Tal como xa comentei no último domingo na explicación do sentido da escena da multiplicación dos pans e dos peixes, era en certo modo presumíbel que a xente quixese utilizar a Xesús coma o que lles ía solucionar os seus problemas materiais, á maneira dun político, dun gran empresario ou dun mago realizador de supostos milagres.
Xesús realizou, si, feitos extraordinarios, tal como nolos transmitiron en diversas ocasións os evanxeos. Pero non era ese o seu modo normal e ordinario de se comportar. Eran só manifestacións exteriores puntuais da súa bondade e do seu poder, para que non perdésemos de vista a súa íntima e fonda relación co poder e a bondade de seu Pai Deus. Pois o que verdadeiramente chamaba nel a atención era o seu modo de ser, as cousas que dicía e cómo as dicía. Xesús era unha persoa sinxela, pobre, falaba con humildade e ó tempo con íntimo convencemento e autoridade, creaba e promovía a cotío irmandade e fraternidade, anunciaba un Deus Pai común de toda a humanidade, do que todos somos fillos empezando por el mesmo, irmán maior noso e fillo primoxénito e especialmente benquerido de Deus.
Toda a vida de Xesús estaba en consonancia con esta incribelmente complexa personalidade súa: coa súa misteriosa orixe divina e coa súa característica identificación humana cos pobres e necesitados. A multiplicación dos pans e dos peixes hai que vela así como unha manifestación máis do poder e da bondade do Fillo de Deus que se preocupa tamén polas necesidades materiais dos seus irmáns.
Mais Xesús é sempre algo máis que iso. O Xesús multiplicador de pans e de peixes é o mesmo que, segundo nos refire Mateo, lle respondía a Satán, ó ser tentado por este no deserto para que convertese as pedras en pan, deste modo: “non só de pan vive o home, senón de toda palabra que sae da boca de Deus” (Mt 4, 4). É o mesmo do que Mateo nos transmite tamén este outro dito: “Non amoreedes tesouros aquí na terra, onde a traza e o caruncho os roen, onde os ladróns abren buratos e os rouban. Amoreade tesouros no ceo” (Mt. 6, 19-20). É tamén o mesmo Xesús que, unha vez máis segundo o evanxelista Mateo, nos advertía: “Non andedes agoniados pola vosa vida (o que ides comer, o que ides beber), nin polo voso corpo (o que ides vestir)... Por todas esas cousas andan angustiados os pagáns; e ben sabe o voso Pai celestial que as precisades. Procurade primeiro o Reino de Deus e maila súa xustiza, e todas esas cousas hánsevos dar de máis a máis” (Mt. 6, 25-33).
De modo que se trata, en definitiva, dunha cuestión de prioridades. Pois Xesús anúncianos que a fraternidade ou irmandade que el nos ofrece e nos dá, ó se facer en canto Fillo de Deus irmán de todos, é o verdadeiro alicerce da xustiza e do benestar universal. Se todos nos unimos a esta fraternidade, o reino de Deus establecerase na terra, converténdose así, como se di tamén na mesma liturxia, nun “reino de xustiza, de amor e de paz”.
Todos estamos chamados a traballar por esta fraternidade. Un traballo que debería ser cousa doada, porque se basea nun “don” grandioso de Deus ó mundo, concentrado no galano do propio Xesús, que hoxe nos di que “traballemos non polo pan que se acaba, senón polo que dura deica a vida eterna”. Resulta que o mesmo Xesús nos di que el é ese pan: “Eu son o pan da vida: quen vén onda min non pasará fame e quen cre en min endexamais terá sede”. Desde logo, a xente debería quedar engaiolada e abraiada con estas palabras súas, porque en calquera caso non eran palabras normais e ordinarias. El preséntase a si mesmo como o pan que vén de arriba, do Deus Pai que olla polo ben do mundo, e que saciará a fame e dará vida ó mundo: “Meu Pai é quen vos dá o verdadeiro pan do ceo: pois o pan de Deus é o que baixa do ceo e dá vida ó mundo”.
