Pensa o ladrón que todos son da súa condición.
Escrito isto, podiamos non escribir máis, e xa se había de entender, pero cómpre explicalo, non por nós, veciñas de Cerdedo e membras da plataforma NON á fusión, por toda a xente que non é de Cerdedo e non sabe o alcalde que temos.
Ante as acusacións medoñentas de Balseiros de coacción, unha pregunta: os veciños estaban na obra cando lles preguntou polo cambio de opinión?
Que sorte de casualidade, e que puntería ir dar el xusto cos veciños que estaban de acordo e despois asinaron que non.

Que respeito tamén polas persoas e veciñas que discrepamos, permitíndonos colgar carteis, mesmo en casas abandonadas, e ao día seguinte, desaparecidos.
Que marabilla tamén, señor Balseiros, a negación do local social de Quireza, solicitando innumerábeis requisitos para facela alí.
Sorte que a casa do pobo de Pedre aínda é das veciñas.

En canto á disposición dos taboleiros municipais para difusión de actividades de iniciativa veciñal a cambio de permiso, permítanos que desconfiemos. Cheira a control, e a opción de negarse a dalo.

Non, querido alcalde, o que vostede quere é que lle pidamos permiso por respirar. Mais deu con ósos duros de roer, porque a forza que nos move a nós é o amor e o apoio mutuo. Non a avaricia e o desespero.

Balseiros, a mágoa é profunda ollando para ti, e para ti van tamén os versos desta canción do Suso:

Vendiche vento, vendiche leria
todo o vendiche, menos decencia
Todo ten precio, todo se compra
todo se vende menos vergonza

Diñeiro podre non fai mercede
alma mesquiña todo empodrece.

A ti Cerdedo, nada che debe
nada lle importa que alá te quedes
en Ponte Vedra, en chan alleo
pois a Cerdedo, sóbralle esterco

Ti fuches pobo e desertaches
José Silvestre requiescat in pace

Ninguén podería facer un retrato tan duro cara o Sr Balseiros, como o fai el de si mesmo.
Cerdedo non é o único concello no que se emprega as marquesinas para todo tipo de anuncios (carteis de festas e actividades varias, necrolóxicas fúnebres, propaganda electoral en tempo de eleccións, etc), aínda que hai unha ordenanza municipal que o prohibe dende fai anos, nunca se aplicou.  Por que?  Non será que se fixo explicitamente para intimidar e cortar de raíz calquera acción que ó señor alcalde non lle guste?
A mensaxe ós veciños/as é clara: “Se queredes pegar algo nas maquesinas vinde pedir permiso o concello que xa estou eu  esperándovos”. Así, o que debería ser dereito, convértese nun favor. Máis isto non pasa só coas marquesinas, tamén con calquera outra licenza ou arranxo de infraestruturas que lle corresponda prestar ó concello. 
Balseiros non está acostumado a que ninguén o contradiga e isto da Plataforma Non á Fusión tomouno como unha insubordinación, como unha grande ofensa que hai que castigar e esmagar canto antes, senón o seu estómago non vai aguantar tragando tanta bile. Recordade que el ten poderes divinos para diferenciar o que está ben ou mal, o que é verdade e o que é mentira, el ten o control total sobre o Concello de Cerdedo; decide quen pode ou non pode poñer comunicados no único espazo público que nos relega, tamén controla a gran maioría das casas do pobo, locais socias, etc. Se alguén necesita facer uso destes locais, ben sexa para reunións, magostos, ensaios de musica e baile ou calquera outra actividade, ten que ir  ao concello a pedir as chaves.
Pois ben, a Plataforma pediulle o local social de Quireza para facer unha ruada anti-fusión e a resposta do alcalde foi: “Para este tipo de eventos fai falta o proxecto dun técnico. Para esas datas non vai a chegar en tempo”.  Máis claro imposible.
Despois de facer un boletín pro-fusión pagado cos cartos de todos e todas en papel impreso polo concello, o Sr Alcalde acompañado de membros da corporación e empregados municipais repartíronos porta a porta intimidando ós veciños e amedrentando á xente con cousas tales como: que se non hai fusión non hai cartos e haberá que cortar o alumeado público e corre risco a recollida do lixo, que coa fusión haberá postos de traballos para todos, que as traídas e os depósitos da auga serán de balde e si non se fai a fusión ameaza de que a Xunta  vainas impoñer e cobralas (testemuños de veciños/as de Cerdedo); e ós opositores á fusión négase a darlle os folletos dicindo que  “son para os acólitos”.
Logo de sufrir todo isto, coa ultima nota de prensa de Balseiros non sabemos se rir ou chorar. Ou sexa, que colle as alegacións presentadas polos veciños/as e vai ós seus domicilios (coa excusa de ir visitar unhas obras) amedrentándoos para que as retiren e aínda despois atrévese a acusar ós membros da plataforma de coacción.
Delirante e esperpéntico personaxe é o Sr. Alcalde. Os veciños/as deste Concello xa sabemos de que vai, e os que non o coñecían xa se van facendo unha idea. Abuso de poder e represión en estado puro. ¿A isto antes non se clamaba fascismo?.

