravada aquela espiña, xa non estaba, xa non tiña razón de ser.
Non entro a valorar a calidade do meu poema, coma unha nai non pode ser obxectiva cando describe ao seu fillo. Teño a ledicia de saber, que houbo un soleado e máxico día de marzo, no que durante uns intres sentinme poeta. Sentín coma as verbas fluían dos meus miolos ao lapis, e tomaban forma no folio, tan doadamente coma respirar, sen esforzo.
Sentín como se fai a poesía.

 Son unha persoa sinxela. Coido que razoablemente podo ser considerado unha boa persoa, ou polo menos, non creo ser unha mala persoa. Adoito pensar que o resto da xente, mentres non me amosen o contrario, tamén son boas persoas. Por isto non tiña eu impedimento ningún, ante a falla dun medio de locomoción propio, en recorrer ao autostop para trasladarme dun lugar a outro cando así o precisaba -a idea de ter coche propio estaba aí, mais os cartos non-.
Facer autostop é un medio de transporte, ou mellor dito é un xeito de transportarse dun lugar a outro, que foi moi importante nunha época, e que na actualidade é moito menos frecuente debido a diversos motivos. Un deles podería ser que a xente nova ten acceso de xeito máis doado a un medio de transporte propio, cousa que hai uns cantos anos era impensable. Tamén o medo é un importante factor; o medo da xente a recoller a alguén que resulte ser un ladrón ou algo peor. Nesta percepción seguramente terá moito que ver o cine, en maior medida o norteamericano. Quen non viu unha película na que un autostopista resulta ser un perigoso asasino psicópata, un violador...etc. Tamén ocorre á inversa; un rapaz ou rapaza recollido na estrada resulta agredido, desaparece, róubanlle os órganos... a lista de maldades pode ser infinita.
Esta historia ocorreume hai uns anos, e quero dala a coñecer co obxectivo de romper unha lanza a prol deste xeito de viaxar. Estou seguro de que considerándoo en global, haberá moitos máis casos positivos que negativos; xente que recolle autostopistas que resultaron unha agradábel compaña durante a viaxe, ou que axudaron a reparar o vehículo despois dunha malfadada picada, ou infinidade doutras posibilidades. Pero que ten iso de shock? Que ten iso de impresionante para a maioría da poboación occidental do século XXI? E moito máis impresionante para a masa, e polo tanto queda gravado no noso inconsciente colectivo, un autostopista asasino ou violador, ou a maldade que toque -tamén á inversa, unha persoa que recolle a xente con malfadadas intencións-. Estes casos si que transcenden fronteiras de todo tipo, ata o punto de que feitos que só ocorreron no maxín dalgún guionista de Hollywood, poden chegar a formar parte das lendas urbanas que moita xente considera reais, e deste xeito inflúen decisivamente no seu comportamento cotián. Decídome pois a escribir a miña experiencia, coma un pequeno gran de area na balanza a prol do costume de facer autostop. Un gran de area que pese no lado positivo, sabendo que faría falla dar a coñecer milleiros de casos similares -en canto a experiencia positiva-, para equilibrar a balanza e que este xeito de viaxar, senón que fose percibido coma algo bo en si mesmo -que non ten porque selo-, polo menos non tivese a auréola perigosa que actualmente ten para moita xente. Isto non quere dicir que esta historia remate ben ou mal, sinxelamente para min foi unha experiencia positiva, e a vida vén sendo iso, unha serie de experiencias que independentemente de que no seu momento sexan percibidas coma malas ou boas, co paso do tempo poden chegar a ser positivas ou negativas no conxunto dunha traxectoria vital.