O vindeiro venres 28 de febreiro, ás 20:30 na sala de exposicións de novagalicia banco da Estrada presentarase a obra “Cantares gallegos hoxe” da profesora Mª Pilar García Negro.

Ao cumprírense 150 anos da publicación de Cantares gallegos (Vigo, 1863), a profesora María Pilar García Negro leva a cabo unha posta ao día orixinal, realista e actualizada da obra que cualifica como o primeiro monumento da literatura galega contemporánea. “O noso intento foi explicar a Rosalía e explicar os Cantares... desmusealizándoos”, afirma García Negro. “O feminismo ilustrado e sempre socializado; o amor e a defensa afervoada da Galiza; o compromiso radical coas súas clases populares. A fórmula maxistral da escritora aliméntase destes mandatos”.

MARÍA PILAR GARCÍA NEGRO (Lugo, 1953) é profesora da Universidade da Coruña. Ensino, cultura, políticas para as mulleres e política lingüística son os eixes sobre os que desenvolve a súa actividade profesional. Leva publicados trece libros e numerosos artigos en medios de comunicación e revistas especializadas. A obra que aquí presentamos é o seu terceiro ensaio sobre Rosalía de Castro. Os anteriores foron: Rosalía de Castro. El caballero de las botas azules. Lieders. Las literatas (2006) e O clamor da rebeldía. Rosalía de Castro: ensaio e feminismo (2010), XV Premio de Ensaio en Ciencias Sociais Vicente Risco.

O luns 24 de febreiro, con motivo da celebración do Día de Rosalía, a Asociación Cultural “Vagalumes” da Estrada vai levar a cabo a lectura do Manifesto Rosalía 2014 da Asociación de Escritores en Lingua Galega, lembrando a escritora coa que se inaugura a literatura galega contemporánea, e achegando análises e debates sobre esta autora clásica, e aproveitando para lembrar a súa obra, aínda descoñecida e desprezada como consecuencia de dito descoñecemento.
O acto terá lugar simultaneamente en toda Galiza ás 19:00 h. E a Asociación Cultural “Vagalumes” vai levar a cabo esta homenaxe literaria -con lecturas e vídeos- na sala de exposicións de novagalicia banco da Estrada.

"Mensaxe"

Un texto amplo inacabado
a compás de amor e de memoria
a recordo noso compartido
a sentir de patria

Un dicir de cómplice mocidade
a palabras de valor de noso
e que resoen desde este centro de afectos
ao enorme íntimo de Galiza.

Un ler pois...ben necesario
que recolle palabras de manacial
palabras nosas de Lingua en flor
e para sempre ALFONSO XESÚS

E PARA SEMPRE...

Centenario do nacemento de Alfonso Xesús de Braga


A condición de non ser aínda nai nubra de espesura o meu sentir ao pensarme cantaruxando arrolos para adurmiñar a quen leva a túa estirpe máis verdadeira. Aínda así, co ímpeto de quen paire, nun transo mírome no espello e aparecen mulleres. Mulleres que pariron, mulleres que sufriron, mulleres do pasado meu, mulleres do pasado de noso. Con elas, a perda do sangue propio e compartido no amor con cadanseu home. 
Primeiro creo enxergar unha velliña con sorrir de lúa chea, riseira e con amoras da silveira albergadas no seu refaixo para a súa neta. A miña avoa Dorinda, nai de trece fillos, si sabe o que é perder ao tío Suso con tres aniños, tamén que o tío José morra na casa o día da festa... Muller entre mulleres sempre amparada no acubillo de con quen casou.
Teimuda como só eu podo ser miro e mírome de novo nese espello. A avoa Dorinda non vén soa, e entre aquel marco de madeira de carballo tamén está reflectida ela: Virxinia Pereira Renda...santa, valerosa, extraordinaria muller! Así a define na súa epístola polo pasamento de Castelao, Rodolfo Prada a Don Ramón Otero Pedrayo.
Da igrexa de San Paio, na Estrada, Virxinia sae do brazo de Afonso Daniel Rodríguez Castelao o 19 de outubro de 1912. Xa coa patria no peto do corazón e no fulgor da súa alma, viaxan xuntos pola terra e tamén polo país veciño. Enchidos de ganas, fe no mañán e seguramente tamén coa clarividencia de deixarlle en herdanza espírito enraizado, laboura, ideario e conduta limpa, nace dela e do Daniel, o pequeno Alfonso Xesús de Braga, o seu Pachucho.
Na súa inocencia de neno pendura o facho do futuro, mais decontado tamén o sorriso efémero. Pachucho padece a enfermidade de a quen non lle corresponde por idade. Soños, xogos infantís, ansias, carreiras polos carreiros, bicos de pan na cara da Virxinia e do Daniel, espertares e noites longas e sanguinolentas para os pais que o han de coidar. Naqueles ollos lizgairos consómese a luz e esperta no cativo unha ollada tristeira, turbada ao nacente sol. Comeza a ser duro recoñecer o medo aos vermes dos magnolios. E así, no podrecer do seu corpiño aparece con voz trémula a morte condenando ao Pachucho á indeferencia der ser adulto. Meditiño nunha caixa de galletas vai o "neno de manteiga". Querendo adozar a perda inmediata, perden e perdemos ao neno Alfonso Xesús de Braga que viaxa xa insomne e sen curtida experiencia na compaña da virxe Guadalupe e un cravo de prata. 
Para el unha froliña fresca, desas que semellan medrar da nada mais si na contorna que lles é propia. Froliñas do campo, silvestres, que non chegan a ser serodias pois murchan en absoluta plenitude.
Chegan entón os laios de Virxinia Pereira: "Nun día coma o de hoxe, nun catro de xaneiro e a esta mesma hora, tres da tarde, sacáronme en Pontevedra o noso neniño pra o enterrar"... 
"Os dous, pai e fillo cumprían anos o 31 de xaneiro, e os dous morreron en xaneiro. 
Que tristeiros serán os xaneiros pra Virxinia!"