Xornal de Tabeirós-Terra de Montes

No día de Galicia

7/24/2020

(25 de xullo de 2020)

Manuel Cabada Castro

Co gallo da celebración da festividade de Santiago Apóstolo e do Día de Galiza é case obrigado lembrarmos algunhas ideas sobre a importancia de que cantos en Galicia nos consideramos cristiáns saibamos incardinarnos ben na terra e no país no que, pola graza de Deus, nacemos ou estamos a vivir.
   Nesta incardinación pode haber deficiencias, hóuboas e continúa de feito a habelas. Mais coido que o máis importante é que deberiamos aprender a ver esta necesaria incardinación en continuidade e como consecuencia da incardinación ou encarnación que Deus mesmo fixo de si no mundo, facendo que o seu fillo Xesús nacese e vivise nun país, nunha cultura e nun ámbito lingüístico concretos. Polo tanto, a encarnación da Igrexa na cultura e lingua de Galicia habería que vela como unha esixencia desa mesma fe nun Deus que en Xesús se encarnou tamén nunha cultura e nun país concretos. No seu paso por este mundo, Xesús non se parece en absoluto a un suposto anxo que sobrevoase por así dicilo as terras de Palestina para desaparecer ó final nun ceo etéreo sen se decidir a aterrar antes en ningún momento. Polo contrario -tal como nos di Xoán- Xesús, a benquerida e bendita palabra de Deus, si que afincou ben a súa tenda entre nós.
   Coido que non pode resultar esaxerado dicir que a Igrexa non só tardou moito en empezar a se incardinar en Galicia senón que aínda lle queda moito para aterrar de verdade nela. Sabedes ben que a primeira misa en galego de tódolos tempos se celebrou oficialmente en Santiago hai só pouco máis de medio século. Con moitísimo atraso se temos en conta que a nosas lingua galega é a lingua propia de Galicia e nela se expresou e expresa a maioría da poboación dende hai moitos séculos.
   Foi o último concilio ecuménico da Igrexa, o Vaticano II, o que abriu por fin a porta á utilización na liturxia das linguas faladas pola xente aínda que por razóns de tipo político ou falso prestixio social non se lles concedera ata entón a categoría de oficiais. Aínda así, a nosa lingua galega tivo que esperar varios anos tralo remate dese Concilio para a súa introdución no uso litúrxico na nosa terra. Houbo daquela moitas protestas por esta inxustificada demora, ata que por fin, o 7 de xaneiro de 1969 se aprobou en Roma o uso litúrxico da lingua de noso tras moitos esforzos individuais e colectivos a prol do seu uso.
   Chovía en certo modo sobre mollado. Xa a mediados do século XVI, o Concilio de Trento acordara que, aínda que a misa se seguise dicindo en latín, se lles dese cabida nela ás linguas chamadas vulgares para lles explicar ós asistentes o que alí se estaba a facer. Mais tamén daquela nesta sufrida terra nosa se decidiu, contra toda lóxica e evidencia, que a lingua de Galicia era o castelán. Por iso, e sorprendentemente, os galegos, a diferencia por exemplo de vascos ou cataláns, non puidemos dispoñer ata hai moi pouco de oracións ou catecismos escritos na nosa lingua. Os nosos catecismos imprimíanse en castelán e a doutrina e mailas oracións básicas ensinábanse tamén en castelán, contra o que o mesmo Concilio de Trento pedira.
   Así pois, despois do Concilio Vaticano II, celebrouse en Galicia durante toda a década dos anos 70 o chamado Concilio Pastoral de Galicia. As disposicións concretas deste Concilio Pastoral galego partían do suposto básico da necesidade de identificarse coa propia cultura dos destinatarios da mensaxe liberadora do evanxeo en canto “boa nova”. Dise alí, por exemplo: “Este Concilio Pastoral pídelles ós cristiáns de Galicia que a súa acción se encarne nos valores naturais, humanos e culturais da Rexión e que, xunto con todo o pobo galego, os desenvolva cando son expresión da súa personalidade, riqueza e liberdade. Isto levaraos a rexeitar toda forma de colonialismo e a proclamar o dereito á lexítima liberdade en tódolos seus niveis e a decidir o seu destino”. E incluso se engade alí: “O Concilio Pastoral de Galicia pide que a autoridade pública, lonxe de determinar o carácter propio da cultura galega e, máis aínda, de oprimila, favoreza tódalas condicións e medios para soerguer a vida cultural propia do pobo galego, fundamentalmente a súa lingua”.
   Por iso, e isto tócanos xa directamente a nós, dise aínda nun dos textos conciliares: “O Concilio Pastoral de Galicia pídelles a tódolos cristiáns, Bispos, Curas e Leigos, cadaquén segundo a súa específica misión, que participen na promoción da lingua galega, por ser un valor humano que está asociado coa liberación do home galego e, por tanto, coa evanxelización”.
   Polo tanto, O Concilio Pastoral de Galicia pídenos a tódolos cristiáns, clara e simplemente, máis “encarnación”. Do mesmo modo que Deus se quixo encarnar no concreto Xesús da historia.
   Teremos, pois, que lle pregar hoxe ó noso Padroeiro, o Apóstolo Santiago, o “fillo do trono”, que nos dea ímpeto civil e relixioso para facermos de Galicia unha realidade xusta e libre, conforme ó espírito que recibimos do Evanxeo. Unha realidade ben encarnada na propia historia, cultura e lingua, aínda que aberta naturalmente ás culturas e linguas do mundo enteiro, de maneira especial as máis próximas a nós.
   Quero aproveitar tamén esta importante data anual do 25 de xullo para aludir ó que particularmente celebro anualmente neste día con agradecemento a Deus. Pois xustamente nesta data do 25 de xullo, aínda que do ano 1963, hai polo tanto xa 57 anos, fun ordenado sacerdote xunto con outros 14 xesuítas de diversas nacionalidades (ademais doutros tres relixiosos: un bieito, outro franciscano e outro cisterciense) polo bispo tirolés da cidade austríaca de Innsbruck. Un dos xesuítas que comigo recibiu a ordenación neste mesmo día era o valisoletano e bo amigo Segundo Montes Mozo, que foi fusilado en Centroamérica pola ditadura militar non hai aínda moitos anos xunto co máis coñecido Ignacio Ellacuría, meu compañeiro tamén daquela en Innsbruck. Fomos casualmente ordenados no día de Santiago Apóstolo porque no día seguinte, o día 26, era a festividade de santa Ana, padroeira de Innsbruck (capital do Tirol onde vivín durante catro anos), e neste día se celebraban tradicionalmente as primeiras misas ou misas novas dos ordenados no día anterior. Tirolesas e tiroleses viñan en masa participar nestas misas novas, pois tíñanlles moita devoción. Polo tanto a data acostumada da ordenación sacerdotal non tiña nada que ver coa festividade de Santiago Apóstolo dese día, senón por ser a véspera da festividade de Santa Ana.
   Andando o tempo e sen eu daquela sequera sospeitalo, dinme conta do ben que cadrou para min esta data (a da festividade do Apóstolo Santiago) ó ela estar de feito tan directamente relacionada con Galicia e coa necesaria encarnación na nosa terra, cultura e lingua. Por todo iso quero humildemente darlle hoxe grazas a Deus.

