Xornal de Tabeirós-Terra de Montes

Pintor na Estrada

14/3/2022

David Otero

…hoxe na Estrada
na luz fina dos Vagalumes
nas palabras cristaíñas da nenez e mocidade
no sentir de nós presentes
no disfrute da busca de novos momentos
tremendamente conxugamos o verbo amar
en perfectos tempos de felicidade
así con volos dous
María e Xosé

…e así compartimos
o arume arrecendente
dunha determinada flor xigante a nome propio
de setenta e cinco pétalos acariñados que tanto suman
…flor ela que nos aniña
na amical mornura
tan irmandada
como tan sentida
marabillosamente construída

…e así destas
coidando primorosamente non enrugar os tempos
sen nos dividir nas nosas esperanzas
ben notamos Pintor
como nos escribes
para que todas e todos na lectura
lle deamos voz plural á túa obra orixinal
tan abondosa de frescura
de masa nai de Lingua… forneada na Cultura

…e nela amigo Pintor…
na luz que nos convoca na beleza
tamén vai o “resío” de auga e frío
das terras bravas do medio
e das do mar
todo sen medo
…e vai tamén o colo morno de nai
co mirar atento de pai
e María sempre…!

velaí Xosé con este libro tecen para ti
os nosos corazóns
ti segue a poñerte ghuapo e de bo porte
que a música non para
nin o baile para
nin o aturuxo comunal por celebrarte tampouco para
e todo segue no teu andar de todos os días orientado
con María
tendo moito aínda volos dous… polo que soñar.

0 Comentários

Día Mundial do Libro

24/4/2021

0 Comentários

David Otero

O venres vinte e tres celébrase o Día Mundial do Libro e dos Dereitos de Autor fixado pola UNESCO desde 1995.Antes esta celebración facíase o sete de outubro motivado polo nacemento de Miguel de Cervantes como Festa do Libro Español e logo pasouse a nivel mundial, festa universal, arredor das mortes do mesmo Cervantes e a de Shakespeare, á data que arestora se celebra. Velaí pois un día especial, en acentos de intensidades populares, na defensa dos libros como elementos imprescindibles, soportes importantes de beleza, para mediación das lecturas , nos saberes creativos das Linguas, a sabor e xares (de tantos gustos) das boas Literaturas nas Culturas dos distintos Pobos e Estados.Tamén así un día solidario e cheo de sentementos irmandados para que tamén polos libros recoñezamos as marabillosas diversidades que suman e aportan contidos tan cualitativos ao todo universal. Todos os anos noméase unha cidade como Capital Mundial do Libro. Este ano (o vinteún) correspóndelle tal distingo a Tiflis (Tibilisi) de Xeorxia, país soberano na costa do mar Negro, Europa Oriental.O seu idioma oficial é o xeorxiano, no setenta e un por cento, xunto co ruso, armenio, azerí e algún máis.
E así desde nós, desde quen somos, postos nas maiores ilusións, no compás dos libros, nas lecturas de ganchete e no exercicio dos pensamentos, libremente, velaí como nos volvemos a mellores e poñemos as nosas palabras a camiñar, sentindo emocións de altas gradacións. Cos libros facémonos parte viva do universal. Axudamos construír unha sólida realidade de país. Por iso, conectando, sabéndonos Nós, sen dicir non a ninguén, así iremos. Iso é abrazar..Iso é poñer as horas a toda luz.

0 Comentários

Carvalho, Lingua e Terra

25/3/2021

0 Comentários

As letras galegas que non puideron ser, unha achega desde a nosa comarca

David Otero

CARVALHO CALERO
O tempo de esperanza non se pode conxugar soamente en pasado.
Por iso indo na memoria nosa comunal, viva e activada, poñemos en presente de referencia nacional a DON RICARDO CARVALHO CALERO no ano 21, que debese ser de continuada celebración e honra á súa persoa como LETRAS GALEGAS, pero tamén a día de hoxe , 25 de primavera, celebrámolo no seu 31 cabodano.
Hoxe escribimos unha páxina máis, da súa exemplar militancia en Galiza e que no seu contido, nós debemos manter na lealdade.
Xa que logo desde a AC VAGALUMES da Estrada, de primeiro, queremos parabenizar á nosa Federación de Galiza Cultura por esta magnífica proposta extensiva para honra permanente a Don Ricardo.
Así, nesta xornada primaveral, desde as Terras de Tabeirós e Montes, queremos acompañar a Don Ricardo e ir co seu vivir e pensamento militante.
Velaí “ Carvalho, Lingua e Terra”.
A presenza de Don Ricardo por estas terras foino sempre de ampla xenerosidade e asemade de facer construtivo cualitativo. Por unha parte a súa participación activa para a celebración do DÍA DAS LETRAS GALEGAS EN 1970 ADICADAS A MARCIAL VALLADARES.
Por outra parte a súa disposición a vir á nosa vila.Moi especialmente a través da AC A ESTRADA, colectivo precursor desta de hoxe AC VAGALUMES.
Gratitude a Don Ricardo pola súa disposición, axuda e respecto á militancia de base ( pois el foi un deses militantes) .
Tamén pola súa ampla lección de lingua e pobo, de historia e literatura, de identidade e proxectos, que moitas e moitos estradenses así foron estimulados e postos en aprendizaxe comprensivo polo que interiorizaron saberes e actitudes.
Desde a Estrada, grazas a Don Ricardo pola súa xigante referencia e así nese fío…todas e todos nós… xuntos nos proxectos…seguimos nela.

