Como nos nosos tempos, tamén nos tempos de Xesús había, polo que se ve, gripe e febres. Como agora que estamos no inverno e as gripes e constipados acostuman visitarnos. A xente pobre e marxinada seguramente sería entón, igual ca hoxe, máis indefensa ante as enfermidades. Como xa sabemos, os irmáns Simón Pedro e Andrés por unha banda e Santiago e Xoán por outra eran da clase baixa. Simples pescadores ocasionais. Os seus familiares serían tamén polo tanto xente humilde, sinxela, da mesma clase social ca eles.
Simón, o primeiro Papa (aínda que daquela non se empregasen estas solemnes expresións), estaba casado, como tamén probablemente os demais apóstolos, e a súa sogra estaba encamada, afectada pola febre. Era lóxico que, aínda que a enfermidade da sogra de Simón Pedro posiblemente non fose grave, quixese Xesús ter polo menos un pequeno detalle coa nai da muller do seguramente máis impulsivo e xeneroso dos seus discípulos. Marcos dinos que Xesús a colleu da man e a ergueu da cama. Coa súa soa mirada e sorriso agarimosos Xesús curaba a xente.
Hoxe en día estase a poñer de relevo, e con toda razón, unha e outra vez a importancia de Xesús como sandador, como curador misericordioso. Marcos dinos que, despois de sandar Xesús a sogra de Pedro, se amoreou moita xente á porta da casiña onde vivía a enferma e alí curou a moitos enfermos. Que quero dicir ou, mellor, que queren dicir importantes entendidos actuais coa importancia que lle dan a Xesús como curador ou sandador? Non se trata de que o oficio de Xesús fose simplemente ese. El curaba, si, pero non a todos nin por todas partes. Seguía a haber xente enferma. O que pasa é que Xesús vén indicarnos co seu comportamento a dirección, o camiño que deberiamos seguir os seus discípulos. Xesús non se preocupou propiamente de darnos unha moral especial, non vai establecer ritos ou cultos novos, non vai fundar propiamente tampouco unha nova relixión. O que vai facer, si, e de maneira moi insistente, é ser e mostrarse compasivo coa xente, atender a todos, escoitar a todos, apoiar os humildes e necesitados para que saiban sentir en si mesmos a dignidade de fillos de Deus. E todo isto de maneira moi concreta e real.
Sendo e comportándose Xesús así, móstranos ben claro como é o seu Pai e o noso Pai e lévanos así a el. Porque Xesús non é un simple filántropo, baseado en consideracións puramente humanas. El sabe que o Reino que nos trae está fondamente baseado na experiencia súa de que Deus é Pai universal de todos e que nos quere ben a todos. Por iso Xesús non deixa de entrar en contacto cada día con seu Pai (e noso Pai) na oración, por moito que se ocupe tamén de dar e ofrecer felicidade ós seus irmáns, as xentes que convivían con el. Marcos dinos que Xesús non se deixou levar do fervor e da admiración da xente cara a el á vista das curacións realizadas, senón que “moi cedo, aínda de noite, se ergueu e saíu para un lugar arredado onde se puxo a orar”. É dicir, Xesús, como vemos, precisa falar e dialogar con seu Pai e noso Pai.
Como neste ano estamos a celebrar o centenario do nacemento do P. Seixas, que tantas veces vos animou na fe aquí nesta igrexa ata hai arredor de 30 anos, farei de cando en vez algunha referencia ó que el pensaba sobre estes temas. En canto á importancia da oración dinos por exemplo, el que se dedicaba a tantas actividades exteriores de todo tipo por onde queira que andou: “A pregaria, a oración, é a cousa máis necesaria pra vivir de acordo a esta dependencia de Deus, pra facer sempre a vontade de Deus”. “O verbo pregar é o verbo que máis debe conxugar o home na súa vida cotiá”. “A primeira cousa máis importante na miña vida é falar con Deus. Falar e escoitalo. Non hai cousas máis importante”.
Ollemos de novo o comportamento de Xesús. El, ben fornecido do amor do seu Pai na oración, volvía ós seus irmáns, os homes e mulleres do seu tempo, para lles ofrecer o amor, a alegría e a curación que veñen de Deus. A vida de Xesús movíase sempre, coma o péndulo dun vello reloxo de parede, entre o diálogo filial co seu Pai e o diálogo fraternal cos seus irmáns. Xesús sabía ben que non se pode amar a Deus sen amar os irmáns.