0 Comentários

Encontros literarios: Rosalía e Cabada Vázquez

2/25/2020

0 Comentários

Xosé Manuel Cabada Vázquez e Rosalía de Castro. Un encontro poético

Manuel Cabada Castro

Manuel Cabada Castro, Intervención con motivo do día de Rosalía

Cando empecei a me interesar pola figura do meu tío Xosé Manuel Cabada Vázquez (o noso familiar “tío Pepe”) hai xa ben de anos, tras volver do estranxeiro no ano 1969, logo de previos estudos en Austria e Alemaña, todo era un tanto escuro, descoñecido e incluso distante para min en relación co meu tío.
E, ollando aínda moito máis cara atrás, cando el, vítima dunha inoportuna e rápida enfermidade, morría con só 34 anos en Linares (Xaén) naquel 2 de abril do fatídico ano 1936, lonxe desta súa terra natal de Codeseda (máis concretamente do lugar de Barro, ben próximo a onde nós estamos aquí agora, á beira da súa tumba), só tiña eu un par de meses de vida. De modo que non me era posíbel gardar lembranza persoal algunha del, aínda que posibelmente me vería el ou bicaría nalgún momento neste breve e común tempo de mutua simultaneidade temporal.
Respecto da súa obra literaria, nin entendía daquela eu ben o galego literario e culto da súa obra, poética sobre todo, fundamentalmente o do seu libro Vagalumes, publicado só cinco anos antes do seu pasamento, nin tampouco tiña eu claves suficientes para xulgar o seu persoal empeño literario. Da súa actividade política galeguista non sabía eu tampouco nada. Seu irmán, e pai meu, só me dicía que estivera metido en política. Eran tempos de silencios compartidos con aparente normalidade.
En canto ó talante do seu modo de facer poesía, só quero aludir a un par de ideas, que non deixan de ser en calquera caso simples opinións miñas, pois non son eu ningún especialista en temáticas literarias. Unha vez dito isto, ocórreseme comentar o seguinte.
Desde diversas partes se relacionou a súa poesía coa de Pondal, Lamas Carvajal ou Curros e tamén coa poesía de escritores do país veciño, como a de Guerra Junqueiro ou Teixeira de Pascoaes. Outros autores decatáronse da súa afinidade con Rosalía ou Cabanillas. Así Aquilino Iglesia Alvariño, Ramón Otero Pedrayo, Álvaro de las Casas, etc. loaron no seu tempo a poesía de Cabada Vázquez, poñendo de relevo a súa capacidade para expresar e afondar poeticamente na intimidade persoal, á maneira de Rosalía, e para evocar ó tempo a realidade exterior, ó xeito de Cabanillas. Realidade ou natureza e espírito ou subxectividade formarían así unha unidade na súa expresión poética, que está lonxe de toda artificialidade extemporánea.
Por esta razón o poeta desta terra estradense non rexeita nin se arreda na súa poesía da vida real e ordinaria. E xustamente porque el expresa e canta na súa poesía a vida e esta é, na súa complexidade, variada, afectada unhas veces pola ledicia e outras pola traxedia ou polo inesperado, pódese dicir que a súa poesía é un verdadeiro repertorio da variedade das experiencias vitais que afectaron a Cabada Vázquez e con el a un determinado modo de ser, o rural galego: vida e morte, tristura e ledicia, traballo e festa, amor e relixiosidade, etc.
Coido porén que, máis alá de todo isto, a súa poesía, como quizais toda poesía auténtica, é expresión dunha experiencia humana que se podería denominar transcendental, e neste senso posiblemente universal: a experiencia humana do tempo, do tempo que foi (pero que segue presente no espírito), do tempo que é, e do tempo que será (que pode ser ou que debería ser).
Á vivencia do tempo pasado (en forma de lembranza apaixonada da terra ou do amor distantes, da infancia pasada, da morte dos máis queridos, etc.) pertence unha boa parte dos seus poemas. É neste contexto onde a "Dor" se constitúe na orixe mesma —segundo el mesmo se expresa no poema Na gaiola do meu peito— da súa inspiración poética:

Na gaiola do meu peito
ten seu niño un reiseñor,
que, a sofrir penas afeito,
canta as feridas da Dor.