0 Comentários

El Emigrado, no seu centenario

17/9/2020

0 Comentários

David Otero

ano vinte do século pasado danse en Galiza moitas iniciativas de pobo e de nación. Como algo principal, sen desmerecer nada, constitúese a vintecinco de xullo o día da Patria Galega. Tamén o nacemento da revista NÓS portavoz da mesma xeración de intelectuais, entre eles Lousada Dieguez,De maneira moi especial ao andar destes movementos nace na Estrada o xornal El Emigrado coa promocións dos Centros de Emigración fundamentalmente de Cuba e Arxentina en comunicación ideolóxica coa xente estradense moi motivada polo agrarismo e andar sociopolítico deste Concello, tanto en educación como en constituirse voz social en camiño de futuro de ben e de liberdade. O director desde xoranl será Otero Abelleira e un redactor (xefe) salientable García Barros.Logo houbo colaboradores como Otero Pedrayo, Bernardo Mato, Castelao,Losada Dieguez, Cabada Vázquez e moitos outros. Eran tempos nos que Roberto Blanco Torres proclamaba nos seus versos o dicir de . Nós, nós e nós”.A xustiza era tarefa de conquista, de argumentos e de convencementos. De evidencias. Non era revancha, nin desquite. Non era vinganza.Logo do trinta e seis viñeron as ordes represoras de intalarse nos olvidos. Nos silencios impostos.Aquela tarefa xornalística a poucos anos destas botou o peche. Comezaron os camiños de resistencias.A xeración de El Emigrado caeu en moitas fustracións entre tantas privacións e non serían poucos os comentarios ferintes, humillantes, para con eles. Canta usurpación de liberdade, a cal naceu dunha ilusionada República ( ela tan breve). Cantos tiñan ideais e mal comprendían as súas vidas sen eles.
Pero nunca é tarde para celebrar. E así desde a AC Vagalumes queremos dar conta de que a este martes quince temos a honra de poñer ao día da historia estradense o centenario do xornal El Emigrado.Sabemos que está moi medido o dereito a disentir, pero disentimos da oficialidade dos olvidos e dos silencios. Hai que garantir que se coñezan todas as memorias. Queremos ter unha política pública da memoria.A realidade é pesimista. O futuro será duro. Pero nós os estradenses debemos axudar que a esperanza avance.Iso é poner luz. Iso é abrazar a verdade.

0 Comentários

Inauguración da inscrición polo centenario de El Emigrado

17/9/2020

0 Comentários

David Otero

Hoxe nesta rúa de mal nome Calvo Sotelo, de boa veciñanza, nos abrazos merecentes, mandando bicos cos ollos…intuíndo sorrisos de celebrar…buscamos as nosas historias, afirmamos a nosa memoria.
Por iso á velocidade de cen anos por corazón …co xornal El Emigrado, xorden á luz nomes propios que conforman tribuna ourada de honra e de exemplariedade…Otero Abelleira, García Barros, Bernardo Mato, Cabada Vázquez, Lousada Diéguez….

E así con eles todos… e con vós…
nós imos e sentimos…
a choiva que nos cae
e a cada pinga que nos molla,
nese tocarnos primoroso
notamos o chamadoda memoria
e recoñecendo…
enchémonos de nome propio
para teimosamente seguir nos andares de nós
a maior riqueza.

Andar e andar…
Andares…
atopando.

Atopando
tantas alfaias súas …de belezas,
e tan marabillosas deles…
nas cestiñas das avoas,
nas uchas dos avós,
nas cartas de América,
nas de por aquí…
nas de moitas frontes,
nas das gavias, nas das cadeas…
e nas dos lazaretos.

Atopando …
e descubrindo
sabendo e sabéndonos
a tanta xenerosidade
nación e pobo
para seguirmos nos pasos comunais
militando nos recordos
para escribirmos memoria
e reconstruirnos
na dozura do ideal
con plenitude

E así tamén a aqueles
que decretaron silencios sen disimulos
nós… e nas nosas palabras,
no vínculo irrenunciable
da nosa determinada
identidade,
sairémoslle ao encontro
e darémoslle o alto
do día á noite
da noite ao día.
E así nesta restauración dos nosos
xa non estaremos nas soidades,
nunca máis notaremos a pobreza
de vidas reprimidas,
olvidadas,
silenciadas,
pois a memoria
fíxose casa común e nosa
e os sufrimentos… xa non serán os versos
cos que comecemos os poemas.

…as esperanzas… non caducan
setembro, 15 de MMXX

0 Comentários