E volvemos de novo ó P. Seixas, un home que, como acabamos de ver, apreciaba moito a oración. Cando tiña 25 anos (xa era xesuíta, mais aínda non sacerdote), escribiulle ó P. Xeral de toda a Compañía de Xesús, que era polaco, pedíndolle que o destinase a algunha leprosería para atender alí os leprosos. Como iso non se lle concedeu, anos máis tarde volveu pedir unha e outra vez ós seus Superiores (tamén ó seguinte Xeral da Compañía) que o mandase a misións con negros, se non a África pola súa pouca saúde, polo menos a Haití. Tampouco o conseguiu. Menos mal que algúns anos despois, e tal como xa vos contei, puido recibir unha oferta para irse á República Dominicana e, deixando o seu traballo na Coruña, alá se foi axiña, onde puido atender por fin tamén a xente de raza negra dos seus amores. Por iso simpatizaría tanto despois coa colonia negra aquí en Vigo, ó volver enfermo de América.
Os enfermos e necesitados que Xesús atendía e curaba, e ós que Seixas intentou sempre tamén achegarse, témolos sempre, tamén hoxe en día, estando como estamos aínda en época de prolongada crise económica. Xesús convídanos, co seu exemplo, a comportármonos como el o fixo, para así irmos construíndo un mundo que sexa verdadeiro Reino de Deus. Paulo lémbranolo tamén hoxe na súa carta ós Corintios ó falarnos de que o Evanxeo é para el “unha necesidade que ten enriba del”, que o forza e convida a se facer, como el di, “escravo de todos”. “Cos débiles fíxenme débil, para gañar os débiles. Fíxenme todo con todos, para salvar algúns custe o que custe. Todo o fago polo Evanxeo, para ter algunha parte del”.
Precisamente hoxe convídasenos a lembrar tanta xente que pasa fame no mundo, tamén no noso país galego. Pois este domingo é o día da Campaña de Mans Unidas contra a fame no mundo. Todos sabemos, directa ou indirectamente, do paro e das familias que o pasan mal. Se tomamos en serio o da nosa común fraternidade, é dicir, do feito de que somos fillos dun mesmo Pai, entón non deberiamos aturar que irmáns nosos pasen fame, pois sen un mínimo de igualdade non é posible que haxa verdadeira fraternidade. Polo tanto, deberiamos loitar, utilizando os medios que estean ó noso alcance, para que estas situacións degradantes desaparezan. Convertámonos así en curadores da humanidade e non en cómplices de inhumanidade.

* domingo, 8. II. 2015

O evanxelista Marcos continúa a nos falar de Xesús como curador desde as súas entrañas bondadosas e misericordiosas. Manifesta así, como diciamos no anterior domingo, o agarimo co que Deus Pai nos quere a todos sen prevencións nin distincións. Pois sabemos ben xa que Xesús é a manifestación mesma do Deus Pai invisíbel. Lembrémonos unha vez máis do que nos dicía Xesús: “Quen me ve a min, ve ó Pai”. Se ollamos, polo tanto, como actúa Xesús, estamos a ver tamén como é Deus e, en consecuencia, como debemos comportármonos nós con el e cos demais. 
Para apreciar nalgunha medida o atrevemento de Xesús ó tocar e curar da gafeira (laceira ou lepra) ó enfermo que se achegou a el, hai que ter en conta o contexto cultural e relixioso do xudaísmo. A persoa afectada por esa enfermidade era visto como alguén que fixera algo malo, era un “pecador”. A lepra era o seu sinal. Era, tal como se entendía entón, legalmente “impuro”. Contaxiaba os demais. Por iso nin se podía achegar el mesmo a ninguén nin tampouco os demais se podían achegar a el. En caso contrario, convertíanse tamén eles en pecadores, en “impuros”. Por iso os leprosos tiñan que vivir en sitios abandonados ou desérticos. A comida, que recibían de amigos ou familiares, deixábana estes a unha certa distancia para evitaren calquera perigo de quebrantar a lei e se converter así eles mesmos en impuros e pecadores. Mais Xesús rompe aquí tamén coas normas sociais e relixiosas do seu tempo para anunciar deste modo que por enriba de calquera convención social todos somos irmáns, irmáns del e irmáns entre nós, en canto fillos dun mesmo Pai. Marcos cóntanos que Xesús se “estremeceu”, ou sexa, que se lle conmoveron as entrañas ante este irmán seu que a sociedade e a relixión, da que o mesmo Xesús participaba, excluíra ou marxinara de maneira tan drástica. Se Xesús fose por dicilo así un “fundamentalista” da lei, tería que recriminarlle ó gafo que, en vez de lle pedir a el que o curase, debería berrar, como mandaba a lei,“son impuro, son impuro”, para que ó oíren iso tanto Xesús coma calquera outra persoa se distanciasen e non se puxesen en perigo de convertérense tamén eles en “impuros” e pecadores. Mais Xesús, como digo, lonxe de proceder así, “estende a súa man, –tal como nos conta Marcos– tócao” e cúrao. 