Quero comezar agradecendo a agarimosa asistencia de todos a este acto e, de maneira especial, ós que quixestes acompañarme nesta mesa, todos bos amigos meus, dende o máis alto ata o que crea que é o máis baixo, facendo polo tanto uso da vosa amizade para enxalzar o escrito do que hoxe nos ocupamos. Moitas grazas, pois.
    Semella que os libros non teñen boa prensa hoxe en día. Editoriais e libreiros quéixanse, e non sen razón, de que a xente non le. Dise incluso que os libros non valen nin para os queimar porque “os libros arden mal”, tal como reza un dos títulos de Manuel Rivas, a quen tiven o honor de presentar nun acto público hai só dez días. Hai algo máis de tempo lin unha entrevista que lle fixeron ó político andaluz Julio Anguita e nunha das súas respostas facía o seguinte comentario: “España é un país que se pon diante dun touro, mais ve un libro e sae correndo”... En fin, benqueridos amigas e amigos, como nós vivimos nas periferias da península, podemos quizais deixar de lle dar razón a Anguita e aturar uns minutos á beira do libro que estamos a presentar.
    En calquera caso, pódese dicir que é nos nosos tempos case un pequeno milagre calquera presentación dun libro. No meu caso este milagre de hoxe débese, en primeiro lugar, ós esforzos e á xenerosidade dun editor e promotor de tantos proxectos culturais na nosa terra como Bieito Ledo. A el, pois, moitas grazas polo seu taumatúrxico poder. Arroupárame tamén el aquí na Estrada na presentación do libro  A rapa das bestas de Sabucedo. Historia e antropoloxía dunha tradición, editado pola súa editorial  hai case 24 anos (como corre o tempo!), o día 8 de xullo de 1992.  Débolle ademais a el algo tan importante nun libro como é o título mesmo do libro de hoxe, “Galicia. Raíces e compromiso”. Un título que lle acae certamente moi ben. En principio pensara eu noutro: “Galicia como herdo e tarefa”. Mais era un título que o asemellaba algo de máis a outro dunha publicación de Valentín Paz Andrade que leva como título “Galicia como tarea”. Quizais (é só un dicir) esa miña primeira e provisional querenza respecto do título “Galicia como herdo e tarefa” se debese, de maneira subterránea ou subconsciente (claro!), á estreita relación política e humana que tivo dende o ano 1931 un meu tío galeguista e estradense, Xosé Manuel Cabada Vázquez, con Paz Andrade pola súa común pertenza ó “Grupo Autonomista Galego” de Vigo, primeiro, e pouco despois ó Partido Galeguista, do que ámbolos dous foron cofundadores.
    A Bieito Ledo débolle ademais algo moi importante nun libro como é o seu prologuista. Pois foi tamén el quen me propuxo o nome de Xosé Luís Méndez Ferrín para tal mester, cousa que naturalmente aceptei encantado mais algo incrédulo. A miña sorpresa acrecentouse ó máximo cando puiden ler despois os eloxios que, para min alomenos inmerecidamente, lle tributaba a este escrito. Obviamente, non fai falla facer aquí loa algunha de Méndez Ferrín por ser el ben coñecido por todos. Moitas grazas, pois, a el, a Xosé Luís.
    Por outra parte, o artístico e fermoso deseño en viva cor da portada debémosllo ó ben coñecido pintor Antón Pulido. Quérollo agradecer tamén moito. O libro quedou así, grazas a Antón, ben campado, para que lectoras eu lectores por Galicia adiante poidan sacalo a bailar seducidos pola súa beleza.
    Que podería dicirvos eu sobre o meu propio labor neste libro? Pois pouca cousa. Tendo en conta sobre todo que á fin e ó cabo para algúns isto de escribir non leva consigo traballo ningún. Conservo viva aínda na lembranza unha caricatura de hai anos do sabio Mingote que tiven durante moito tempo espetada cun alfinete nun dos andeis onde repousaban os meus libros en Madrid. Ata que a cor das letras e do debuxo foi esmorecendo. A caricatura viña ser esta. Un escritor amósalle nunha libraría o seu recente libro a unha persoa coa que se atopa e dille: “Este libro significa o meu labor dun ano”. Ó que lle responde con atrevida presteza o seu sisudo interlocutor deste xeito: “Pero é que estivo vostede un ano enteiro sen traballar?”.
    Nestas estamos, pois. Aínda que hai que recoñecer tamén que o que se fai con gusto non cansa tanto coma cando se está a desgusto. Certamente, non estiven a desgusto neste traballo. Para min alomenos o desgusto sería, máis ben, non poder intentar aclararme sobre algo que interiormente me estaba a remover dende hai tempo. Esta preocupación concentróuseme en min no que constitúe a cerna mesma do tema do libro e que queda condensado nese título: “Galicia. Raíces e compromiso”.
