Xornal de Tabeirós-Terra de Montes

Esmoleiros e petos de ánimas de Cerdedo ( III )

27/7/2021

O esmoleiro de Tresaldeas

O esmoleiro de Tresaldeas (Quireza) é unha pequena construción cuadrangular, rematada cunha cruz central e dous pináculos. Está situado no casar da Xesteira, afastado uns 7 m dun cruceiro (lese 1824 no pedestal), e ao pé do cruzamento da estrada PO-7102 co vial que atravesa o lugar de Tresaldeas (A Xesteira, Os Sieiros e O Quintelo). Coordenadas.- X: 546.412; Y: 4.713.940.
Empregouse a pedra na edificación do baseamento e o ladrillo recebado para o máis. A cachotaría encintouse e riscouse de negro. A pintura do recebado combina a cor branca cunha tonalidade imprecisa de rosa.
Entre o pedestal da cruz e o pináculo da dereita fixouse un eixe para bandear unha campá de bronce canda o seu xugo de ferro, no que se recortou unha cruz.
O esmoleiro de Tresaldeas presenta as seguintes dimensións: 3’63 m de alto (até a cimeira da cruz), 1’90 m de largo (frontal) e 1’50 m de fondo.
No frontal ábrese un van arcado de 1’77 m de alto e 1’39 m de largo, pechado cunha reixa negra, cuxos barrotes centrais dispoñen outra cruz. No marco esquerdo da reixa soldouse a fechadura e, ao seu carón, a caixiña metálica das esmolas. Os ángulos existentes entre o arco e a estrutura arquitrabada decoráronse con senllas cunchas de vieira. Por riba do arquitrabe, ocupando unha posición central, encaixouse unha placa de pedra gris coa seguinte inscrición: “Donada por Luis Blanco y familia - 1962”.
O interior da capeliña está pintado de branco, mesmo o altar corrido e a edícula na que se encadra unha imaxe da Virxe do Carme co Neno no colo, albas figuras orladas cunha fita dourada, a cuxa devoción foi ofrecido o esmoleiro. Asemade, a Virxe terma coa man dereita de dous escapularios de tea. Piso embaldosado.
Fernández de la Cigoña, que se achegou polo lugar en 1998, recolleu a súa “pequena historia”: Luís Blanco, nado no lugar de Tresaldeas, tivo un fortísimo accidente de coche na provincia de Burgos. Prometeu que, se saía con ben, faría esta capeliña en forma de peto (en Esmoleiros e petos de ánimas da provincia de Pontevedra, páx. 73). Durante a nosa visita de hai uns días, puidemos corroborar o anotado polo noso predecesor.
Así mesmo, vinte e tres anos despois do consignado por De la Cigoña, testemuñamos que o esmoleiro de Tresaldeas segue mantendo vivo o culto, pois, reixas dentro, lucían as flores frescas contidas en varios búcaros e ardían tremelucentes as candeas.

Esmoleiro e cruceiro de Tresaldeas (Quireza-Cerdedo) (foto de J. Soto).

0 Comentários

Alba de Gloria no Pico Sacro 2021

24/7/2021

0 Comentários

O alento do mundo

Heitor Picallo

[mons sacer -2016.06.30]

- e cando zoa o ventre do mundo,...
en que pensades as árbores?
en que pensades cando gravitan
esas raiceiras que terman da Terra
e de nós?
en que cavila o mar de neuronas,
elásticas, cando sostedes coas vosas pólas
ese enorme océano de gases que
escorrega entre as gallas?
en que,...!?
e co recendo perdido no aire,...
explicádeme por que pousades a folla,
e entregades o espectáculo de outono,
en emocionante nudez sen pausa?
en que pensades!?
- en erguermos o alento do mundo,
en gardarmos a cerna do tempo,...

[illicinum - 23 h 59 min 59 seg.]