O mal xa estaba feito, podemos dicir. Porque, aínda que Xesús se pon “moi serio” (como di tamén Marcos) e lle insiste ó curado que non diga nada, senón que se limite a comunicar ós sacerdotes que está san, o gafo curado non é capaz de aturar a alegría que lle salta no corazón sen comunicarlla a cantos atopa. 
A consecuencia é que a Xesús se lle prohibe agora entrar nas vilas e ten polo tanto que quedarse “fóra” –como tamén nos refire Marcos-, “nos arredores apartados”. É dicir, Xesús mesmo, o curador da gafeira, xustamente por ter “tocado” á un gafo, convértese el mesmo agora legalmente tamén en “gafo”, en “pecador”, en excluído ou marxinado social. Pero aínda así ou quizais precisamente por iso, dinos Marcos que a xente “seguía acudindo a el de todas partes”. Como unha vez máis podedes ver, Xesús non fuxe da xente oficial ou socialmente mal vista, senón que se achega a ela. A todos nos quere coma irmáns, porque sabe moi ben que todos fomos convertidos pola graza do Deus Pai en irmáns do seu fillo Xesús. ¿E quen, se non é un perverso ou “desnaturalizado”, non quere e cura, se pode, a seu irmán?
E, falando de gafos ou leprosos, volvo un día máis ó Padre Seixas para así celebrarmos, pouquiño a pouco, un día máis o centenario do seu nacemento. Dicíavos no último domingo que Seixas, cando só tiña 25 anos, pedira ó Pai Xeral dos xesuítas que o destinase a traballar nalgunha institución de leprosos. Pero como non o conseguiu, pediu traballar con outros excluídos sociais, os negros. Mais polo menos puido traballar con obreiros en diversos lugares do mundo, tamén aquí en Vigo. Sempre quixo, coma Xesús, “tocar”, achegarse ós marxinados, para así ofrecerlles e darlles alegría. Incluso sen renunciar, chegado o caso, a un chisco de humor, como agora veredes. Refírovos algúns testemuños.
Primeiro un, tomado do fermoso libriño Conversas do Pai Xaime Seixas con Silvestre G. Xurxo, sobre a súa estancia na República Dominicana: “En certa ocasión acudiu a dar a Extrema Unción a un ancián de oitenta anos que estaba a morrer. Na habitación había tres mulleres: a esposa e as dúas concubinas. O Dereito parece que lle esixía botar as dúas concubinas, pero isto parecíalle ofensivo para elas; así que tomou dúas velas, déullelas a cada unha e díxolles: ‘Xa que o axudastes a ben vivir, axudádeo a ben morrer”. “Refuxiaba –dise alí tamén- na súa casa os desertores, fosen do exército que fosen, e os negros que atravesaban a fronteira de Haití. Quedoulle para sempre desa época de Santo Domingo un amor e un agarimo especial polos negros”. 
Máis testemuños agora sobre a súa estancia aquí en Vigo: “Logrou en Vigo empalmar fenomenalmente coa colonia negra, mozos negros procedentes do Zaire, o Congo, Guinea, etc. Fixo matrimonios entre eles, bautizos, etc. e saía a comer con eles esas galdrumadas africanas das que volvía encantado. Tiña unha graza especial para empalmar coas xentes máis estrañas: vendedores de prensa ou de xeados, taxistas, etc., sempre xente humilde e marxinada. Foi sempre moi amante dos marxinados e das culturas marxinadas”. “Parábase con tódolos ‘morenos’ que atopaba en Vigo e procuraba buscarlles comida e traballo, parábase cos xitanos, axudou nas horas heroicas ós obreiros de Citroën e do sector naval”.
Como vedes, os gafos ou leprosos cos que Seixas pediu desde moi mozo poder traballar e ós que quería, como Xesús, “tocar”, foron nos tempos de hoxe para Seixas as persoas ou grupos sociais marxinados. El, coma Xesús, trataba a todos como irmáns seus, pero de maneira especial ós máis excluídos dos bens destinados para todos. 