    Pretendín, efectivamente, aclararme en certa medida sobre algo, fondo e intenso, que rebulía no interior de min mesmo, mais que non acababa de se reflectir axeitadamente nin en min nin en boa parte daqueles cos que convivía. Nin no modo de pensar nin nos xeitos de procedermos.
    O resultado, dito de maneira sintética, é que estaba ou estabamos vivindo desde esquemas mentais e de comportamento que outros, alleos ós nosos intereses e á nosa propia cultura, inocularan historicamente en nós. Cumpría pois, en consecuencia, desvelar, clarificar, analizar, pór ó descuberto tal situación. E, ademais, de maneira proporcionada ó esquecemento sobre nós mesmos que outros induciran ou provocaran en nós. Dito aínda de maneira máis concreta. Era necesario que nos contásemos a nós mesmos a nosa propia historia e que deixásemos de nos guiar pola historia que outros argallaron e en certo modo continúan aínda a argallar, dunha ou doutra forma, para o noso propio consumo.
    E cando aquí falo de “historia” non me refiro só ó que normalmente entendemos por tal cousa, senón sobre todo ós efectos que tal historia e os seus relatos foron producindo en nós, no seo da sociedade galega e dos individuos particulares, e que pesan aínda sobre nós. Trátase do efecto ou resultado ó que en definitiva se refería tamén  no fondo Rosalía cando en Follas Novas dicía que se sentía “estranxeira na súa patria”.
    Era preciso, pois, pensar e analizar tamén os modos de sermos e procedermos. Aquilo que os antropólogos culturais ou sociais denominan a “cultura” dun determinado grupo social ou país e que non se identifica sen máis co grao de saberes simplemente técnicos ou científicos dos que un conxunto humano poida dispoñer. Trátase daquela “cultura” que proporciona cohesión e mutuo entendemento ós que dela participan, que os diferencia dos que participan doutra cultura distinta e que ten a súa manifestación máis evidente na propia lingua.
    Deste modo quedan sintetizadas as tres grandes partes nas que se distribúen as análises e as reflexións que estruturan a armazón do libro: “Cultura”, “lingua” e “país”. Evidentemente, non se trata de asuntos mutuamente independentes, pois cada un deles depende dos outros dous e ó mesmo tempo posibilítaos e poténciaos.
    En certo modo este escrito, aínda que cun formato excesivo para tales efectos, querería ser en realidade como unha especie de vademécum ou guía práctica para orientármonos os galegos neste complicado mundo noso. Por exemplo, e falando máis concretamente, a historia, máis ou menos violenta sempre, fixo que nacésemos e vivísemos nun país no que, ademais da propia lingua, existise e se movese outra que interfire de feito coa nosa, chegando case, pese á súa procedencia foránea, a converter a nosa en subordinada a ela. En boa parte, o maior ou menor uso da lingua de noso vén sendo en realidade algo así coma un termómetro bastante fiábel da maior ou menor confianza que temos en nós mesmos.
    Os percorridos históricos, as anécdotas, as análises, as reflexións, as críticas, etc., por moi sinteticamente que todo iso reciba forma no libro, camiñan intencionadamente cara a unha meta concreta. A de acadar conciencia, tanto individual coma social e política, de nós mesmos. Na actualidade non son poucos os que apuntan a que se bota en falta aínda entre nós a necesaria conciencia de nós mesmos. Mais esta non se chega a adquirir se un prefire vivir alleo ó coñecemento de si mesmo e daqueles cos que convive. Aínda que disto, por outra banda, non é sempre un mesmo necesariamente responsábel, pois é esa mesma situación de alleamento ou dependencia a que obstaculiza de mil xeitos sutís calquera cuestionamento contrario.
    Vai facer neste mes de abril catro anos que morreu en Vigo un sobranceiro intelectual galeguista e comprometido activista cultural chamado Xaime Isla Couto. Os seus pais naceran nestas terras estradenses. Así o deixou escrito o seu fillo Xaime: “Meu pai naceu na casoupa máis pobre da aldea, ao pé do pazo de Oca, e miña nai en Arnois”. Pois ben, hai agora quince anos, nun breve discurso seu na Universidade de Santiago, propuña el para o noso país estas tres tarefas: “Repensar Galicia, proxectar Galicia, facer Galicia”. De modo que pensar ou tomar conciencia e actuar, “facer”. Algo moi semellante, como vedes, ó que reza o título do libro: “Galicia. Raíces e compromiso”. É dicir, tomar conciencia das propias raíces que dan vida á nosa existencia como galegos e proceder en consecuencia, é dicir, “comprometernos”, “compromiso”, cun país, cunha cultura, cunha lingua que precisan dos nosos esforzos para a súa conservación e florecemento.
    Pola miña parte, non quixen con este libriño senón contribuír, en grao mínimo e á miña cativa maneira, a iso.     Moitas grazas a todos pola vosa atenta e benévola compañía!