Talvez se voásemos coa nosa dorna xeiteira por enriba do reloxo de area -tal fósemos nunha cápsula do tempo- poderiamos observar que mil anos antes da nosa Era xa nos creáramos como pobo, sendo donos da nosa identidade. Porque non se pode ignorar que naqueles séculos nos que mans de ourives anónimos facían do ouro pezas de arte para pendurar nos pescozos dos membros do clan, nos brazos de mulleres e homes traballadores, guerreiras e guerreiros, Galiza era -con ese ou outro nome- espazo e terra de xentes, espazo e terra de deusas e deuses... Coas súas libacións e ofrendas veneraban as divindades que nos foron propias, e chamaban, como hoxe aquí facemos, polos heroes mortos nos campos de batalla. Pero tamén convocamos a Navia, a Berobreo, a Bormánico, Coventina, Edovio e ducias de seres que iluminaron as nosas vidas pasadas. Ohh... Setandianiegi: Memento qui in vobis sunt! [recorda quen es!]
Porque fomos cinza e de novo carne, fomos terra e creamos patria, mollamos a lingua coa suor da gleba e erguemos a nación, esta que hoxe sobe o cumio do monte sagrado, do Monte Sacro, do Mons Sacer, do Monte Illicinus.
Convocamos para tal ascenso a todas as xentes representantes das tribos galaicas: os Albións, os Ártabros, os Celenos, os Brigantinos, os Cáporos, os Grovios... Convocamos a rubir ao sagrado a cada unha das persoas caídas nas loitas fronte a Roma, para collermos folgos e aire purificador no curuto da liberdade. Por iso chamámosvos a todos coa palabra dos arxinas que cicelaron e derrubaron A torre da derrota:
Gabarra a cachou de arria, coa escurriaxe: ferruncho e cantillón do loimo. Gabarra a cachou de arria, coa xiria e o fuste da releira, co gancheante e o miqueloiro, a rañola e o fuste, co carcaxo e as gadomas, cos gharavellos e as deluñas, coa galrúa e os gamuzos, xabrea de xandoca... co verbo.
[Fende a laxe coa ferramenta: cicel e martelo. Fende a laxe coa forza e a panca, co fouciño e o nivel, o legón e o pau, co peito e as maos, cos dedos e as unllas, coa boca e os dentes, sube, agatuña... co verbo]
Exeria terma da nosa man dende un alén ben próximo. Prisciliano acompáñaa e non lonxe avisa aos espíritos dos que xa se foron que o noso compromiso está en defender a terra, as nosas árbores sagradas (o castiñeiro de Pumbariños, o érbedo de Mariñán, o
carballo de Portacal, o teixo de Córneas, o pradairo de Vilarpandín, a aciñeira de Covas, a sobreira de Siador e a figueira do Meco...), de coidar todos os soutos, carballeiras e fragas, pois furan nas súas cernas para chantaren xigantes austrais que estiñan o manancial comunitario (árbores inmensas que nos secan a terra e nos sacan o pan); ou papaventos eléctricos que depredan as brisas, os ávregos e os ciclóns.
Ei... rachade o silencio e berrade alto! María Balteira, María Castaña, María Criada, María Pita, María Soliña, María de Ulloa e centos de mulleres buscan recuperar a súa historia nesta ascensión espiritual ao sacro Illicinus! E canda elas, cómpre resucitarmos todas as mulleres anónimas -poetas ou guerreiras- que os pergameos ignoraron, todas aquelas mulleres de fazañas e de arte ás que lles omitiron os seus nomes por cada trazo censor do cálamo de cana.