Foi alegre en tempos idos,
mais nunca soupo cantar
hastra que os dores buídos
o chegaron a magoar.

O reiseñor é meu estro,
na cencia da Dor maestro,
que meus versos inspirou;
que a doce malenconía,
desque fuxeu a alegría,
no meu peitiño aniñou.

Poemas que expresan esta vivencia do tempo pasado ou da dor serían: Ofrenda de amor, Meu dor, O espello, Sospiros de emigrado, As miñas canas, Bágoas, Nai, ¡¡Irmanciña!!, Morriña, Mágoas, ¿Non te lembras?, Soños, Brétema, Lembranza lírica, Miña lúa aluarada, A un mal, outro pior, A fonte das meigas, Sobre a fenestra, etc.
Outros poemas semellan estar máis na liña da vivencia do tempo presente, porque se nos anteriores sobresaían a saudade ou a dor espiritual, nestes outros faise dono do poeta a ledicia, a fermosura do vivir e do amor, a bela paisaxe, a festa, etc. Así ocorre en Festa en San-Iago, Na fala meiga, A Galicia, O merlo, Acoarela, Maruxa, Tríptico, Lírica, Paisaxe do lusco e fusco, Ruada, ¡Inda o diaño!, Nadal, Anceios, Era unha rosa, Nosa Señora da Grela, Eu teño un paxariño, Hoxe houbo festa no ceo, Son o mesmo, ¡Galego!, etc.
Un terceiro grupo de poemas vén ser expresión dunha vivencia dinámica do tempo futuro, na liña dunha reivindicación política e social, referida a Galicia como ámbito concreto dunha cultura específica e, no seo da mesma, a un grupo social de forte presenza no país galego, alomenos naqueles anos, os labregos. Son poemas que expresan esperanzas e esixencias dun tempo mellor, como Na fala galega, Na tumba de Murguía, A loitar, Sursum...Corda!, No Día de Galicia, Berros de loita, Primaveira, Vítimas, Alborada, etc.
Esta clasificación dos poemas non deixa, porén, de resultar de tódolos xeitos algo artificial, porque poucos deles estarían ceibes de elementos que os poden relacionar tamén cos dos outros grupos. A mestura de elementos destas tres vivencias do tempo pode percibirse especialmente nun dos poemas máis emotivos e coñecidos de Cabada Vázquez: ¡Salve, irmán piñeiro!. E poida que esa mestura das tres vivencias temporais xunto co fondo e íntimo diálogo entre o poeta, que vive no tempo (que foi, que é e que será), e o "piñeiro" (que simbolicamente está alén do tempo) sexa un dos motivos da emoción literaria que o poema fai xurdir no lector.
Polo demais, hai xeral acordo na constatación de que o noso poeta de Codeseda posúe un excelente dominio da lingua galega, tanto culta como coloquial.
Se Vagalumes (1931) foi xa unha escolma de poemas realizada polo propio autor (a meirande parte deles publicados xa con anterioridade noutros medios: xornais ou revistas por exemplo), editáronse así mesmo, en datas diversas, outras escolmas. A primeira que recolleu poemas de Vagalumes foi a Antología de poetas gallegos de Álvaro de las Casas, publicada en Bos Aires en 1939. Nela figuran só dous poemas: O merlo e A tarde vaise. Case vinte anos despois aparece o volume III da Escolma de poesía galega de Francisco Fernández del Riego, onde se recollen os poemas A tarde vaise, Acoarela, Mágoas, Soños e Eu teño un paxariño. Posteriormente, na súa Antoloxía de poesía galega recollerá o mesmo Fernández del Riego só os tres primeiros poemas anteriormente seleccionados na súa Escolma. Tal como é doado advertir, o único poema recollido nas tres escolmas é A tarde vaise.
Respecto do lugar que ocupa Cabada Vázquez nas correntes poéticas da época, só quero aludir á cuestión (ben perfilada xa e esquematicamente abordada por Alonso Montero na súa introdución á edición facsimilar de Vagalumes) da súa relación cos novos estilos poéticos da primeira parte do século XX.
Trala cualificación, a mediados do século pasado, por parte de Couceiro Freijomil da temática poética de Vagalumes como "decimonónica", practicamente o mesmo viñeron afirmar Fernández del Riego na mencionada Escolma de poesía galega ou Carballo Calero na súa voluminosa e influínte Historia de literatura galega contemporánea.
Cando se fala de poética "decimonónica", faise referencia a un tipo de poesía de talante tradicional, na liña dos grandes poetas galegos do século XIX (Rosalía, Pondal, Curros, etc.), nos que predomina un determinado tipo de realismo costumista, temática rural, etc. Fronte a ela, unha nova corrente poética, que colle forzas a comezos do século XX, aposta decididamente por unha renovación temática e formal da poesía, que se converte neste senso en vangardista, facéndose eco de correntes como o ultraísmo, o creacionismo, surrealismo, etc. A poesía ha ser agora "creadora", creando novas realidades, alén da natureza, coa liberdade da linguaxe e das imaxes.