A Plataforma NON á Fusión Cerdedo-Cotobade denuncia a persecución do alcalde de Cerdedo contra os que discrepan desta decisión de facer desaparecer ao Concello como entidade local independente. Lonxe de informar, debater e deixar participar a veciñanza neste proceso, o que está a facer este señor é impedir calquera actuación contraria aos seus plans de integración do concello. Neste sentido vén de multar a unha compañeira con 90 € por colocar convocatorias de asembleas informativas en contra da fusión coa escusa de que eses carteis están situados en bens municipais.
Tendo en conta que se ben é certo que existe unha normativa contraria a que se use o mobiliario municipal para colocación de carteis co fin de preservar estes de calquera deterioro e afeamento, a hora da verdade, na práctica, obrígase a que se usen este tipo de soportes por carecer de ningún outro e encher o alcalde os taboleiros municipais exclusivamente con propaganda súa. Mesmo ocupa estes taboleiros de información municipal con recortes de xornais favorábeis a el, se ben prohibe que se poña ningún que sexa diverxente desta posición.
Esta ausencia de espazos nos que poder informar leva a todo tipo de entidades, desde comisións de festas, compañías de buses, funerarias, etc... a ter que empregar soportes das instalacións municipais, algo que se vén facendo desde hai tempo a pesares da devandita ordenanza . Mais é só neste caso que se aplica este tipo de sanción, o cal demostra o carácter discrecional e totalitario do mandatario local.
Sabemos que esta non é unha sanción a unha persoa, senón unha persecución a unha idea, a da plataforma contraria a esta fusión que só beneficia aos intereses do propio alcalde en contra da opinión dos veciños.
Con esta actuación o Sr. Balseiros pretende amedrentar aos opositores. Mais debe saber o Sr. Alcalde que lonxe de conseguir o seu obxectivo, con este acto deixou en evidencia a súa debilidade e nerviosismo, e acrecentou a nosa seguridade nas nosas razóns e mobilizacións.
Esta sanción é un retrato deste persoeiro que pretende estender os seus dominios até Cobotabade, e debera servir de lección para quen dubide das súas pretensións caciquís e inquisitoriais.
A Plataforma anuncia que non se vai dobregar por estas ameazas e consideramos esta sanción é inxusta e discrecional, atendendo o anteriormente sinalado de que só se nos aplica aos disidentes a respecto das actuacións do alcalde.