E o literario Ponthus -rei dunha Galiza liberada, fraterna con Irlanda, Escocia, Bretaña, Cornualla e Gales- axúdase de Sidoine para reivindicar un espazo no mundo para as nosas letras. Que se saiba que a poesía que creamos, o noso teatro, a narrativa que nos é propia, o ensaio galego... deben ser recoñecidos entre as linguas irmás! Porque fomos referencia literaria naqueles séculos do medievo e ao longo de todo o continente, esiximos sermos tratados como iguais, sen prisións nin exclusións, sen mordazas nin cepos. Velaí que neste ascenso suban connosco todos os cabaleiros, damas, druídas, magos e feiticeiras do círculo artúrico, os falecidos e os que aínda residen no manuscrito miniado; os protexidos pola capa de Merlín e Familia e os acubillados nas gabetas dos arquivos. Xa que todos fican custodiados polo dragón que dorme nos ollos das crianzas e nos soños dos que non medramos, aquí vos chamamos!!!
Convocamos á nosa ilustre almirante Isabel de Barreto -cofundadora da urbe de Santa Cruz, nas Illas Salomon- para que ao goberno do Santa Liberdade, rescate todas as persoas republicanas e demócratas afogadas na gabia, na Illa de San Simón ou no fondo do Atlántico.
Reclamamos ao Capitán Xeneral Gómez Pérez das Mariñas - fundador da cidade das Mariñas, en Filipinas- para que nos traia dende ultramar, subido no Novo Enden, todas as persoas mariñeiras e emigrantes que non volveron pisar a Terra Nai.
E para que dirixa a cabotaxe do buque alxibe Bou Eva, solicítase a presenza de Xoán de Nóvoa, ese mesmo que bautiza cabo do arquipélago das Seychelles unha illa que gusta en chamar Agalega. Nese buque alxibe hanos traer aqueles nosos avós e avoas que, escravos nas Antillas, regaron coa súa suor e o seu sangue a ambición do amo e ferocidade do capital.
Chamamos, asemade, a Francisco Mourelle da Rúa, navegante que pisa Alaska e ao que lle rouban o seu diario, páxinas das que logo se había servir o propio Capitán Cook. Chamámolo para que logo de se mergullar nos mananciais sagrados -Lume de Deus, Santa Eufemia de Ambía, a Mina da Lagariza, a Fonte do Leite e a do Mouro de Sandiás- nos achegue a listaxe de persoas investigadoras galegas que nos deron de beber historia, tempo e ciencia: Anxos Alvariño, Pedro Cerviño, Antonia Ferrín, Domingo Fontán, Olimpia Valencia, Antonio Valenzuela Ozores, Ramón Verea... Presentes!!
Chamamos aquí se persoe Pedro Sarmiento de Gamboa, pois logo de percorrer coa súa nao todos os cumios sagrados da nación - dende O Pindo ao Seixo, dende O Courel á Capelada e ao Facho de Donón- traia canda si a lexión de poetas, músicos e artistas nacionais que xa lle entregaron unha moeda a Caronte: Dende de Martín de Padrocelos a Luisa Villalta, dende Xoán de Cangas a Camilo Díaz Baliño, de Xela Arias a María Santiso, de Maruja Mallo a Pascual Veiga e Perfecto Feixó.
E reunidos aqueles todos, xuntos cos que aquí tamén estamos, nesta procesión de ánimas e de vivos, chegaremos ao curuto do monte Ilicino para chantarmos coa forza dunha única man a bandeira que nos é propia. Así, en singradura figurada, embarcamos na dorna de Bóveda, Castelao e Rosalía, con todas as irmás e irmáns, irmandiños e xentes das irmandades, os nosos antepasados e os que aínda están por chegar. Pois xa está pronta a gradicela vermella que co seu alento esbravexo en proa espetou Isaac, para reivindicarmos xuntos, en compromiso e lealdade patria:
-Sermos sempre, Galiza Sempre, Sempre en Galiza...
Lingua, Patria e Nazón de Breogán!!

