Atopamos o teu manto

Despois de días morto, só dei feito por meu pai este poema. Lino na Festa da Poesía, como membro da "Estrada das Letras"

Atopamos o teu manto
Atopamos o teu manto manchado
Despois de abrirte a frecha da morte.
Seguro que o perdiches mentres mirabas polas fiestras molladas
e as lámpadas de ouro aínda alumeaban.
Pero un ruído, un tumulto de campás caendo, debeu
sorprender a túa gorxa reseca,
mailo prestixio do teu corazón enfermo.
Ensuciou as togas dos vagalumes a túa tose ferida de reloxo.
Ocorreu lonxe, moi lonxe nosa e da nosa casa,
no río Xordán,
De augas alleas á aventura do sal, aos climas de Oriente.
 
Os amados mantos dos sinistros morcegos,
Entre o musical traballo dos portos e factorías,
leváronte á morte.
Leváronte nos vendavais da noite,
no goteo das follas secas na túa garganta,
onde alumea unha solitaria lámpada dourada,
que estoura nos ollos negros do azor ao mirar
a túa xigantesca caveira.
 
E dende 151 días cargo co peso dos meus ombreiros sen mantos,
coa pena que non cesa nos croios nin nos ollos negros do azor.
Non cesan os hábiles xinetes de cantar nese tempo recordado,
nos bordeis das ribeiras do río Xordán.
Partidos os rostros das mulleres vestidas de inverno,
mentres alumea a túa derradeira lámpada de ouro.