Há um refrão em inglês que diz algo assim como “não atribuas à malícia o que pode explicar a ignorância”. É o que começo a crer que acontece neste País nosso.

Quadrou que levava uns tempos falando sobre o ordenamento e planeamento territorial galego quando apareceu a notícia da fusão dos concelhos de Cerdedo e Cotobade. Quadrou também que chegou até mim uma cópia do “Informe Xustificativo” cerdedense, e da incredulidade passei a lembrar o dito acima: quem escreveu tal cousa seguramente nunca viu diante uma memória geográfica, um informe territorial, um estudo de campo profissional, nem nada parecido.

O texto autocomplacente mistura uma mera enumeração de elementos com conclusões sem fundamento, como o mago que fai um truque sem sabermos como.

Esqueçamos por um instante que algo tão sério como uma fusão municipal deveria ir acompanhada como mínimo por um plano municipal completo, para que o novo concelho tivera alguma esperança de vida no momento da sua gestação. Esqueçamos que tal plano deveria responder à chamada 'planificação territorial estratégica', que é como se fazem estas cousas pelo mundo (não há que inventar nada) e que na nossa Terra é, por desgraça, ficção científica. O facto é que o nomeado informe não tem valor técnico e chega a afirmações erradas baseadas em dados parciais e sem contraste.

Começa bem, curiosamente, quando no primeiro parágrafo afirma-se que “o marco territorial está obsoleto e non responde [ás] características actuais da sociedade galega”. Efectivamente, é uma desfeita, e as províncias/deputações e municípios são parte intrínseca desse problema, mas não pelo que o concelho de Cerdedo suspeita. Este é um debate tão velho e documentado como a mesma aparição dessas províncias e municípios a partires de 1833, que vieram a rachar coa estrutura espacial galega tradicional, criando toda uma série de desajustes que sofremos desde então.

Seguem-se depois obviedades (“as previsións demográficas de ambos concellos empezan a ser preocupantes” - começam?), momentos de vergonha alheia (“o proceso de fusión implica o incremento de poboación nunha magnitude que ningún dos preexistentes podería conseguir en décadas” – e se juntáramos cinco melhor), que derivam em especulações (“é lóxico supoñer que a xestión conxunta de servizos suporá un aforro considerable” - supor algo tão delicado sem contraste de dados é muito arriscado), e falsidades (“importante semellanza territorial entre os concellos”).

Uma olhada rápida ao mapa do novo concelho dá para ver como há duas unidades morfo-geográficas claras, com uma possível terceira no norte-noroeste sem continuidade territorial e que reflexa, aliás, como os concelhos actuais foram mal delimitados já no seu momento. As divisões administrativas bem poderiam ter sido feitas ou refeitas de várias formas diferentes tendo em conta os outros concelhos da contorna. Em todo caso, o novo concelho Cerdedo-Cotobade seria uma estrutura ainda mais deslabaçada, que continuaria a actuar como dous, ou mais, blocos independentes. Além disso, as fotocopias com estatísticas e gráficas diversas - anexas como 'prova definitiva' e onde devemos jogar à dedução e ao 'encontra as semelhanças' pela nossa conta - não são analisadas em paralelo, seguramente porque ao extrapolarmos dados e percentagens vemos que as dinâmicas sócio-económicas de ambos concelhos sim apresentam diferenças, diferenças que terão que ser harmonizadas seguindo um detalhado plano de... ah, que não havia plano.

Contudo, o mais rechamante deste caso centra-se na questão demográfica como principal escusa do casamento municipal. O cálculo oficialista vira arredor do axioma 'a mais população mais ajudas, a mais ajudas menor perda populacional' (“[a] fusión é un instrumento estratéxico de primeira magnitude para asegurar a supervivencia e sustentabilidade a medio e longo prazo”). Lamentavelmente, não se explica qual é a correlação entre dinheiro e correcção do saldo vegetativo negativo, basicamente porque não é automática. Também não se explica se houve medidas de correcção no passado, quais foram, se falharam e porque falharam, que garante que vaiam funcionar no novo concelho, etc. Há novas projecções e estudos? Dependerá o porvir deste novo super-concelho das esmolas da Xunta para sempre? Em que se vão gastar? Exactamente como se vai garantir o fornecimento de serviços? Porque não se pulou pelo plano comarcal e a colaboração regular dentro desse quadro, fazendo fronte comum entre varios concelhos? São alguns dos aspectos que deveriam estar explicados pelo miúdo. O documento chega até o absurdo de indicar que de não cumprir-se esta união cairia-se na “inacción administrativa”... é assim como vêem a sua própria gestão?