0 Comentários

Esmoleiros e petos de ánimas de Cerdedo (II)

22/7/2021

0 Comentários

Calros Solla

Cruz orixinal do cruceiro de Santo Antonio (foto de X. Carballo).

O cruceiro de ánimas de Santo Antonio (continuación)

Así a todo, convén salientar que o vieiro ancestral que comunica a encrucillada de Santo Antonio coa praza da igrexa e cemiterio de Cerdedo é escenario da procesión fantasmal da Santa Compaña, que en Cerdedo tamén se denomina Pantalla. Pola banda dos vivos, é consuetudinario procesionar tras dos santos (santo Antonio, o padroeiro san Xoán e a Virxe do Carme) o 13 de xuño dende a igrexa parroquial até Santo Antonio e retorno.

Xacando (Faro de Vigo, 3-3-2013), expliquei que en 1745, segundo as anotacións do padre Sarmiento, a ermida de Santo Antonio se situaba uns 400 m río abaixo da súa localización actual (nunha varcia estreita de 25/40 m de largo que se estende entre o trazado da Verea Vella e o curso fluvial), sendo trasladada no século XIX por mor dos estragos que no templo causaban as enchentes. As operacións de traslado puideron afectar a capela e o seu presumíbel cruceiro, dispóndoos no seu emprazamento actual, no lugar onde a Verea Vella galla cara ao lugar de Cerdedo (atravesando o río pola ponte de Cerdedo), cara ao lugar de Lourido (pola costa do Salgueiral) e mais cara aos lugares da Revolta, Cavenca, Meilide... O padre Sarmiento, prolixo en detallar os seus itinerarios, amenta a capela e a ponte, mais non repara nun cruceiro illado, xa porque talvez o considerou un todo a canda a capela, xa porque aínda non existía.
De o cruceiro campar naquela intersección de camiños antes do traslado da capela (séc. XIX), as esmolas depositadas no seu peto avogarían polas ánimas (encrucillada), polos viaxeiros (cristianización do culto aborixe aos numes dos camiños) ou mesmo polos oferentes que tomaban parte no bautismo prenatal (enxembramento) ou na esconxura do mal do aire, rituais que tiñan a ponte por escenario. Cando aquel espazo sagrado quedou baixo a advocación do santo Antonio, ben seguro se fixo desaparecer o esmoleiro do cruceiro, habilitándose outro na portada da capela, á dereita da porta, estimulando daquela a intercesión do santo casamenteiro e das causas e cousas perdidas. Alzada nunha peaña, unha pequena imaxe en pedra do santo presidía a fachada da ermida, até que se determinou empoleirala na fachada sur da reitoral, precavendo o ladroízo. O lugar pasou a denominarse Santo Antonio (óese San Antonio) e a ponte, nomeada de Cerdedo en tempos de Sarmiento, pasou a chamarse ponte de Santo Antonio (óese de San Antonio). Con certeza, a figura do Crucificado tiña ao seus pés a face encaveirada do capitel (a morte vencida pola resurrección; a redención do pecado orixinal), e ambas as dúas recibían o viaxeiro que se dirixía a Cerdedo.
As fotografías que da escultura orixinal fixo o compañeiro Carballo tamén permiten advertir a policromía do capitel e da cruz, obra do pintor Gómez das Fragas, onde a cor vermella é resiliente. A imaxe do Cristo abraia polo seu conturbador realismo: guedellas primorosamente peiteadas, cinguidas por un cadrelo pétreo de metálicas espiñas. A cabeza abaixada do home agonizante inclínase cara ao ombreiro dereito, onde pousa a longa cabeleira. Bigote e barba crespos e ben perfilados. Minucioso estudo anatómico no que chaman a atención as costelas, o ventre inchado e a trama de veas e tendóns nuns brazos aínda en tensión. En ambas as dúas mans, os dedos maimiño e anular pechan sobre o cravo, agás o mostreiro e o maior que permanecen estricados representando a beizón. Os paus da cruz son cilíndricos. Na parte superior do lonxitudinal desenrodélase o rótulo do inri e no trasverso son visíbeis os cotóns do madeiro, conferíndolle verismo.
O actual cruceiro de Santo Antonio de Cerdedo (coordenadas.- X: 549.819; Y: 4.708.795), alzado encol dunha plataforma de dous chanzos, pedestal e varal cilíndrico liso, posúe unha altura de 5’35 metros.
Remato formulando unha hipótese. Se cotexamos as fotografías da desaparecida cruz do cruceiro do Pego (parroquia de Parada) publicadas por M. Reimóndez Portela (Cruceiros e cruces do nordeste da provincia de Pontevedra, 1985) coas fotografías achegadas por Xosé Carballo da antiga cruz do cruceiro de Santo Antonio (Cerdedo), podemos defender doadamente que ambas as dúas pezas son obra do mesmo escultor. Obsérvense as similitudes tanto no modelo da cruz: paus redondos e acotoados, rótulo desenrolado; coma no modelo da imaxe: coroa de espiñas, guechos longais, barba crespa e perfilada, pano de pureza anoado á dereita, abdome encovado, delgadez extrema... Sabendo por documentos que, cando menos, a cruz do cruceiro do Pego (1859) é da autoría de Ignacio Cerviño, postulamos que o célebre autor do cruceiro do Hío tamén labrou, cando menos, a cruz do cruceiro de Santo Antonio. É oportuno lembrar que no ano 1859 Ignacio Cerviño residía en Cerdedo e que en agosto dese mesmo ano casou coa cerdedesa Ramona Beiro. En novembro do ano seguinte, o matrimonio bautizaba na parroquial de Cerdedo a súa primeira filla Vicenta Cerviño Beiro. Engado a maiores que a imaxe repoluda do Santo Antonio que ocupaba a peaña da capela, trasladada a posteriori a unha peaña da reitoral, é de feitura semellante á outra imaxe do santo existente nunha casa de Parada, parroquia á que Cerviño se vinculou laboralmente. Xa que logo (as datas cadran), o escultor Ignacio Cerviño puido ser o autor do cruceiro de Santo Antonio, permitindo datar a súa feitura a mediados do século XIX (arredor do ano 1859). Nese tempo tamén se puido trasladar a capela río arriba, labores nos que Ignacio Cerviño (ou Antonio, o seu pai) puideron tomar parte

Fotografía da cruz do cruceiro do Pego (Parada), obtida por Reimóndez Portela.

