Coidada e agora abandonada
cos membros esnaquizados e ausentes,
visítasme e sacias os delirios.
Antes prudente,
Amor ao que xa non podo servir;
nin recollerlle os figos maduros.
Para ti eran as froitas máis cobizadas.
Agora que xa non estás tombada ao meu carón,
nin me desgastan os teus brazos.
Agora que atopei pombas brancas
estreladas nos cristais,
lamento e féreme non poder
nin tan sequera remontar cumes,
preto de ti,
en formas en maquinarias,
para aproximarme alí onde estees (?)
Onde se depositan os cadáveres coma ti,
pousados con coidado extremo,
temerosos sobre a verdísima herba
manchada de breves dagas grises .
Atopeite nos grandes gladíolos
Ao tempo que un vendaval
suspiraba cara nós minas, motores e continentes,
relampos de pluma de cegoña.