En realidade, Cabada Vázquez recibira na Universidade Pontificia compostelá unha formación humanística e clásica demasiado fonda e ampla coma para ela ser de súpeto subordinada a determinadas correntes poéticas nas que primaba, en certo modo, sobre o contido mesmo das experiencias humanas fundamentais a liberdade e a novidade da forma poética.
Agora ben, seguramente o noso poeta, en canto experimentador e sentidor de fondo da vida humana e da realidade natural e social, considerou prioritario comunicar poeticamente de maneira inmediata e directa a experiencia, a emoción e o sentimento poéticos ca facer que o lector se entretivese, de modo puramente estético, coa forma poética. Cabada Vázquez estaba en calquera caso ben ó tanto das novas correntes literarias, tal como se pode deducir da presenza na súa biblioteca de obras e autores representativos da corrente modernista ou vangardista1. Entre os papeis da súa biblioteca atopábanse, ademais, numerosos recortes de xornais (entre 1923 e 1927) con poemas de poetas vangardistas, estritamente contemporáneos a el, como Manuel Antonio, Otero Espasandín ou Amado Carballo. O que amosa o seu interese polos novos modos de facer poesía, que deixará xa claras pegadas en determinados poemas de Vagalumes, mais que se manifestará máis plenamente en poemas posteriores á aparición desta súa escolma de versos (de comezos do ano 1931). Así, por exemplo, nos seguintes poemas (posteriores a Vagalumes): Festa en San-Iago, Pantasía nupcial, Soñei contigo, A noite era un cadaleito, Nos dondos brazos da noite, etc.2
De todo isto pode deducirse, polo tanto, que houbo unha evolución na súa poesía desde as formas máis tradicionais da meirande parte dos poemas presentes en Vagalumes ata a paulatina introdución das novas formas poéticas.
En calquera caso, e en relación xa máis directa co acto que estamos hoxe a celebrar, a meirande parte dos poemas de Cabada Vázquez fanme lembrar moito Rosalía. A Rosalía tradicionalmente admitida, a da saudade e con esta a da súa proximidade á alma das xentes galegas. Esas xentes que sofren, aman, pensan, soñan e viven nun mundo específico e propio que forma ou constitúe parte alomenos relevante do que chamamos a nosa “cultura” popular.
Cabada Vázquez está sen dúbida ben próximo a Rosalía no seu común sentimento, na súa fonda intuición dos intereses e dos soños deste pobo que formamos entre todos. Foron neste sentido diversos os lectores dos poemas de Cabada Vázquez que se decataron desta proximidade súa a Rosalía. E coido que neste contexto é moi significativo o feito de que o poema que hoxe lembramos aquí publicamente e que leva como título “No Día de Galicia” estea dirixido directamente a Rosalía e fose ademais pronunciado diante da súa estatua compostelá trala magna concentración das xentes de Santiago no primeiro “Día de Galicia” celebrado nesta terra nosa trala proclamación da República no ano 1931.
Para o noso poeta, e segundo o texto deste poema, Rosalía é a “cantora de Galicia”, mais unha cantora que precisa aínda, ela mesma, das nosas propias voces (poéticas e políticas) para deixarmos atrás pretéritos e enervantes comportamentos. Por iso lle pide el, o poeta, a ela, á poeta Rosalía, que se erga en pé e que cante pra se converter, xunto con todos nós, en inspiradora e alentadora dunha futura Galicia, libre e dona de si mesma.
Porque para Cabada Vázquez a perda ou o pasamento de Rosalía é resurrección e vida para cantos a admiran e queren. En tal sentido e en realidade, ela non se foi senón que continúa misteriosamente en todos e todas nós. Por iso Rosalía é para o noso poeta aquela forza simbólica interior que nos converte en “cabaleiros” das “liberdades sacras da Terra”, da nosa Terra.
Ben dicía nalgunha ocasión Murguía, o compañeiro de Rosalía sobre a súa dona que esta era como “lume” e “raio” que “abrasa” ou tamén que a súa dona pasara a súa vida “co pé sobre a brasa”. Quizais tamén por iso mesmo formulaba Cabada Vázquez en termos de lume e “fogo”, neste seu poema, a seguinte petición á nosa santa laica e comunal:

“Queremos, Rosalía, que hoxe acendas
no noso peito as roxas labaradas
que outrora os teus Cantares
e as túas Follas Novas inspiraran.
Nas chamas dese fogo sacrosanto
temprar vimos prá loita as nosas armas,
e a recoller alentos
e folgos pra seguir a roita sagra
que ti nos amostrache nos teus versos”.

Cómpre naturalmente ter en conta que nesta altura o poeta de Codeseda, a pesar de só ser un mozo de vinte e nove anos, era xa ademais de poeta un avezado político que neste mesmo ano, dentro só de poucos meses, estaría presente e ben activo na fundación do Partido Galeguista en Pontevedra. Debido a isto, non deixará de aproveitar esta magna ocasión pra xuntar os seus versos coa necesidade da acción política en clara liña de continuidade co significado histórico e simbólico de Rosalía. De aquí a súa apelación ás “notas fortes e barís” da nosa gaita, á busca da “liberdade ansiada” e, sobre todo, o berro que pecha este seu poema:

¡Galicia!... ¡Nai Galicia!... ¡Terra a nosa!...
¡Caiamos por Galicia na batalla!

Nesta súa actuación pública está, xa que logo, Rosalía no centro mesmo do pensamento de Cabada Vázquez, mais pódese dicir tamén que ela está tamén no fondo e no sosegado interior doutros poemas e escritos seus. De feito, nalgún momento puiden eu mesmo comprobar que na súa biblioteca persoal, e despois de transcorridos xa moitos anos do seu pasamento, permanecían aínda polo menos o primeiro volume (do ano 1909) das Obras Completas de Rosalía e ademais unha edición do ano 1929 das Poesías da nosa eximia poeta.
Polo demais, nos propios poemas de Cabada Vázquez aparecen tamén de cando en vez explícitas referencias a Rosalía. Por exemplo: “Falarvos hoxe quero [...] Na fala melosiña da excelsa Rosalía, / que en "Follas Novas" quixo a i-alma nos deixar” (no poema Na fala meiga do noso poeta).
Cando no ano 1926 Cabada Vázquez contaba con 24 anos, foi el presentado polo seu amigo García Barros (“Ken Keirades”) no Salón “Novedades” da Estrada pra un recital de poemas seus e tamén doutros poetas. Entre eles figuraban naturalmente poemas de Rosalía. Rosalía será aínda no ano seguinte para o noso poeta a “divina Rosalía”, tal como el se expresará nunha crónica escrita por el para o xornal “El Emigrado” co título La Fiesta Escolar de Tabeirós.
Non é neste sentido nada estraño que un tan notábel poeta como Aquilino Iglesia Alvariño, escribise no "Faro de Vigo" do 12 de marzo de 1931, pouco despois de saír á luz o libro Vagalumes, o seguinte: "Por cualquier aspecto que consideremos este libro, nos revela un gran poeta, un poeta que llega a los repliegues más escondidos del alma, como Rosalía”.
Así pois -xa pra rematar- e tal como me felicitaba a min miña nai nos meus aniversarios, quero dicirlle tamén o mesmo a Rosalía neste día no que lembramos conxuntamente a luminosa data do seu nacemento. Unha felicitación por certo que tamén Rosalía textualmente nos lembra no seu longo e popular poema de Follas novas que leva como título “A probiña, que está xorda...! Esta é, pois, a miña felicitación a Rosalía, a mesma de miña nai e mais da propia Rosalía: “De hoxe nun ano”!

* Codeseda (A Estrada), 24 de febreiro de 2020

Pode verse a lista completa dos volumes da biblioteca do poeta estradense en M. Cabada Castro, Fondos bibliográficos da biblioteca do poeta Xosé Manuel Cabada Vázquez (1901-1936): "A Estrada. Miscelánea histórica e cultural" (Fundación Cultural da Estrada - Museo Manuel Reimóndez Portela), 2000, nº 3, p. 237-308.
Ver Xosé Manuel Cabada Vázquez. Obra Completa. Poemas e outros escritos. Edición, introducción e notas de Manuel Cabada Castro (A Estrada, Fundación Cultural da Estrada, 2001).

0 Comentários

San Paio: “Pola Palabra”

6/27/2019

0 Comentários

Manuel Cabada Castro

Festas da Estrada. 27 de xuño de 1935

San Paio é santo e patrón. Un santo galego, e ademais rapaz, tan fermoso coma baril e afouto en terras de mouros. Terras de fóra de Galicia. Alá onde disque triúnfan máis os galegos ca na súa propia casa. Si, Paio triunfou coa palabra.
   Temos sona os galegos de sermos de pouco falar. A nosa paisaxe de montaña, de néboas e de chuvia (aínda que xa menos) fai de nós xente introvertida e de fondos sentimentos. Nisto semellámonos un chisco ós bávaros, tirando a calados eles tamén, que non aturan os berlineses ó diciren sobre estes que teñen moito “Schnabel” (que quere dicir “bico” ou “peteiro”). A nosa lingua ten tamén abundantes nomes para se referir a aquel que fala moito: lareteiro, tatarelo, esbarafundeiro, barballoeiro, lercho, lingoreteiro, papaliqueiro, badallocas, falariqueiro, e moitos máis... Non quedan desde logo nada ben entre nós os que se pasan no falar; sobre todo os homes (máis cás mulleres): “A home parlanchín e faco relinchón, pouca cebada e moito albardón”. “O can e o paroleiro, deixalos no carreiro”. “Home de moita parola, todo é faramallada”. “Home parlanchín, para todos mais non para min”. “O home, de poucas palabras; e esas sabias”...
   Por que pobos ou vilas teñen cadanseu santo patrón diferente é case un misterio da historia. Mais no caso da vila da Estrada semella ben claro. O refrán tradicional para os da Estrada ben o sabedes: “A xente da Estrada pola palabra”. E San Paio é certamente rapaz “da palabra”.
   Contan as vellas crónicas que o emir cordobés quixo facer do rapaz Paio obxecto e xoguete do seu antollo. Paio pasaría así de ser alguén a ser só algo. Mais Paio amosouse enteiro e valente: “Cristián son e serei, coma sempre o fun”. Como o emir non se daba por vencido, aínda lle tivo que espetar o rapaz de Tui (e que conste que non fago más ca traducir ó galego o que contan os haxiógrafos): “Bota, can!: ou coidas quizais que son un destes rapaces maricóns do teu pazo?”.
   Un coñecido filósofo de Oxford, John Austin, escribiu hai xa anos un libro con este título: How to do things with words (“como facer cousas con palabras”). Non cabe dúbida de que as poucas palabras empregadas por Paio “facían” cousas. Como testemuña da súa fe cristiá –e xa sabemos que “mártir” quere dicir “testemuña”- dá palabra da Palabra recibida: “Ó comezo existía a Palabra, e a Palabra estaba onda Deus, e a Palabra era Deus” (Xoán).
   Dende o século X, os tempos nos que viviu San Paio, deica o noso século XX pasaron desde logo moitas cousas. Mais poida que unha das meirandes perdas sexa a perda do senso da palabra. Dende o tempo dos gregos a palabra era “lógos”, palabra e razón ó mesmo tempo. A loita, máis ou menos agachada, polo poder dos medios actuais de difusión converteu a linguaxe nun rebumbio de palabras, baleiras moitas veces de senso racional e de compromiso persoal. Non son bos tempos certamente para os “mártires” da palabra e pola palabra. Pero é que ademais “sabemos demasiado”. Un rapaz de catorce anos da nosa época (a idade que tería o noso Paio cando lle tocou morrer) dálle cen voltas en “saberes” a Paio e, nembargantes, poida que Paio fose más sabio ca el. Estamos hoxe tan ateigados de palabras da televisión, do transistor, do teléfono, que nin sequera temos tempo nin acougo para sabermos que facer con todo iso. Que San Paio nos ampare, irmáns!