Como cristiáns, deberiamos aprender a poñérmonos na perspectiva de Xesús nun mundo onde tantas veces se pensa que o que hai que facer na vida e acadar como sexa un prestixioso posto social e económico para termos así asegurado un porvir libre de problemas. Xesús dinos, polo contrario, que o primeiro que deberiamos meter e empaquetar ben nas nosas propias alforxas de viaxe é ese pan, que non balorece nin se estraga co tempo. Un pan que leva a marca “Xesús”. Un pan que non ten outros aditivos nin mesturas que lle cambien o seu auténtico sabor nin lle rebaixen a súa capacidade de fortalecer as nosas vidas para a transformación do mundo nun reino de xustiza, de amor e de paz.
Un pan, ademais, gratuíto, polo que non hai que pagar nada. Non igual, polo tanto, ó pan que mercamos nas tendas, porque así, de maneira totalmente gratuíta, nolo dá en Xesús para a vida do mundo seu Pai Deus.
A relación que todo isto ten coa Eucaristía e de maneira especial coa recepción sacramental do corpo de Cristo na comuñón é, como é doado ver, moi estreita. No pan eucarístico recibimos en realidade ese pan, tan gratuíto como inmensamente fortalecedor, que é Xesús mesmo en forma dun anaco de pan. É un claro símbolo de sermos alimentados realmente por Deus mesmo para a realización cristiá das nosas tarefas diarias onde queira que nos atopemos. Con esta que poderiamos chamar carga divina recibida no interior de nós mesmos irémonos transformando pouco a pouco neses “homes novos, creados a imaxe de Deus” dos que o apóstolo Paulo nos fala na súa carta de hoxe ós Efesios.
Claro que para todo isto precisamos naturalmente desa fe da que nos fala Xesús hoxe ó pedirnos que “creamos naquel que Deus Pai mandou”, o propio Xesús “mandado” a nós polo Pai.
Deberiamos hoxe, pois, recitar con especial fe a oración do “Noso Pai que estás no ceo”, cando nela lle pedimos ó noso Pai Deus aquilo que nos aprendeu Xesús a dicir: “Dános hoxe o noso pan de cada día”.
Pan para o noso alimento corporal e pan para o noso fortalecemento espiritual.
* Domingo, 2 de agosto de 2015
Xesús realizou, si, feitos extraordinarios, tal como nolos transmitiron en diversas ocasións os evanxeos. Pero non era ese o seu modo normal e ordinario de se comportar. Eran só manifestacións exteriores puntuais da súa bondade e do seu poder, para que non perdésemos de vista a súa íntima e fonda relación co poder e a bondade de seu Pai Deus. Pois o que verdadeiramente chamaba nel a atención era o seu modo de ser, as cousas que dicía e cómo as dicía. Xesús era unha persoa sinxela, pobre, falaba con humildade e ó tempo con íntimo convencemento e autoridade, creaba e promovía a cotío irmandade e fraternidade, anunciaba un Deus Pai común de toda a humanidade, do que todos somos fillos empezando por el mesmo, irmán maior noso e fillo primoxénito e especialmente benquerido de Deus.
Toda a vida de Xesús estaba en consonancia con esta incribelmente complexa personalidade súa: coa súa misteriosa orixe divina e coa súa característica identificación humana cos pobres e necesitados. A multiplicación dos pans e dos peixes hai que vela así como unha manifestación máis do poder e da bondade do Fillo de Deus que se preocupa tamén polas necesidades materiais dos seus irmáns.
Mais Xesús é sempre algo máis que iso. O Xesús multiplicador de pans e de peixes é o mesmo que, segundo nos refire Mateo, lle respondía a Satán, ó ser tentado por este no deserto para que convertese as pedras en pan, deste modo: “non só de pan vive o home, senón de toda palabra que sae da boca de Deus” (Mt 4, 4). É o mesmo do que Mateo nos transmite tamén este outro dito: “Non amoreedes tesouros aquí na terra, onde a traza e o caruncho os roen, onde os ladróns abren buratos e os rouban. Amoreade tesouros no ceo” (Mt. 6, 19-20). É tamén o mesmo Xesús que, unha vez máis segundo o evanxelista Mateo, nos advertía: “Non andedes agoniados pola vosa vida (o que ides comer, o que ides beber), nin polo voso corpo (o que ides vestir)... Por todas esas cousas andan angustiados os pagáns; e ben sabe o voso Pai celestial que as precisades. Procurade primeiro o Reino de Deus e maila súa xustiza, e todas esas cousas hánsevos dar de máis a máis” (Mt. 6, 25-33).
