​Alí estaba, sentado nunha cadeira de brazos azul que facía xogo cos seus zapatos e contrastaba co vermello do seu pantalón.
Gustáballe a roupa alegre, non rechamante, aínda que era consciente de que as cores vivas eran rechamantes.
Ademais da que el ocupaba, había outras dúas cadeiras de brazos naquel pequeno cuarto no que agardaba, dende había máis de media hora, a que o chamaran.
Unha muller e un home sentaban no resto.
Os dous moi quedos, vestidos como de loito, de rigoroso negro.
Co aceno serio, a ollada ao fronte, como temendo atoparse cos ollos dos seus compañeiros de agarda.
El non era un home competitivo en absoluto, aínda que alí estaba para facerse co posto, e iso aledaríao. Mais igualmente se aledaría, se o posto ía para calquera dos seus acompañantes.
A súa avoa, en paz descanse, inculcoulle dúas cousas dende ben cativo.
Unha non ven ao caso agora, a outra: a mellor reacción que podes ter ante as vicisitudes que a vida che presente é aledarte.
A alegría só trae consigo cousas positivas.
A tristura non leva a nada máis que a máis tristura.
Era unha magoa que este xeito de reaccionar tivera coma contrapartida habitual, desprezo, hilaridade e no peor dos casos comentarios do tipo: “este rapaz é parvo”.
-Parece que alguén ten o reloxo fóra de hora, non? -dirixiuse aos seus atribulados compañeiros cun sorriso sincero adobiando a súa faciana.
A muller virou a testa cara el sorprendida, e bosquexou un sorriso forzado.
Deseguido, continuou coa súa ollada cravada no linóleo.
O home ollou un intre de esguello cara Ramón, e asentiu coa testa dun xeito case imperceptible.
-A min as esperas lémbranme o necesario que é ás veces pararse a pensar, a pensar sen máis...non vos parece? -insistiu Ramón.
O home esta vez fixo caso omiso das verbas de Ramón e do seu tento de iniciar unha conversa.
A muller sorriu, esta vez dun xeito máis natural e desenfadado. Isto deu azos a Ramón, que proseguiu.
-Chámome Ramón, con quen teño o gusto de compartir espera? -preguntou alternando a ollada entre os seus dous acompañantes.
-...eu son Basilio, -respondeu o home impertérrito e con voz queda.
-Eu son Iria, e traballo para ReHuSa, -deixou uns segundos para comprobar o efecto das súas verbas. Supoño que vos soara o nome da empresa?
-Abofé que si! -respondeu Ramón enérxico.
O outro home pareceu sorprendido e non foi quen de articular palabra.
-Efectivamente -proseguiu a muller. O meu traballo aquí consiste en seleccionar á xente que eu considero máis apropiada para o posto en cuestión...-interrompe a aclaración para ollar a cada un dos presentes.
Basilio parece comprender o que aquela muller aínda non anunciou en voz alta.
-Ramón podes pasar, acabas de amosar un don de xentes que coroa o resto de probas que superaches. Parabéns, o posto e teu! -deseguido virase cara a Basilio-. Síntoo Basilio.


Haz clic aquí para editar.

Rondaba a nosa casa dende había varias semanas.
Fun eu quen me decatei en primeira instancia da súa incómoda presenza.
Un día chegas a casa despois de facer a compra, e hai un home parado diante da túa casa.
Un home con aspecto estraño, pero que ao mesmo tempo tenche un aire familiar, faiseche coñecido.
O día seguinte volves velo pola zona, preto da túa casa. E pensas en porque te lembra a alguén coñecido.
O cine.
Recórdate ao típico psicópata de película americana, un asasino en serie.
Cando fas ese descubrimento, malia saber que todo é produto do teu maxín, un desacougo acompáñate ata que pasados un par de días sen volver a ter novas daquel misterioso home, pensas no parva que fuches e esqueces o tema.
Ata aquí o que poderíamos denominar como a primeira etapa, a toma de contacto, con aquel visitante.
A existencia dunha parada vivindo na casa dos pais máis alá dos trinta e cinco anos é difícil, pero non queda outra.
Que a parella ideal coa que te bombardea o cine e demais contos, non apareza por ningures tampouco axuda; e que os teus amigos e amigas so saiban falar de cueiros, remata de fixar un negro panorama para a interesada, neste caso.
A tranquilidade dura un par de semanas.
Pasado ese tempo, un día érgome a media mañá, despois dunha tola noite de festa cunha amiga que non vía dende había tempo.
Pasamos unha das noites máis divertidas da miña vida.
Descorro a cortina do meu cuarto, aínda con lagañas nos ollos. Arrimada ao bordo da fiestra paseo a miña ollada polo exterior. Alí está.
Volve o desacougo de súpeto.
Leva unha especie de bufanda que lle resgarda a cara das olladas alleas e un gorro escuro que evita mesmo adiviñar a cor do seu cabelo.
As mans detrás, ao lombo.