[“Faro de Vigo”, 24 de xuño de 1992]

Festas de San Paio 28 de xuño de 1935

0 Comentários

Recuperando a infancia fuxidía

3/1/2019

0 Comentários

Manuel Cabada Castro

O amoroso asubío do tempo de Loliña que hoxe nos convoca velaquí o tendes feito papel, recendo, letras e historias íntimas e infantís que alguén, ela, decidiu contarnos pra que as melodías da vida non se perdan nas congostras escuras dos tempos idos e esquecidos para sempre. É un asubío que xorde da fonte dun corazón, ese impulsor de toda vida.
Grazas, Loliña, por nos teres agasallado a todos con este escrito teu, cheo de tenrura e de relatos íntimos e sorprendentes, nos que os corazóns bailan o agarradiño pegados á vida mesma.
Pois as vidas humanas non son mónadas indivisíbeis e solitarias -como din que pensaba o filósofo Leibniz- senón que habitan á beira ou no interior do misterio, coñecido e -ó tempo- descoñecido, que nos envolve. Así semella crelo tamén Loliña cando nos pon –case como frontispicio dos seus relatos- un texto de Newton, no que este nos di: Fun un neno cativo [...], enredando na praia [...] O océano da verdade esparexíase, inexplorado, diante miña.
O meu lembrado mestre alemán Karl Rahner dicíao, dun xeito semellante, así: “o ser humano, ocupado cos diminutos grans de area da praia, vive sempre á beira do infinito mar do misterio”.
Precisamente por esta razón hai poetas, filósofos, escritores e outros moitos, aparentemente estraños, seres humanos que nos fan pensar, soñar e –en definitiva- vivir. Por iso vos gustará este escrito e non só polas fermosas imaxes que tan belidamente ilustran o texto.
Como Loliña é ademais unha excelente e recoñecida poeta, non será nada estraño tampouco que a súa prosa, estes seus relatos, non teñan nada de prosaico. Con razón nos di por iso “Mero” no seu Limiar que os relatos do Asubío do tempo son “poesía narrada”. Tanto máis canto que a autora sabe moi ben que a beleza e a fermosura da vida se atopan nas cousas máis simples e sinxelas: nese vagalume pousado no musgo mol do valado, naqueles “currichos” que andan corricando felices -libres do cortello- polas elegantes rúas de Cangas ou, tamén, naqueloutros mariñeiros cansos que chegan por fin a porto despois dunha longa noite de penurias... Mariñeiros que, por certo, son belamente denominados por Loliña “catedráticos dos mares, dos ventos e das estrelas”... Prosa poética que non pode menos de percibirse en moitas das escenas que ela describe e narra, de mil sutís e ó tempo sinxelas maneiras, no Asubío do tempo, e de maneira especial no capítulo que leva como título “Os segredos das noites de verán”.
Claro que para iso hai que dispoñer dunha mirada de neno e no noso caso, máis propiamente, de nena. En certo modo, coido que se pode dicir que, tamén como escritora, continúa a ser para nós Loliña a “rapaza inqueda e rebulideira” (tal e como ela se describe a si mesma), que, loxicamente, era incapaz de aturar aqueles misioneiros populares da época -dos que nos fala-, que coas súas longas e ameazantes prédicas tentaban converter os seus sufridos oíntes á “boa” nova do Evanxeo suscitando neles contraditoriamente arrepíos infernais ben “malos”. “Falaban dun xeito – dinos Loliña no seu Asubío- coma se eles foran anxos e estiveran ceibes de pecados mentres caían cairos de sarabia e lume infernal sobor de nós”.
Temos ante nós, pois, un libro para lembrar e que nos aprende tamén a experimentar as belezas e bondades do lembrar. E non só porque nel hai lembranzas de tempos pasados que ós interesados nos temas da antropoloxía cultural ou social de Galicia seguramente lles poderán interesar, senón porque os seres humanos somos, no fondo máis fondo de nós mesmos, “animais lembrantes” (se me permitides a expresión), seres que aprendemos a vivir e a nos comportar sobre a base firme das nosas lembranzas, dos nosos recordos. A lingua que utilizamos, a visión que temos de nós mesmos e do chan que pisamos, en fin, todo aquilo que os antropólogos chaman “cultura” (que é algo máis fondo que os diversos coñecementos que imos incorporando ós nosos saberes máis ou menos técnicos), todo iso ten que ver co pasado, coa historia, coa tradición, que ó incorporala en nós, lembrándoa, se fai nosa e nos fornece dunha especie de “confianza básica” que nos axuda a vivirmos e a afrontarmos con ilusión e esperanza as nosas vidas.