Deste modo e grazas a persoas coma Seixas, decatámonos de que é posíbel facer presente tamén nos tempos de hoxe o evanxeo, a boa noticia. E iso debería ser tarefa que todos nós deberiamos asumir con alegría e agradecemento.

*domingo, 15. II. 2015

Sempre me chamou a atención o que se nos di hoxe no Evanxeo de Marcos sobre Xesús: “Todos estaban abraiados da súa doutrina, pois ensinaba coma quen ten autoridade, non coma os letrados”.
Eu non estudei Dereito, pero imaxino que algúns dos profesores desa Facultade explicarán os temas das leis algo así como o facían os letrados dos que se nos fala no Novo Testamento. Xa sabemos que as leis que rexían o comportamento dos xudeus do tempo de Xesús eran moitas, moi minuciosas e tamén moi concretas e exteriores. E para iso o pobo precisaba de mestres da lei que dunha maneira bastante impersoal e aséptica lles explicasen con precisión e detención as cousas. 
Pero xa sabemos que, como tantas veces temos oído, a letra mata, mentres que só o espírito vivifica. O que importa, pois, é o espírito da lei, non a súa letra. E ós letrados da época de Xesús semella que lles preocupaba máis a letra có seu espírito.
De Xesús, a quen se lle chamaba tamén “Mestre”, lle estrañaban poderosamente á xente as cousas que dicía, mais sobre todo o seu modo de dicilas. El era algo así como un podente volcán, semellante a eses dos que algunha vez se nos conta que son capaces de abrollar dende o fondo do mar cara á superficie, chegando a formar se cadra incluso unha nova illa por enriba do mar. Os volcáns emiten tamén desde o fondo de si mesmos a súa palabra e son capaces de formar novas realidades. Tamén Xesús dicía de si mesmo: “lume vin traer á terra e que máis querería eu ca que xa estivese a arder”... Algo así, pois, coma un volcán, mais un volcán non destrutivo senón construtor, benigno e facedor de bens.
Quero dicir que Xesús falaba tamén, con quente emoción e convencemento, desde a súa experiencia máis fonda e íntima. Falaba do que el sabía e vivía. Desde a conciencia do seu saberse unido intimamente co Pai Deus e con tódolos seus irmáns da terra. Cos irmáns do seu tempo, cos do noso tempo e cos dos tempos que virán despois de nós. Era un falar comprometido, apaixonado, fraternal, divinamente humano. ¡Quen puidera estar alí presente e oílo falar! Sobre todo, sería un falar libre e animoso, engaiolante. “Nunca ninguén falou así!”, dicían uns. Outros non podían entender o que ocorría e comentaban: “¿Non é este o fillo do carpinteiro?”. Coma quen di: ¿Non é este o fillo da panadeira veciña ou do obreiro en paro?... Isto viña ser un verdadeiro escándalo, pero por outra parte o que el dicía tiña que ser verdade, porque se non ¿como podía namorarse o corazón tanto do que dicía? Tiña que ser verdade o que saía da súa boca e do seu corazón. Porque Xesús, o profeta e mestre, ofrecía confianza e paz ós corazóns da xente, convertía as persoas en verdadeiramente libres e felices. 
É lóxico que a xente non puidese menos de dicir o que nos refire Marcos que dicían: “É unha nova doutrina, e con autoridade”. Marcos dinos, efectivamente, ata dúas veces neste curto texto, que Xesús falaba e ensinaba con “autoridade”. 
Importante expresión esta, a da “autoridade”, que pode prestarse a confusión! Cando se nos anuncia, por exemplo nun acto político ou social, que están a chegar as autoridades, un pode pensar, se non se está informado, que vai vir o alcalde de Vigo, ou quizais o Presidente da Xunta ou alguén máis importante aínda... Por máis que vivamos en países chamados democráticos, as autoridades case sempre provocan en nós un non sei que de cauteloso respecto ou incluso de medo, posiblemente atávico.
Cando nos di Marcos que Xesús falaba con “autoridade” non era este tipo de autoridade humana (civil, militar ou relixiosa) a que alí se estaba a presenciar. Non. Á fin e ó cabo, todos saberedes máis ou menos que a palabra “autoridade” provén, nas linguas nosas que proveñen en boa parte do latín, da raíz “augere”, que significa “aumentar”. De modo que alguén ten “autoridade” cando sabe e é capaz de aumentar, de conseguir agrandar os demais, de facelos medrar, de encher coa forza do seu vento propicio as velas das nosas barcas e facelas así camiñar con suavidade e dereitura polo mar. Con ese vento amigo, co espírito da fala de Xesús a xente notaba que os seus corazóns se enchían e despregaban coma as velas dunha lancha con bo vento. En consecuencia, podían vivir e camiñar con ilusión.