Imaxe do santo Antonio trasladado á casa reitoral de Cerdedo.

Capitel orixinal do cruceiro de Santo Antonio (foto de X. Carballo).

0 Comentários

Esmoleiros e petos de ánimas de Cerdedo ( I )

22/7/2021

0 Comentários

Calros Solla

Ermida de Santo Antonio (Cerdedo).

Principiamos unha nova xeira etnográfica, ocupándonos desta volta da escultura e da arquitectura popular cerdedesa vencellada ao costume cristián de solicitar o favor dos santos a través da esmola (esmoleiros) ou, polo mesmo procedemento, abreviar a estadía das ánimas no purgatorio, establecendo coas almas redimidas o tácito quid pro quo (petos de ánimas). Percorreremos camiños xa desbravados. Neste senso, é de obriga citar o amigo Estanislao Fernández de la Cigoña que, nos anos noventa do pasado século, investiu o seu lecer no inventario deste tesouro patrimonial espallado por toda Galiza. Polo que respecta ao territorio de Cerdedo, tentaremos coa presente serie de artigos facer fincapé na salvagarda da nosa arte popular e, asemade, achegar a oportuna addenda et corrigenda ao xa publicado.
O cruceiro de ánimas de Santo Antonio
O conxunto histórico de Santo Antonio localízase na parroquia de Cerdedo, a pouca distancia do núcleo urbano da capital (a uns escasos 400 m ao sur da igrexa parroquial). Esta constituído por un ramal da ancestral Verea Vella, unha ponte de orixe medieval sobre o río do Castro (reconstruída no século XVII), unha capela datada no século XVIII e un cruceiro que, como explicaremos, podería remontarse a mediados do século XIX ou ao XVIII (contemporáneo á capela). Como xa aclaramos no seu día, o reclamo de “conxunto romano” foi unha argallada de panocos que aínda persiste na sinalización.
No cruceiro de Santo Antonio, o alxibe das esmolas, entallado na parte superior e saínte do dado ou pedestal, pechábase cunha tampa de ferro con rañura e cadeado. Na actualidade, só se aprecian os rebaixes na pedra (dimensións do oco da tampa: 23x17 cm; do receptáculo: 15x10x10 cm de fondo), descoñecendo a data na que desapareceron as pezas de metal. E. Fernández de la Cigoña cataloga o cruceiro de Santo Antonio como “cruceiro de ánimas”. De la Cigoña visitou o lugar en 1996 e, naquela altura, creu ler no frontal do peto a seguinte inscrición gravada na pedra: “Como me bes te berás”. Así o consignou no seu libro Cruces e cruceiros de ánimas de Galicia (1997). Porén, un ano despois, no seu outro libro Esmoleiros e petos de ánimas da provincia de Pontevedra (1998) anota que non foi quen de descifrar a inscrición do peto, mais si parte da que se tallara na face oposta do pedestal: “Lo mandó azer por devoción Antonia Velo y su esposo...”.
Cómpre salientar que o cruceiro que describen tanto De la Cigoña (1996), coma Laredo Verdejo (1992) ou mesmo Reimóndez Portela (1985) non é o orixinal, xa que en 1972, as vibracións provocadas pola detonación de barrenos nas obras de ampliación do vial que comunica Cerdedo con Limeres, derrubaron o capitel e a cruz primixenios, na que só se representaba a imaxe de Cristo crucificado, e cuxos fragmentos se conservan na casa reitoral. No tocante ás inscricións, Reimóndez Portela leu no pedestal: “...ofrecieron esta”. Réimondez Portela, Laredo Verdejo e De la Cigoña cualifican o peto do cruceiro como “de ánimas”.
Desbotouse nos anos setenta a posibilidade de restaurar a cruz orixinal, encargándolle a feitura dunha nova ao escultor Eladio Martínez, con obradoiro en Bértola (Vilaboa), que tamén esculpiu un novo capitel. Sen pretender pór en dúbida a valía profesional do Mudo (que é indiscutíbel), no caso do cruceiro de Santo Antonio de Cerdedo, a calidade dos elementos substituíntes dista moito da dos elementos substituídos. En 2013, na parroquia pontevedresa de Tomeza, fincouse un cruceiro da autoría do propio Eladio Martínez, cuxa imaxinaría é idéntica á que hoxe loce o cruceiro de Cerdedo: o Crucificado (anverso) e a alóctona Virxe Peregrina (reverso). Por estas razóns, aconsellamos que se recompoñan axeitadamente os orixinalísimos elementos estragados en 1972, para que volvan coroar o varal do cruceiro de Santo Antonio. Se o chamado Museo da Pedra de Cerdedo –que naceu morto– for unha institución solvente e non unha trangallada, a cruz e o capitel arrequecerían xaora a súa paupérrima colección.
Nas fotografías que o investigador Xosé Carballo fixo en 2012 das pezas da cruz orixinal, arrombadas na reitoral, observamos que no tambor do capitel os elementos decorativos son vexetais (acantos), xeométricos (volutas) e figurativos (antropomorfos). No tocante aos figurativos, rexistramos tres cabezas anxelicais e unha caveira sobre dúas tibias cruzadas. A presenza da simboloxía mortuoria neste capitel é coherente coa lectura que De la Cigoña fixo en 1996 da suposta inscrición gravada no peto do cruceiro: “Como me bes te berás” (tópico do Memento mori). Se tomamos en consideración a segunda das lecturas de De la Cigoña (“Lo mandó azer por devoción Antonia Velo y su esposo...”), poderiamos afirmar que os promotores da obra actuaron por piedade ao santo Antonio de Padua, habilitando pois un esmoleiro. Agora ben, segundo as nosas apreciacións, no pedestal do cruceiro (60x60x56 cm) mal lense tres inscricións. Na face sur (cuarta liña de 4) fomos quen de descifrar: “...ofrecieron...”. Na face norte, no saínte do peto (segunda liña de 4): “...reze...”. Na face norte, por debaixo do saínte do peto (en dúas liñas): “pintó este ... Gómez das Fragas ...”. O cruceiro de Santo Antonio é sen dúbida un cruceiro de ánimas, porén as esmolas sufragadoras de misas e as oracións rezadas ao seu pé foron destinadas á salvación da alma de quen custeou a construción: Cando realmente o cruceiro se espalla por toda Galicia é nos séculos XVII e XVIII, pois a Igrexa concede indulxencias a quen constrúa un cruceiro, e as oracións dos fieles ante a cruz aplicaranse en sufraxio da alma de quen o mandou construír (en Pico Graña, R.: Cultura e tradicións de Galicia, nº 2, 2007). Éche ben curioso que no cruceiro de Santo Antonio non se discirna a sinatura de quen o esculpiu e si unha inscrición co nome de quen o pintou.

