Xornal de Tabeirós-Terra de Montes

El Emigrado, no seu centenario

17/9/2020

David Otero

ano vinte do século pasado danse en Galiza moitas iniciativas de pobo e de nación. Como algo principal, sen desmerecer nada, constitúese a vintecinco de xullo o día da Patria Galega. Tamén o nacemento da revista NÓS portavoz da mesma xeración de intelectuais, entre eles Lousada Dieguez,De maneira moi especial ao andar destes movementos nace na Estrada o xornal El Emigrado coa promocións dos Centros de Emigración fundamentalmente de Cuba e Arxentina en comunicación ideolóxica coa xente estradense moi motivada polo agrarismo e andar sociopolítico deste Concello, tanto en educación como en constituirse voz social en camiño de futuro de ben e de liberdade. O director desde xoranl será Otero Abelleira e un redactor (xefe) salientable García Barros.Logo houbo colaboradores como Otero Pedrayo, Bernardo Mato, Castelao,Losada Dieguez, Cabada Vázquez e moitos outros. Eran tempos nos que Roberto Blanco Torres proclamaba nos seus versos o dicir de . Nós, nós e nós”.A xustiza era tarefa de conquista, de argumentos e de convencementos. De evidencias. Non era revancha, nin desquite. Non era vinganza.Logo do trinta e seis viñeron as ordes represoras de intalarse nos olvidos. Nos silencios impostos.Aquela tarefa xornalística a poucos anos destas botou o peche. Comezaron os camiños de resistencias.A xeración de El Emigrado caeu en moitas fustracións entre tantas privacións e non serían poucos os comentarios ferintes, humillantes, para con eles. Canta usurpación de liberdade, a cal naceu dunha ilusionada República ( ela tan breve). Cantos tiñan ideais e mal comprendían as súas vidas sen eles.
Pero nunca é tarde para celebrar. E así desde a AC Vagalumes queremos dar conta de que a este martes quince temos a honra de poñer ao día da historia estradense o centenario do xornal El Emigrado.Sabemos que está moi medido o dereito a disentir, pero disentimos da oficialidade dos olvidos e dos silencios. Hai que garantir que se coñezan todas as memorias. Queremos ter unha política pública da memoria.A realidade é pesimista. O futuro será duro. Pero nós os estradenses debemos axudar que a esperanza avance.Iso é poner luz. Iso é abrazar a verdade.

0 Comentários

Inauguración da inscrición polo centenario de El Emigrado

17/9/2020

0 Comentários

David Otero

Hoxe nesta rúa de mal nome Calvo Sotelo, de boa veciñanza, nos abrazos merecentes, mandando bicos cos ollos…intuíndo sorrisos de celebrar…buscamos as nosas historias, afirmamos a nosa memoria.
Por iso á velocidade de cen anos por corazón …co xornal El Emigrado, xorden á luz nomes propios que conforman tribuna ourada de honra e de exemplariedade…Otero Abelleira, García Barros, Bernardo Mato, Cabada Vázquez, Lousada Diéguez….

E así con eles todos… e con vós…
nós imos e sentimos…
a choiva que nos cae
e a cada pinga que nos molla,
nese tocarnos primoroso
notamos o chamadoda memoria
e recoñecendo…
enchémonos de nome propio
para teimosamente seguir nos andares de nós
a maior riqueza.

Andar e andar…
Andares…
atopando.

Atopando
tantas alfaias súas …de belezas,
e tan marabillosas deles…
nas cestiñas das avoas,
nas uchas dos avós,
nas cartas de América,
nas de por aquí…
nas de moitas frontes,
nas das gavias, nas das cadeas…
e nas dos lazaretos.

Atopando …
e descubrindo
sabendo e sabéndonos
a tanta xenerosidade
nación e pobo
para seguirmos nos pasos comunais
militando nos recordos
para escribirmos memoria
e reconstruirnos
na dozura do ideal
con plenitude

E así tamén a aqueles
que decretaron silencios sen disimulos
nós… e nas nosas palabras,
no vínculo irrenunciable
da nosa determinada
identidade,
sairémoslle ao encontro
e darémoslle o alto
do día á noite
da noite ao día.
E así nesta restauración dos nosos
xa non estaremos nas soidades,
nunca máis notaremos a pobreza
de vidas reprimidas,
olvidadas,
silenciadas,
pois a memoria
fíxose casa común e nosa
e os sufrimentos… xa non serán os versos
cos que comecemos os poemas.

