Así que pasen seis anos
esqueceremos a auga.
Non haberá cabaliños azuis de vidro brillando nas fiestras
nin cancelas oxidadas
nin flores de pétalas amarelas
nin pontes entre os abismos.
A luz do sol será unha
lanterna estúpida
con papel-seda de cor verde escurecido
volvoreta de ás de coitelo
na garganta/para non
berrar
os nosos nomes
ca desesperación das baleas que agonizan.
Así que pasen seis anos
xa non saberemos
de nós /mágoa/
nin das follas
estradas nas carballeiras
como cadáveres ríxidos
entre os lenzos/sobre
o leito frío
/abandonados.
Así que pasen
perderemos o senso do Norte
a diagonal dos beixos
toda esa cinsa.
Non quedarán lugares seguros/para escondernos
deste medo e do escuro e da soidade
en ningures.
Nin sequera nos abrazos.
Porque os anos buscaránnos con avidez
para reclamarnos
as horas
que perdimos
intentando atopar
en ollos alleos
a resposta a nós mesmos fóra de nós.
Así que pasen seis anos
preguiza
e desterro
sempre.
Que camiño queda despois de todo isto, dimo ti
/se é que o sabes.
esqueceremos a auga.
Non haberá cabaliños azuis de vidro brillando nas fiestras
nin cancelas oxidadas
nin flores de pétalas amarelas
nin pontes entre os abismos.
A luz do sol será unha
lanterna estúpida
con papel-seda de cor verde escurecido
volvoreta de ás de coitelo
na garganta/para non
berrar
os nosos nomes
ca desesperación das baleas que agonizan.
Así que pasen seis anos
xa non saberemos
de nós /mágoa/
nin das follas
estradas nas carballeiras
como cadáveres ríxidos
entre os lenzos/sobre
o leito frío
/abandonados.
Así que pasen
perderemos o senso do Norte
a diagonal dos beixos
toda esa cinsa.
Non quedarán lugares seguros/para escondernos
deste medo e do escuro e da soidade
en ningures.
Nin sequera nos abrazos.
Porque os anos buscaránnos con avidez
para reclamarnos
as horas
que perdimos
intentando atopar
en ollos alleos
a resposta a nós mesmos fóra de nós.
Así que pasen seis anos
preguiza
e desterro
sempre.
Que camiño queda despois de todo isto, dimo ti
/se é que o sabes.
Feed RSS