Continuará...

Peto de ánimas do cruceiro de Santo Antonio.

Cruceiro de Santo Antonio.

0 Comentários

Alba de Gloria no Pico Sacro 2021

20/7/2021

0 Comentários

A Federación Galiza Cultura (FGC), comunica as asociación que a integran, que de novo e como sempre organizado pola AC. O Galo de Santiago e a AC. Vagalumes da Estrada, realiza ese acto que, sen interrupcións, se leva a cabo desde 2011. Ese ano conmemoramos o 125 aniversario de Castelao, quen acudiu persoalmente até o Pico Sacro no 1924 e, xa refuxiado en Arxentina, simbolicamente volveu a el cando escribiu o Alba de Gloria. A foto do cartaz deste 2021 é (coloreada) a que tiraron como lembranza Castelao e o grupo de amigos que peregrinaron ao Pico Sacro en 1924.

Como desde hai unha década e sempre o sábado antes do Dia da Patria Galega, subiremos de outra vez ás 12 h ao sagrado Mons Illicinus, o sábado 24 de xullo de 2021 para ler no seu cumio ese precioso texto. Porén a celebración do décimo aniversario da subida e lectura do Alba de Gloria, pospoñémola para tempos mellores.

Gardaremos todas as normas que se requiren para acabar co COVID19.

Programa

2.00h. Concentración na explanada do aparcadoiro. E desde alí comezaremos a subir o último tramo do monte até chegar a capela.

Na capela, o historiador Heitor Picallo lerá o texto que el escribiu para este acto e cando o remate seguiremos até o curuto.

Izaremos a nosa bandeira na rocha que coroa o Pico Sacro, alí leremos o Alba de Gloria, cantaremos o himno e logo baixaremos até o camiño que conduce as covas.

Xantar-convivio nas táboas das insuas que forma o rio Ulla ao seu paso por Gres (Vila de Cruces).

Para asistir, por razóns de seguridade, compre comunicalo ao correo da Federación Galiza Cultura (federacion@galizacultura.gal) ou da A. C. O Galo (comunicacion@ogalo.gal)

0 Comentários