Fala-se de “implantación de actividades económicas e industriais” pois o “novo concello goza dun posicionamento estratéxico derivado da súa boa comunicación”. Agromam mais perguntas cujas respostas também tinham que estar já no papel: São actividades desenvolvimentistas clássicas? A fracassada estratégia de parques industriais? Algo novo? O que? Como? Actividades económicas de que tipo? Vencelhadas ao turismo e património natural e cultural que leva anos sendo ignorado e sepultado por silveiras e parques eólicos? Vai parar o AVE em Cerdedo ou Cotobade depois de fracturar ainda mais o território? Serviria realmente para algo? Vão-se elaborar memórias económicas e sectoriais pormenorizadas com projecções de futuro como parte dum plano final? E seica o novo concelho vai mudar de localização, que agora não está bem posicionado... isso sim é novidade!

Poderíamos comentar os motivos da generalizada perda de população do rural galego, que é outro longo debate e que nos traria de volta ao caos territorial. Como resumo, pode-se dizer que não há um modelo territorial claro para Galiza, uma ideia do que somos e aonde queremos ir. Não há uma referência nem um guia para o planeamento espacial que poida ser utilizada por planos municipais coordenados, entre eles e com outros planos. Cita-se “A Xunta de Galicia tamén realiza un considerable esforzo de apoio aos procesos de fusión”, mas não se repara em que a própria Xunta é a grande responsável dessa falta de modelo. Para rematar, com esta fusão destrói-se alegremente o mapa comarcal (da Xunta) de 1997, isto é, o pouco que talvez algum dia poderia chegar a servir como alternativa vertebradora dos distintos níveis territoriais. A desacertada frase “Os concellos ... aínda que pertencentes a distintas comarcas ... presentan unha indudable [sic] similitude e continuidade” provoca o desacougo de saber que estamos em mãos desinformadas e portanto, dada a sua responsabilidade pública, incompetentes.

É uma necessidade urgente podermos estabelecer esse modelo territorial consensuado no que implementarmos actuações lógicas e razoadas, sabendo que podemos errar, o cal é humano, mas nunca por causa do desespero, improvisação ou ignorância. As fusões municipais por elas mesmas não resolverão grande cousa, criando-se com elas novas jurisdições artificiais num marco geral eivado, novos pólos e novos fluxos dos que não sabemos nada. No melhor dos casos, será uma dessas situações de 'pão para hoje' quando a Galiza precisa primeiro duma reformulação espacial total.

E a democracia, é verdade, a democracia. Que importante é. Porém, há que lembrar que a democracia alicerça-se na informação. Dispormos de todos os dados é o requisito inicial para começar a te-la, e isso não se resolve com algumas palestrinhas informativas a posteriori e anúncios populistas de 'referendos' uma vez feita a foto com o Presidente dando-o tudo por fechado. Tampouco limitando o aceso a este 'Informe' em sede municipal durante umas horas e uns dias determinados, havendo internet.

É certo que existe um subtil equilíbrio entre atingir o 'bem da maioria', as iniciativas administrativas, a vontade popular e os critérios técnicos, mas isso precisamente implica governar. Por esta razão falava no começo do planeamento estratégico, que numa situação como esta determina os passos a seguir desde um ponto de vista técnico mas, igualmente, detalha como a cidadania deve estar totalmente informada e formar parte do processo antes, durante e depois do seu desenvolvimento, execução e seguimento. Noutras palavras, a proposta de fusão Cerdedo-Cotobade deveria ter seguido umas etapas bem definidas sob constante escrutínio público. No fim, este é um tema crítico que afecta o futuro dos vizinhos e vizinhas e que precisa de todas as garantias possíveis.

A propósito, democracia também teria sido incluir algo tão sensível nos programas das eleições locais do ano passado, e não vir agora com umas presas incompreensíveis quando se requer um processo lento e pausado, mas temo que isso dá para outro escrito.