Sumos Pontífices, bispos, cregos, frades, párrocos, xente normal e corrente coma todos nós, deberiamos aprender a ser xente de “autoridade”, é dicir, xente revestida interna e externamente daquela sinxela e amigábel autoridade de Xesús, que se algún diploma ou currículo tiña era os de ser e sentirse fillo benquerido de Deus Pai e irmán maior de todos nós.
Se queremos, pois, ter algunha autoridade ten que ser sempre unha autoridade fondamente democrática e humana que, coma a de Xesús, faga medrar ós demais na fraternidade, na humanidade. Se Xesús é o Deus feito home, non nos queda outro camiño para achegármonos a ese Deus que comportarnos como el se comporta: facernos plenamente humanos, ben achegadiños á todos, empezando polos máis necesitados.
Temos que obedecer, pois, aquel imperativo do poeta grego Píndaro: “Chega a ser o que es”. No contexto no que estamos a falar: Cheguemos a ser o que somos, persoas humanas, plenamente humanas. É así como chegaremos a ser verdadeiramente divinos. Foi isto o que nos veu dicir Xesús ó traernos a mensaxe do Pai. Xesús foi ese fermento da humanidade que fixo “aumentar” coa súa autoridade as nosas vidas. Foi esta ademais unha das comparanzas das que Xesús botou man algunha vez: a mensaxe de Xesús é como esa pequena cantidade de fermento que fai levedar e inchar toda a masa de millo ou trigo que se converterá en pan.

O evanxeo de Marcos segue a presentarnos a busca de Xesús de compañeiros, de persoas dispostas a se facer irmáns e colaboradores seus na tarefa do anuncio da “boa nova”, do evanxeo. Xesús convida e chama, suscitando nas persoas desexos de encontrárense con el. Este encontro está, como sabemos, posibilitado sempre polo vento do Espírito de Deus que empuxa as velas dos nosos desexos.
Antes de encontrárense física e historicamente con Xesús, tanto os irmáns Simón Pedro e Andrés coma os tamén irmáns Santiago e Xoán estaban xa “tocados” polo Espírito de Xesús, que traballa arreo dunha ou doutra maneira en tódalas persoas.
É un misterio o da vida humana de cadaquén. Cada un ten o seu propio estilo, o seu xorne, o seu mundo interior, condicionado ademais por moitas factores (biolóxicos, psíquicos e sociais). Por iso, ninguén ten dereito nin capacidade para xulgar a ninguén.
Mais, en calquera caso, para anunciar a súa noticia alegre, é dicir, o evanxeo da liberación e de vida, Deus busca “buscadores”, busca entre persoas que non estean xa satisfeitas do que son ou do que fan. Busca por iso entre xente sinxela, pobre de haberes e de poderes mais ricos en desexos e en vontade.
Polo menos entre tales buscou Xesús os seus apóstolos, aínda que algún deles a pesar de todo lle fallase despois de pasar un bo tempo con el. Pero ese é tamén o fondo misterio da nosa liberdade.
O evanxeo refírese hoxe explicitamente á chamada dalgúns dos seus apóstolos. Pero con eles e onda eles había tamén moitos outros discípulos e xente de toda clase que o seguiron. En todos eles soprou o vento do Espírito de Deus, do Espírito de Xesús. Falamos con frecuencia de vocacións sacerdotais ou relixiosas. Mais non debemos esquecer que todo cristián normal, dos que podemos chamar de a pé, ten tamén a súa propia “vocación”, é dicir, a súa propia “chamada” (pois iso significa “vocación”: chamada ou chamamento). Sentirmos a chamada a unha vida verdadeiramente cristiá significa que estamos abertos a esas inspiracións, convites, impulsos, desexos, que dunha ou doutra maneira nos van movendo ou conmovendo cara ó ben. Cara a esa crenza de que Xesús é o noso irmán maior e de que todos somos e debemos comportarnos como irmáns.