…as esperanzas… non caducan
setembro, 15 de MMXX

0 Comentários

Aniversario de Castelao en Rianxo

5/2/2020

0 Comentários

David Otero

De primeiras recibide un saúdo fraternal da Fundación Castelao, un abrazo de fondo afecto de Virxinia Pereira e Chuchiño de pola Estrada.
Hoxe a día de luz. Día da Candelaria, xa indo no ano de Ricardo Carvalho Calero e no Centenario da Xeración Nós e coa memoria de Avelino Pousa, aquí estamos, Daniel. Estamos no querer absoluto de pensar contigo e asemade falarmos. Non estamos aquí para celebrar que hai 134 anos que naceches e que agora contamos os setenta que levas morto.Non… Xa que ti Daniel…ti non estás morto. Todas e todos ben sabemos que non existe a morte, senón que soamente o olvido.E nós non te olvidamos.Este pois non é un acto de requiems. E ti Daniel hoxe aquí… achégasnos, pero tamén únesnos.
E falo así porque traballamos contigo… desde a túa vida, o teu pensamento e a túa obra…para superar tantas inercias e así…no notar de ventos liberados…obramos para que a nosa voz… milite na esperanza de que se escoite,
e labramos cos desexos dunha poderosa explosión democrática… para sentir a non moi tarde…a presenza das nosas vidas sensatas… e libres…nuns horizontes presididos pola nosa cidadanía.
E niso… ben sabemos que a tarefa é dura e fatigosa, si…pero dun valor moi fermoso, pois Daniel… e sábelo…Galiza non é unha reserva.
Nós non queremos estar a vivir de contino nunha beleza que nos doe.
Nós queremos andar na perspectiva de país… pobo do galego, para nos sentir na casa de todos. Queremos como prioridade…e co traballo común…pasando das palabras aos feitos, unha mínima normalización política e democrática con dinámicas de iniciativas inclusivas.
Non son tempos, Daniel…de estarmos cos brazos cruzados, nin perder as raíces das nosas miradas, nin negar as nosas feridas, pois a rebeldía hai que motivala, pois ela ten moito aquel de simpatía e é moi fermoso…en rebeldía… ver as nosas forzas compartidas.
E polo mesmo, Daniel… conciliando a historia coa memoria…sendo nós… e movéndonos sen esforzos no noso amor...así de xenerosas e de xenerosos…,poñendo os teus ollos nos nosos e os nosos nos teus…, que así o demostramos aquí e hoxe…,diremos… que tamén se nos fai preciso… poñer os ollos nas nosas persoas exemplares.escoitar as súas voces lexítimas e descubrirse diante delas, que iso será demostrar…
que a nosa arma máis contundente… é a dignidade.
Ampliemos pois os espazos do posible. Aquí e hoxe e máis ca nunca contigo… Daniel…sexamos nomes de amor, loitemos pola voz do noso pobo, valoricemos o dereito a sermos nós mesmos e a ter a capacidade de decidir o noso camiño, o que queremos ser…e obrar, reducindo a distancia entre o mirar e o facer, pois cando somos nós…falamos nós. E facemos nós, así…levando en nós…pobo, nación, país, cultura e lingua…
GALIZA.

0 Comentários

Conmemoración do 50 aniversario de Virxinia en Pontevedra e A Estrada

29/1/2020

0 Comentários

Intervención en Pontevedra

David Otero

Boa noite a todas e a todos.