O libro de Loliña é, deste modo, un guieiro que nos aprende a lembrar, porque nel se practica directa e explicitamente este oficio de lembrar. Nel levanta ela acta de todo un mundo de vivencias, costumes e comportamentos, case xa desaparecidos, mais que quedan así para a posteridade dignificados e actualizados. Pois non deixan de continuar a ser alicerces nosos e así, en boa medida, daqueles tamén ós que transmitimos, consciente ou inconscientemente, as nosas propias vivencias.
Por iso nos fala ela neste libro, textualmente, da “nenez lembrada e fuxidía”. “Fuxidía” si, mais “lembrada” e, xa que logo, recuperada. “Recuperación” literaria, si, mais non por iso menos real e menos fecunda. En realidade, cómpre indicar que esa mesma capacidade de “recuperación” da súa mocidade e infancia lle chega tamén a Loliña como herdo e galano antecedentes. De modo que as súas lembranzas se estenden cara atrás, e non só cara adiante en forma dun futuro que nelas se basea e afinca.
Dinos Loliña concretamente: “Coma ben dicía o meu benquerido pai, anchéase o peito cando, no paso do tempo, lembramos os primeiros anos da vida e da mocidade. Puidera ser que chegara o día no que estes tiveran máis forza que o tempo presente. El, a iso, chamáballe vivir de memoria”. Un “vivir de memoria” ó que se refire ela aínda nun texto anterior do seu libro, falando tamén de seu pai: “Daquela –dísenos alí- xa era velliño e desfrutaba coas historias da xuventude, ‘vivindo de memoria’, como el lle chamaba ás lembranzas do tempo que xa fuxira coma un asubío”.
En realidade, é esta “memoria” a que constrúe o fráxil e sutil tecido da historia e da cultura dos pobos. Perdida a “memoria”, desaparecen as raíces dos pobos e estes mesmos. Nisto consiste precisamente a súa relevancia antropolóxica. Sen memoria non podemos ser nin coñecer. Xa o vello Platón dixera que coñecer é recordar. Eu diría incluso que a alta capacidade poética de Loliña vén sendo algo así como unha sublimación artística e simbólica deses pousos fondos que a memoria foi deixando ou depositando no seu interior.
Na memoria deposítase e permanece vivo todo: desde a lembranza da mulleriña aquela que lle responde ó misioneiro popular que ela non lle fixera mal ningún ó Santo Cristo de Noia, pasando polo sancristán señor Roque ó que lle levaron os trouleiros mozos a escada pra el baixar do tellado da capela de San Mamede, ata –que sei eu?- aquilo por exemplo das durmidas en xergóns de follato “que renxían que daba gloria durmir neles”. E isto de que daba gloria durmir neses renxentes e ecolóxicos xergóns évos, por certo, ben verdade, pois ben recordo eu mesmo durmir e soñar feliz de cativo deixándome afundir con pracer neses enxeñosos e ecolóxicos xergóns...
Mais quero xa rematar, non sen antes porén vos recitar de cor –se a mente neste intre non me falla- os inigualábeis versos daquel gran neno que foi Unamuno e que son para min a meirande loa que quizais se pode facer da infancia humana e da súa inesgotábel capacidade de soñar e de construír memoria. Son estes:
Agranda la puerta, padre,
porque no puedo pasar;
la hiciste para los niños,
yo he crecido a mi pesar.
Si no me agrandas la puerta,
achícame, por piedad;
vuélveme a la edad bendita
en que vivir es soñar.
Grazas, Loliña, por teres recuperado para nós esta “idade bendita”!
Grazas a todos!
* [Na presentación do libro de Chamadoira do Casal, O asubío do tempo (Edicións Fervenza, Técnicas & Gramaxe, SL, 2019) en Vigo o 28 de febreiro de 2019]

0 Comentários

Ceibe e rinchando vou!