Por iso, pódese dicir que o estilo da chamada ou do convite que Xesús fai ós seus apóstolos é o mesmo que el dirixe a quen queira converterse en seguidor seu. Os catro apóstolos de hoxe eran de oficio pescadores. Afincados neste cidade de Vigo que se mira tódolos días no espello da ría e do mar, sabedes ben o que é isto significa. Un pescador (de mar ou tamén de río) quere, busca, que o peixe pique ou se enrede na rede. Un pescador é un home de espera, de paciencia, que busca e traballa co anzol, coa isca, coa rede, coa esperanza de dar cos peixes que se converterán en alimento e vida para a xente.
Non é nada estraño que entre estes pescadores de peixes buscase Xesús pescadores de homes: “fareivos pescadores de homes”. Calquera que viva de verdade a vida cristiá segue a ser tamén unha persoa coma os demais, unha persoa de desexos e de esperanzas que se converteu de verdade en auténtico irmán dos demais, “pescador dos demais”, para facelos partícipes da alegre mensaxe dun novo xeito de vivir.
Conclúo xa léndovos, por boca do seu protagonista, como se realizou unha vocación concreta nos nosos tempos. É a vocación, a chamada, oída e aceptada con entusiasmo por alguén que, desde a construción desta igrexa dos Apóstolos, celebrou durante vinte anos a partir do ano 1965 moitas misas aquí mesmo na nosa lingua galega. Refírome ó P. Xaime Seixas Subirá, do que neste novo ano 2015 estamos a celebrar o primeiro centenario do seu nacemento en Santiago no ano 1915. Algúns de vós tivestes aínda a sorte de coñecelo. Sirva esta nosa lembranza como pequena homenaxe á súa persoa. Léovos do libriño Conversas do Pai Xaime Seixas con Silvestre Gómez Xurxo:
“Foi entre os 15 e 16 anos cando sentín a miña vocación misioneira. O que pasa é que eu estaba absorto noutras cousas como a política e tamén por certos namoramentos... En resumo, que con todo isto a chamada vocacional foise quedando aí, medio esquecida, agardando calada e firme como quen sabe que ha chegar á súa hora [...] Chegaba de América o meu tío Mariano Subirá, famoso avogado, primeiro en Madrid e logo na Arxentina [...] e colleunos mal de sitio alí en casa dos meus avós Subirá. Entón, eu que era moi rapaz e me acomodaba en calquera sitio, durmín nun sofá que había no corredor, e unha noite, nese lugar ben pouco cómodo, tiven unha premonición que co tempo sería clave na miña vida e que se cumpriu ata nos máis pequenos detalles. Naquel soño histórico vinme vestido de sotana negra –cousa rara porque eu nunca pensara ser crego, atraíanme as misións pero a imaxe do misioneiro era con sotana branca-, sen barba, nunha illa grande e arrodeado de xente de color, sobre todo de nenos, e ó mesmo tempo sentín internamente, dun xeito moi profundo e clarísimo que aquilo era o meu futuro. Coa intensidade do soño espertei cheo dun gran gozo espiritual, algo inusitado deica aquela para min, e convencido de que acababa de ver o meu futuro.
Pero por vergonza calei porque na miña familia non había ningún antecedente de dedicación relixiosa. Calei. Foi pasando tempo, pero aquel soño seguía vivo, seguíame chamando. Finalmente, xa ós vinte anos, tiña suficientemente claro o da miña vocación e decidinme [Entra na S.J. e pasan anos...] Por fin recibín unha chamada do Pai Baeza, Visitador Xeral de Hispanoamérica, que me solicitaba como misioneiro para unha parroquia da República Dominicana na fronteira de Haití, na que había moita xente negra e que estaba pasando unha etapa tremendamente conflitiva [...] E sentín que definitivamente se ía realizar o futuro que me agardaba desde había tanto tempo. Preparei todo e funme de inmediato [...] Un día o misioneiro da misión veciña á miña na que había moita xente de color, díxome se lle podía ir dicir misa a unha aldea moi remota, toda de xente negra. Sentín algo moi especial. Decidín poñerme a sotana negra, como vira no soño. Cando cheguei alí a aquela aldea de cabanas, coa xente negra que me arrodeou, sobre todo os nenos, sentinme coma na casa, coma se coñecese aquilo de sempre. Era a estampa real do meu soño misioneiro”.
Despois de catro anos alá, unha enfermidade (das que regularmente o visitaban) tróuxonolo aquí a Vigo para estar aquí con nós durante os vinte derradeiros anos da súa vida activa. Seixas foi feliz seguindo a vocación, a “chamada” do Mestre. Coma os primeiros apóstolos.