Ben e fondamente se falou ou falará aquí de Virxinia Pereira, muller plena en total lealdade galeguista,
e nós agora desde os argumentos non poucos, que nos proporcionan as súas cartas, a súa entrevista no xornal o Progreso, a súa biografía, humildemente permítanme que lles dea a clarexar as miñas conclusións das lecturas ( e digo lecturas porque non soamente se le nas follas) feitas sobre Virxinia
e moi especialmente tamén desde as conversas mantidas con membros da AC Vagalumes, moi a destaque con Clara Iglesias, Tino e con Xoán Carlos Garrido.
Desa maneira vaia ( e así enténdase) a miña breve visión de Virxinia Pereira.
No ciclo vital , visto por riba como un anual estacional ,
Virxinia de primeiras e desde si, compañeira de Daniel, en Compostela e A Estrada,
podemos percibila como nun verán cheo de froito e mornura, melura e arrecendente a frescura.
para logo pasar xa a un outono de asombramento a solpores de arrefríos e vivencias raiantes nos incertos tempos… asemade perigosos.
Refírome ao ser nai e perder a Chuchiño,
e así tempos de tempos no facérense por vida e consolidarse en proxectos de tanta valía e importancia,
fundamentalmente en Pontevedra.

Logo virá o inverno nas tebras, nos medos, friaxes e desencantos, indo con Daniel de ganchete a polo mundo adiante.
Transterrados.
Gustando pouco da esperanza agredoce de volver os dous á terra.
Non foi posible.
E máis invernía…
a morte de Daniel.
A soidade.
Pero a muller total.
Virxinia.
Resiste e abrázase á súa vida e condición.

Virxinia Pereira, tando en si mesma, muller, como compañeira de Daniel non buscou,
nin procurou,
adxectivos exuberantes que coloreasen o seu sustantivo,
feito de por si nome propio,
nin tampouco o fixo para o de Daniel.

A súa dimensión, a cercanía e lealdade ao compañeiro, o amor, a memoria de contino,
acompañado do ir conformando responsablemente unha actitude firme na loita galeguista e desde o 36 na loita antifranquista,
esa dimensión,
edifica a contido de valer,
a súa identidade propia de muller galega que non se deixa embaucar por calquera de mala intencionalidade
ou mantedor da “ bicha “ con bandeira de sangue e pus

( “ …como se precisa ter vontade de ferro para non caer nunha mala tentación… pero vaia todo pola Causa” e supérase con enérxica decisión… baixo o amparo dos bos e xenerosos que me queren e respectan, eu non fago máis que seguilos con afervoada lealdade” ( afirma Virxinia).

Coa súa presenza, na palabra e na conciencia que sedimentaba na afirmación de ser,
marcou o seu campo de batalla.

Na súa influencia e posibilidades, véxase nos contidos das cartas que dispomos,
levou adiante unha importante dinámica política activa,
ben desde o tratar de achegar vontades e militancias,
ben desde o aconsellar e chamar a atención dos casos e aconteceres ,
feitos,
que se desviaban da liña coherente que se debía levar,
na referencia sobre todo do pensamento do seu entrañable Daniel,
“ o home das cruces” como lle daba a chamo Don Ramón Otero Pedrayo.

No que podía tratou de non porlle límites á resistencia
que mantiñan desde a Galiza exterior.
Mediou na conservación do sentido colectivo de pobo con Lingua de seu e proxecto político.
A vida non podía baleirar a vida.
Polo mesmo interviu sen interferir.

“ Ensinándolles enerxicamente cal é a forma en que se debe respectar a pureza dos ideais que repousan nesta sepultura, tan sagrada para min como para a inmensa maioría dos galegos” ( dixo ela).

Os primeiros consellos que quería dar foron para ela de primeiras.

E tivo atencións para coa mocidade intelixente de poetas e pensadores, xentes da creación e da militancia en Galiza,
manifestábase dicindo que eran un milagro marabilloso,
que eran a reserva moral que pesará no futuro da nosa PATRIA
( digo ben…da nosa PATRIA).
Vai para eses bravos rapaces o meu saúdo e a miña admiración”.

Virxinia tiña perfectamente interiorizado que o pobo galego ten unha lingua de seu.

”…Según o decire e pensare de certos descastados “ intelixentes” ( que son os de pior calaña) EL CASTELLANO ES MEJOR PARA ESCRIBIRLO Y ENTENDERLO, sin decatarse os probes que coa “ súa sentencia” aínda lle dan máis xerarquía ao noso idioma”.

Velaí a nación concreta á que se entra coa chave da Lingua.
Galiza non era, nin será, a voz de quen se cría seu amo.