8/13/2018

0 Comentários

Manuel Cabada Castro

Soños verdeais de xestas e toxos son os meus. Alá nos fondos da regueira ou nos cumios do Cádavo ou da Conla. Responsábel son de todos eles, das miñas bestas e dos bichos meus, parentes grandes ou cativos da miña tranquila ou inqueda grea. Contra mandas de lobos ou mesmo fronte ó solitario caimán sobre o que son quen de bailar unha heterodoxa muiñeira sen saírme de enriba das súas costas blindadas. Ou é que non vistes aínda o vídeo que me fixo hai pouco un de vós, queridos humanos, cando me deu por alí para abraio voso? Pensabades que non teño boas entrañas e que non sei defender os meus contra ameazantes perigos? Preferiría morrer coa limpa dentada dun monstro deses a que algúns dos meus ficasen malferidos.
   Os griñóns do monte formamos sempre familias numerosas. Temos que traballar e vixiar a cotío para que os nosos problemas acaden sempre axeitada solución. O primeiro que precisamos é ter ó noso dispor un humilde regueiro de auga e tenros xermolos de toxo ou herba montesía. Pouco máis necesitamos. Contentámonos ben co que temos, pois o monte, esa señorial casa nosa, évos amplo e xeneroso.
   Ás veces -non sabemos por que- semella que un anaco ardente do sol caeu entre nós e temos que fuxir mentres ondas de lume e fume nos apurran e enlouquecen queimándonos a nosa casa. Évos unha anguria moi grande! Temos porén as nosas dúbidas de se iso vén de arriba, desa redonda e flamexante lumarada que se ve de día no alto dos ceos, porque a verdade é que ela nos trata ben e nos dá calor ó longo de case todo o ano e só cando a chuvia e os nubeiros a barren do ceo póñense as cousas peor.
   Saberédelo quizais vós, cantos nos acompañades nesa enxebre excursión que xuntos facemos tódolos anos ata o curro, pois ben listos semellades ser ó vermos cos nosos propios ollos as cousas tan grandes e fermosas que facedes. Alá no curro entramos e remansámonos o mellor que podemos, á maneira das encrespadas ondas mariñas que van deitarse na branca praia do mar. Ese mar que nalgúns días propicios podemos tamén nós mesmos albiscar desde os altos penedos da montaña.
   Redondo é o ceo, o mar e mailo curro. Semella ser así tamén o ciclo das vidas todas. Como cíclicas son así mesmo as nosas visitas a Sabucedo. Algún que outro susto si que o pasamos alá no curro, máis que nada porque nós, os cabalos, perdemos doadamente de vista as bestas e bichiños da nosa propia grea e non sabemos moi ben por onde andan. Mais sabemos que isto non dura moito e que as cousas volverán axiña ó seu, porque memoria si que temos, e bastante boa, das cousas que nos pasan.
   Hai momentos en que nos enfrontamos os griñóns mutuamente no curro, coa teima de acadarmos alí se for posíbel os nosos propios espazos protectores. Mais o que se di querérmonos mal entre nós, non é certo. Tentamos sempre sermos comprensivos cos demais. Só queremos que a nosa natureza e os nosos herdados costumes se manteñan. Pois grazas ó noso mutuo achegamento e tamén á coidada e harmoniosa distancia poderemos inzar todos ben.
   Máis dunha vez, nalgunha desas xuntanzas secretas que os cabalos organizamos, nun horizonte infindo de soidade montesía e ouveos silandeiros moi distantes, xurdiu a cuestión de por que ós humanos semellaba compracervos tanto, aínda que só sexa unha vez ó ano, ollarnos a nós con repousada curiosidade e afecto na aldea nosa e vosa, esa pequena parroquia de Sabucedo de tantas xeracións e míticas historias. Algúns dos máis sisudos entre nós comentaban, na nosa recóndita e intraducíbel fala, que moi posibelmente fostes os humanos en tempos pasados tan ceibes e amorosos coma nós. Quereriades vervos entón, xa que logo, os humanos a vós mesmos en nós coma nun espello, atoparvos calmosamente con vós mesmos ó ollarnos a nós. Esquecervos de nós viría ser en definitiva como esquecervos de vós mesmos, da vosa propia natureza e historia, a humana, do propio remoto pasado que pula con forza por se facer presente en cada novo anaco dese porvir que paseniñamente se vai destapando. Pois quen se esquece de si mesmo, quen perde a súa orixe, deixou xa de saber onde vén ou onde vai... Convértese dese xeito en estatua de sal, en esqueleto sen vida e sen alento.
   Nós, en troques, ben o sabemos nós e ben o sabedes tamén os humanos sobre nós, somos os fillos e as fillas do vento, é dicir, da vida, da liberdade e do sermos nós mesmos. Recibimos o galano e a bandeira da liberdade e espallámola ós catro ventos. Somos airosos por iso na nosa estampa, no noso andar e no noso galopar.
   Non. Non cremos que os vosos barís aloitadores e aloitadoras tenten coutarnos a nós a nosa innata liberdade ou someternos a eles. Para iso terían que aniquilarnos, cousa que nin eles nin nós queremos. Teiman máis ben, polo contrario, en apertada conxunción con nós, e coma se dunha mística osmose se tratase, aprender fondamente do noso modo de ser. Desexan zugar con degoro -un chisco alomenos- a nosa exemplar liberdade e a nosa indómita protesta contra calquera intento de a destruír. Xermolos de liberdade son os que xorden deste ritual e íntimo encontro entre eles e nós. Enxertos de liberdade que poden ben prender entre vós, os humanos, porque a lembranza da liberdade perdida está, agachada ou latexante, sempre presente tamén en vós. Ben nos decatamos por iso de que esa debe ser a razón pola que na vosa relación connosco non empregades nin cordas, nin paus nin intermediarios semellantes. Tal modo de proceder rompería con esa orixinal práctica da aloita corpo a corpo -próxima, achegada e creadora- que ben soubestes herdar dos vosos devanceiros. Mantédea así.
   E abonda xa de falarvos a vós, os humanos, porque ben sabedes que o falar non vos é cousa nosa e o pouco que sabemos aprendémolo desa fermosa lingua vosa que levades na fronte e nos beizos. O noso é o rinchar, ese berro limpo e salvaxe, de liberdade para nós e para vós. Un berro tamén de ledicia, de firme apertura ó porvir. E como ese berro noso semella ser parente moi próximo do voso aturuxo, facemos desde agora tamén noso o voso berro ancestral. Huiiiiiiiii .... ghi ghi ghi ghi...!!!!

[Publicado en “ADN Sabucedo”, Anuario da Asociación da Rapa das Bestas de Sabucedo, Edición 2, 2018, páxs. 32-34]

0 Comentários