Mais nin sequera todo iso pode agochar o seu nariz, que agroma entre o escuro da súa face coma se fora o cumio dun volcán en erupción. Ese nariz que tan familiar se me fai, e que remata sendo fetiche dos meus pesadelos.
A mesma roupa que levaba as outras veces.
De entrada non lle digo nada a miña nai. Ela está atarefada sempre coas cousas da casa, para ela son o máis importante do mundo. Senón queres meterte en leas con ela, mellor non dar a túa opinión ao respecto.
Que se as novas alfombras do corredor que ben quedan, que se hai que mercar máis vasos que so quedan unha ducia e calquera día ven alguén a tomar algo e non hai para todos.
Aínda así un día sacudindo as alfombras pola fiestra da ventá viuno. Nada fora do normal para ela que non ten por costume ser moi observadora co que sucede de cancela para fóra.
Pero o día seguinte tamén o viu. E o seguinte. E así toda semana.
Entón entra en pánico e cóntamo á noite, mentres meu pai cea so, como adoita facer mentres ve as novas na televisión.
Eu esa semana estou fóra, en casa dunha amiga, nunha localidade próxima, facendo un proxecto de empresa que agardo sexa o catalizador para abandonar o niño familiar.
Regreso un venres.
Cando chegas a túa casa, a que consideras o teu fogar, o sitio do mundo onde te sintes máis segura, despois de cinco días de ausencia, e a túa nai recíbete con cara de circunstancias...aquí pasa algo, pensas.
Cando despois da cea, conta que hai un home que nos axexa, e vexo que está aterrorizada, toda a seguridade que me da o meu fogar salta polos aires, esnaquízase nun intre.
Regresaba coa convicción de que todo fora unha casualidade, que non pasaba nada anormal. Trabuqueime.
A partir de aquel día a paranoia.
Dun xeito temesiño comezamos a confiar unha na outra o que pensamos daquel home. Cales poden ser as súas intencións.
Aquilo é claramente un erro.
O que comeza coma un xeito de tranquilizarnos mutuamente e de compartir as nosas inquedanzas con respecto a aquela visita non desexada, muda nun acto de febril desacougo.
O que os detractores dos fenómenos paranormais, e os psicólogos, chaman histeria colectiva ou psicose colectiva.
O home do nariz vermello, vixiante, calado, matinando en facernos a min e a miña nai as maiores maldades. De momento olla. So olla.
Pero de seguro que leva un coitelo, un enorme coitelo de matachín, agochado baixo a roupa. Listo para mutilarnos e quizais gardarnos por partes no conxelador, e alimentarse da nosa carne.
Miña nai máis eu cada día estamos máis asustadas coa teima daquel home, pero non somos quen de preocupar a meu pai con aquilo.
Calámolo para nós, incorporámolo aos nosos pesadelos.
Pode haber maior maldade que deixar que matines que o peor que es capaz de imaxinar vaite pasar a ti?
Non sabes cando, pero esa insistencia diaria, esa lembranza continua que semella dicir: aquí sigo, pode ser hoxe ou mañá, pero sabes que vai pasar.
Co paso dos días aquel home perde a vergoña e a precaución.
Achégase dun xeito cada vez máis descarado á casa. Fica parado perante a cancela, a piques de traspasar o limiar pero sen chegar a facelo.
Fita cara a miña fiestra, e así queda parado durante minutos, tan alto coma é.
Aproveita cando meu pai está traballando para facer a súa parada diaria, como se fora seu traballo, chova ou faga sol.
El olla, só olla. O home que olla, que maldade.
Ao comezo a súas visitas duran cinco minutos. Cinco minutos de terror. As dúas abrazadas diante da fiestra do meu cuarto fitando cara el.
Agardando que non de un paso máis. Que aquel non sexa o día escollido para levar a cabo seu sinistro cometido.
Pero non pasa nada. El fita cara miña ventá, e nos tras ela fitamos cara el.
Pouco a pouco as visitas aumentan en duración.
Dez minutos. Quince minutos. Media hora.
A hora da visita, sempre pola mañá, varia.
Até que se produce, eu máis miña nai non facemos outra cousa que perder tempo mentres non chega o noso visitante.
Finximos estar ao noso, pero de xeito soterrado o noso pensamento está naquel home.
Miña nai pela unha pataca durante horas.
Eu leo un importante traballo relativo o meu proxecto sen pasar de páxina en toda a mañá.
Un día sucede algo curioso.
O noso visitante non se presenta. Despois de semanas de visitas regulares, ese día non ven.
As dúas estamos incómodas ese día. Meu pai está enfermo, un forte catarro, nada grave. Pero ese día non vai traballar.
A nos parécenos unha intrusión. Non o dicimos en voz alta. Pero as dúas pensamos o mesmo de seguro.
Menos mal que non sae da cama, da súa habitación.
Non sei como explícalo. Pero o feito de que non veña o noso “amigo”, lonxe de aliviarnos, provócanos un fondo desacougo ás dúas.
Ficamos nerviosas, coma adictas que non poden acceder a súa dose.
Berramos entre nós pola cousa máis miúda.
