MORREU MEU AMIGO BALBINO

                                  “Eu teño un amigo,
                                   amigo sincero,
                                   amigo que quero
                                   que fale comigo.”
 
                                   (19 de Xaneiro 2014)
 
Morreu meu amigo Balbino,
din que era un grande escritor,
pra min morreu un amigo
home de pluma e honor!
 
“En Cuba sempre camiñan
xuntos poesía e combate”,
escribiches grande amigo
dun cubano humilde vate.
 
Ti que fuches unha estrela
alumeando no universo
e fuches tan xeneroso
falando de humilde verso.
 
 
Graciñas reciba o ceo
por ter sido o teu amigo
non importa se falaches
ou non falaches comigo.
 
Trinta e un anos en Cuba,
casado cunha cubana,
xa tamén eras cubano
desta terra soberana!
 
Co teu Sóngoro Cosongo
de teu amigo Nicolás
despídoche amigo, irmán,
que descanses sempre en paz.
 
Galiza perdeu un fillo,
Cuba perdeu un irmán,
coa terra de Rosalía
sempre unidos nos verán.
 
Onde queira que ti esteas
recibe aperta no altor
grande amigo Neira Vilas
dun poeta e loitador!
 
            Manuel Álvarez Fuentes
             27 de Novembro 2015

Matinamos nunha escola dinámica, nunha escola que leve aos picariños a ser eles mesmos os protagonistas do ensino. Para chegar a esta meta a escola ten que saír fóra desas paredes atafegantes, que as máis das veces illan ao rapaz da realidade cotián e lévao á mundos que lle din ben pouco da súa identidade como home e como galego.
Se a esta realidade lle engadimos outra de tanto valor como ela: "Se se ama aquelo que se coñece", non hai outro remedio que introducir o neno no seu entorno para observar, amar e estudar as vivencias da terra, dos homes, da natureza próxima e, por estes vieiras, chegar aos coñecementos universais.
Con estas arelas saímos percorrer os castros do Concello de A Estrada.
Os nosos anceios non eran facer un estudio erudito, pois sabemos as nosas limitacións, pero unha ollada a eses mantelos esquecidos; lembrar as belidas lendas das "eiras dos mouros", da fontenla ande a raíña encantada peitea os longos cabelos, dos tesouros enterrados no fondo das cavas e dos tempos; ollar, dende o cume, as fermosas campo sas da nasa terra; valorar a riqueza madeireira dos nosos montes, etc. etc., coidamos poida ser o escomenzo dunha escola activa e un ledo labor para despertar no rapaz os degoiros do estudio.
O traballo tivo tres fases ben distintas, todas elas feitas en horas extra-escolares:

• Visitas ao Museo de Pontevedra os sábados. Alí tomamos notas sobre dos estudios que xa están feitos encol dos castros desta zona. Nomeados hai unha chea deles, pero estudados ben poucos.
• Visitar os castros, tomar as mensuras, facer observacións, recoller os poucos testemuños que puideramos atopar nun tobo dun raposos, nun valo desfeito, etc. Escoitar as lendas que as xentes
• vellas saiban encol dos castros ou das outras , pois os nosos nenos, apreixados e engaiolados polos novos tempos, non escoitan aos avós.

Traballo de sintetización das observacións e dos achádegos nas saídas aos castros. Clasificar as fotografías e facer diapositivas das pezas atopadas.

O Equipo de traballo (Olimpio Arca. responsábel do proxecto)