”…é Galiza isa NAZÓN GALEGA sempre asoballada, que dende todos os tempos foi pródiga en figuras esgrevias e dende todos os tempos ben recramando sen desmaios os dereitos que tan inxustamente lle son negados…”

Seguía teimosamente no seu facer incansable e moi en especial con todo o relacionado coa vida, pensamento e obra de Castelao,
consciente de que a nosa Lingua e a nosa Cultura,
en todas as súas expresións,
segue e seguirá sendo un ben necesario que sobrevivirá a todas as adversidades e agresións.
Lingua e Cultura deben formar parte da vida de diario da nosa cidadanía.
Non perdeu nunca a idea e a loita na posibilidade dunha vida mellor.

Logo do proceso que xa expliquei para ir poñendo á vista as miñas conclusións brevísimas das lecturas e saberes de Virxinia podo dicir acorde con ela que desde a súa memoria…
nace a parte inmedible que falta do seu ciclo vital,
a primavera.
Son e serán tempos de irmos andando no noso destino.
Toca construír mellor á sombra do azul e do branco ao acoller da nosa estrela de liberdade e da agora bautismada Rosalía.

Virxinia nos seus plantexamentos que nos mostrou ,
nós podémoslle dicir:
ISA É A FORMA,
porque ela, Virxinia Pereira,
no noso exercicio do pensamento,
na memoria como un libro que foi escrito por moitas mans e contada por múltiples bocas,
memoria nos feitos e nas causas,
verdadeira sementadora de esperanzas, coa mirada posta no mañá,
mirando ao futuro,
recordando a contando ,
Virxinia…
ha ser para nós máis que unha simple biografía,
non ha perderse nos tempos infelizmente morta.
Ela danos horas boas,
mesmo as que axudan a que cantemos os soños que tanto amamos.

Ela, como tantas e tantos nosos,
hoxe recollendo un algo máis os seus pensamentos,
está nacendo sempre.
Vai seguir estando con nós.

As súas memorias, neste caso en especial a de Virxinia, respíranse.
Velaquí hoxe en Pontevedra ela felizmente viva.

Tócanos seguir na tarefa de pechar adecuadamente a porta do pasado de non hai moito.
Oitenta e tres anos desde aquela.

Son moitas as feridas que temos que curar.
Farémolo sen nos olvidar de facer historia e memoria para que non haxa posibilidade de que as novas xeracións non teñan que repetir os mesmo camiños dolorosos.
Non podemos deixarnos vencer.
Vivamos as menos ausencias.
Fagámolo posible.
Fagámolo certo.

Como escribiu o poeta Jorge Riechmann:
“…
A terra treme,
cuartéanse as paredes,
pero no noso país
está prohibido falar
de terremotos”

Pois son horas e moitas de que falemos.

Temos que poñer a memoria na súa función
de detonante.

Moitas grazas.

* Pontevedra. 20 de decembro de 2010

Ofrenda na tumba de Virxinia e Chuchiño

Acto público de lembranza de Virxinia

0 Comentários

A MANUEL MARÍA

8/9/2019

0 Comentários

David Otero

MANUEL…

Hoxe as nosas palabras

van nos alentos amorosos da Chaira
tal como aturuxos druídicos
desta nosa tribu irmandada.

Hoxe as nosas palabras na túa memoria
acenden as luces dos nosos pensamentos
e motívanse nas aventuras de creación
para se afirmaren na dignidade das nosas vidas.

Fáisenos na urxencia
un cambio arriquecedor das nosas convivencias
para acadar a liberación dos nosos servidumes
postos arestora nunha resignación que tanto nos empobrece.

Xa que velaí ben ves e así nós sufrimos derredor

a proclamación… tal insultante afirmación
da patriótica españolidade chea de falsidades

que sen mostrar pensamento…ameaza.

Polo mesmo nós non queremos camiñar
polas rúas das voces ermas de corazóns pechados,
co ir dos nosos soños ás cegas,
e sen siquer un verso de esperanza.

Hoxe é contigo, na túa memoria presente,
queremos que aquí se afirme o abrazo colectivo irmandado,
coa palabra de amor medrado,
sen que o laio resignado sexa…

o noso rendido e triste berro matrio.

david otero, oito de setembro de MMXIX.

0 Comentários