De modo que se trata, en definitiva, dunha cuestión de prioridades. Pois Xesús anúncianos que a fraternidade ou irmandade que el nos ofrece e nos dá, ó se facer en canto Fillo de Deus irmán de todos, é o verdadeiro alicerce da xustiza e do benestar universal. Se todos nos unimos a esta fraternidade, o reino de Deus establecerase na terra, converténdose así, como se di tamén na mesma liturxia, nun “reino de xustiza, de amor e de paz”.
Todos estamos chamados a traballar por esta fraternidade. Un traballo que debería ser cousa doada, porque se basea nun “don” grandioso de Deus ó mundo, concentrado no galano do propio Xesús, que hoxe nos di que “traballemos non polo pan que se acaba, senón polo que dura deica a vida eterna”. Resulta que o mesmo Xesús nos di que el é ese pan: “Eu son o pan da vida: quen vén onda min non pasará fame e quen cre en min endexamais terá sede”. Desde logo, a xente debería quedar engaiolada e abraiada con estas palabras súas, porque en calquera caso non eran palabras normais e ordinarias. El preséntase a si mesmo como o pan que vén de arriba, do Deus Pai que olla polo ben do mundo, e que saciará a fame e dará vida ó mundo: “Meu Pai é quen vos dá o verdadeiro pan do ceo: pois o pan de Deus é o que baixa do ceo e dá vida ó mundo”.
Como cristiáns, deberiamos aprender a poñérmonos na perspectiva de Xesús nun mundo onde tantas veces se pensa que o que hai que facer na vida e acadar como sexa un prestixioso posto social e económico para termos así asegurado un porvir libre de problemas. Xesús dinos, polo contrario, que o primeiro que deberiamos meter e empaquetar ben nas nosas propias alforxas de viaxe é ese pan, que non balorece nin se estraga co tempo. Un pan que leva a marca “Xesús”. Un pan que non ten outros aditivos nin mesturas que lle cambien o seu auténtico sabor nin lle rebaixen a súa capacidade de fortalecer as nosas vidas para a transformación do mundo nun reino de xustiza, de amor e de paz.
Un pan, ademais, gratuíto, polo que non hai que pagar nada. Non igual, polo tanto, ó pan que mercamos nas tendas, porque así, de maneira totalmente gratuíta, nolo dá en Xesús para a vida do mundo seu Pai Deus.
A relación que todo isto ten coa Eucaristía e de maneira especial coa recepción sacramental do corpo de Cristo na comuñón é, como é doado ver, moi estreita. No pan eucarístico recibimos en realidade ese pan, tan gratuíto como inmensamente fortalecedor, que é Xesús mesmo en forma dun anaco de pan. É un claro símbolo de sermos alimentados realmente por Deus mesmo para a realización cristiá das nosas tarefas diarias onde queira que nos atopemos. Con esta que poderiamos chamar carga divina recibida no interior de nós mesmos irémonos transformando pouco a pouco neses “homes novos, creados a imaxe de Deus” dos que o apóstolo Paulo nos fala na súa carta de hoxe ós Efesios.
Claro que para todo isto precisamos naturalmente desa fe da que nos fala Xesús hoxe ó pedirnos que “creamos naquel que Deus Pai mandou”, o propio Xesús “mandado” a nós polo Pai.
Deberiamos hoxe, pois, recitar con especial fe a oración do “Noso Pai que estás no ceo”, cando nela lle pedimos ó noso Pai Deus aquilo que nos aprendeu Xesús a dicir: “Dános hoxe o noso pan de cada día”.
Pan para o noso alimento corporal e pan para o noso fortalecemento espiritual.
* Domingo, 2 de agosto de 2015
Feed RSS