Que se non sabes pechar a porta máis a modo, que se baixes o volume da televisión que o teu pai durme, que se a ver se atopas traballo que xa está ben de vivir á nosa conta.
Non cabe a dúbida. Estamos a vivir o noso particular síndrome de Estocolmo.
Ese foi o primeiro sinal de alarma. A partir de ese día a miña preocupación aumenta.
O día seguinte o alivio ven coa visita do noso “amigo”.
Recibimos a nosa dose de terror desacougante.
Meu pai volve ao traballo. Estamos as nosas anchas, matando o tempo.
Agardando a súa visita. Co medo paralizante de que á ausencia se perpetúe.
Chega coma sempre, camiñando moi a modo, como se non tivese claro o camiño.
Parase diante da cancela da casa e queda fitando á miña fiestra, tan alto como é.
A miña nai máis eu recuperamos a nosa conexión especial de súpeto.
Abrazámonos mentres ollamos para el.
Pasan os minutos. Estamos mergulladas nunha especie de éxtase aterrador.
Un terror que nos alimenta, que anhelamos cada día.
O medo a ser desmembradas por aquel descoñecido.
O terror a ser violadas, humilladas.
Entón ocorre.
O home que fica parado de súpeto espirra.
O involuntario movemento fai tremer a bufanda que lle cubre o rostro, até o punto de, por unha milésima de segundo, facernos crer que imos a ser testemuñas da face do noso visitante.
O home reacciona a tempo e bota a man á bufanda que volve ao seu sitio.
O seu nariz está máis colorado e vermello que nunca. Tamén é certo que estamos en xaneiro e vai frío.
Despois de iso, segue impertérrito durante varios minutos máis antes de retirarse coma veu. Camiñando de xeito quedo.
Levo semanas sen descansar.
Semanas dun sono intranquilo e sementado de pesadelos, todos co mesmo protagonista.
As miñas pálpebras inferiores están rodeadas de manchas escuras o mesmo cas da miña nai.
Olleiras. Cansazo. As dúas alouladas. Cheas de medos e máis medos.
Decido falar de elo abertamente coa miña nai.
“Temos que contarllo a papá, e se é preciso poñer unha denuncia onde corresponda”.
Miña nai oponse. Que se xa sei coma é meu pai, que se é capaz de matalo.
Que el é home de poucas palabras, que non vai atender a razóns con aquel home.
Que o mata.
Que non quere ver ao seu home no cárcere.
Que se que mal fai aquel home, que non é pecado mirar.
“Pero mamá, acaso non estamos estarrecidas co medo?”
“Mirácheste nun espello mamá?”
Que se son unha esaxerada, que así non lle estraña que non atope traballo.
Que aos homes non lle gustan as mulleres fantasiosas e problemáticas.
Que máis me vale pechar a boca se non quero matala dun desgusto.
“Que queres hoxe para comer filla?”
Pregunta de seguido coma se estivesemos falando da climatoloxía.
A miña preocupación aumenta. Sei ben coma é miña nai.
É das que agocha, disimula.
Non recoñece os problemas. Elúdeos. Agóchaos. Óbviaos.
Recoñecelos abertamente? Xamais.
Todo vai ben. Somos xente normal, coma todo o mundo.
Isto todo non obvia que todos os días acudamos xuntas á nosa cita co terror.
Creo que lle estou collendo cariño a aquel descoñecido.
Cada vez teño menos medo de el. E iso dáme medo. Outro tipo de medo.
Medo pola nosa cordura, pola nosa saúde mental.
Contarlle o que pasa a meu pai pode que non sexa boa idea.
Tamén é certo que chegados a este punto cada vez dáme máis reparo falar con el.
Nunca tiven moita confianza con el, sempre se mantivo distante, coma subido nunha torre de vixía.
Cumpre co seu deber e nada máis.
Nova visita do noso descoñecido.
Decido ollalo eu soa.
Pecho a habitación e non deixo que miña nai me acompañe.
Ela non o toma ben.
Bate na porta coma se estivese tola. Maldice. Insúltame.
O descoñecido hoxe ten algo diferente.
Agora miña nai chora, laméntase da súa existencia.
O home leva un obxecto brillante nun peto do abrigo escuro que o o cubre ata os nocellos.
Cravo a miña ollada naquel obxecto, tentando descubrir de que se trata.
Semella que el é consciente da miña teima.
Saca unha das súas enluvadas mans tras do lombo, e metea no peto onde sobresae o brillante obxecto.
Pasados uns segundos saca a man do peto co obxecto entre os dedos.
É un coitelo. Ten o mango de madeira, adobiado con motivos metálicos que coruscan.
Acabouse.
Boto a man ao meu teléfono móbil.
Miña nai segue berrando, chorando e batendo na porta, pero de xeito máis maino, coma con resignación.
Busco na memoria o número da policía municipal e chamo.
Veñen por el.
Resulta ser meu pai.
Esquizofrenia dixeron.

Este relato resultou gañador no 2016 do Certame de Relato Curto de Lermos.gal