Manuel…
Teñen a idea de nos dobregar
sen a explícita rendición,
pero que ben que lles gustaría
e sitúannos nos illamentos
nos odios e nos silencios, 
nesa ilexítima legalidade
que llelo permite todo

   E resistimos

Non subimos á gloria,
pero tampouco baixamos aos infernos,
pois sabemos camiñar en nós mesmos
e mantémonos coherentes
determinando a nosa ideantidade
nas peores circunstancias.

   E resistimos

Que non nos subestimen Manuel,
nós non perdemos a noción dos tempos,
nin perderemos as nosas capacidades
Estaremos sempre teimosamente presentes
no bicar da nosa lingua e no abrazo da nosa cultura
renacendo nas nosas palabras
marcando os nosos cardinais

   E resistimos

Beberemos de ti, Manuel, fonte obrigada
Loitaremos a pé de rúa,
pois o presente é duro… e o futuro inquietante
e farémolo na dignidade comunal do deber de decidir
sen medo ás verdades
fronte a tanto egoismo e tanta inmoralidade.



   E resistimos

Os nubeiros que nos asombran son alarmantes.
O fascista énchese de valentía.
O verdugo vólvese víctima.
Xa non lle teñen medo ás verdades.
Velaí a necesidade da recomposición do noso orgullo,
pois sen loita Manuel…
non hai futuro

…E Galiza é a Patria ...
…Manuel.

As 5 tas Xornadas dás Letras Estradenses en Cuba estiveron dedicadas este ano ao poeta David Otero Fernández. O acto estivo organizado pola Sociedade “Fillos do Concello da Estrada” e tivo lugar o pasado 17 de maio no Palacio do Centro Galego como parte das actividades celebradas aquí por de o Día dás Letras  Galegas.  A titular da entidade,  Gódula Rodríguez, fixo a presentación dos relatores da homenaxe: o médico e directivo, Manuel Barros; e o poeta e profesor Manuel Álvarez.  O doutor Barros falou das orixes e historia do Día dás Letras  Galegas, dedicada este ano á escritora María Vitoria Moreno Vázquez; sobre  capítulo das Letras Estradenses deu a coñecer que a presente edición está dedicada a exaltar a vida e obra de David Otero Fernández: mestre, escritor e poeta nado en Compostela en 1946, importante figura da intelectualidade estradense; animador cultural e membro de numerosas institucións e asociacións culturais; autor dunha vasta obra abarcadora de diversas temáticas: literatura infantil e xuvenil; biografías; didáctica da lingua galega; poesía e narrativa. Colaborou como  co autor de diversas obras colectivas, e é asiduo colaborador dos medios de prensa en Galicia, polo que recibiu numerosos premios e recoñecementos. A disertación complementouse coa proxección de fotografías do homenaxeado e portadas dos seus libros.  Pola súa banda, o poeta da comunidade galega en Cuba, Manuel Álvarez, leu catro poemas de David Otero, así como dous da súa propia inspiración:  dedicado a María Vitoria Moreno Márquez, e < Buxo,  beleza e  liberdade>  en homenaxe a David Otero. Nun segundo momento do acto presentouse os multimedia <Versos de amor, loita …e compromiso>  con imaxes da homenaxe tributada o pasado 9 de marzo a Manuel Álvarez no  Concello de Arteixo, e no que se fixo a presentación do poemario de igual nome da autoría deste autor cubano- galego nunha edición a cargo de Carlos Loureiro, e o selo de  Edicións  Fervenza da Estrada; o evento culminou cun gran concerto SON  GALEGO – SON CUBANO  a cargo do recoñecido  arpista galego  ROI CASAL e o seu grupo.  A pincelada cultural  estivo a cargo da emigrante estradense Manuela Rey, cunhas “Coplas  galegas”  con letra de coñecidos versos de Rosalía de Castro, finalizando a actividade cunha  merenda de confraternización estradense.  As anteriores edicións das Xornadas dás Letras  Galegas estiveron dedicadas a Carlos Loureiro Rodríguez; Valentín García Gómez; Antía Otero; Xosé Lúa San Martín e Manuel García Barros.

I.
DESEXO

Quero que activemos quen somos
Que non sigamos na fuxida
Que basta a invasión do meu pasado
Pois o tempo noso aquel queremos
Que se volva duramente ofensivo
Tal como a natureza pura…
… e así sen miras sempre dura

            II.
SON
Son as sonoridades da memoria
Quen pasean de bo talle  polas rúas
As que acariñan pétalos de flor vermella
As que compoñen versos de cantar de pobo

Son as sonoridades da memoria
Quen pasean de bo talle polas rúas.

            III.

            LINGUA
Nas nosas palabras-corazón permanecen
Os teus sonoros acentos latexantes
De continuadas tarefas
Polos días que me definen

Vou e vas comigo sempre
Abondoso de memoria sen irme a perdas
E camiño feliz… ben posto na viaxe
Sabendo no oriento da firmeza da túa luz.

Eu digo nai…
e digo matria

E no teu falar …
eu digo patria

                A todas e a todos.
no meu afecto de sermos
sempre.

david otero

A Estrada, 16 de maio de MMXVIII

                        “As persoas estamos feitas
                         para levar adiante
                         os proxectos máis fermosos”
                              María Victoria Moreno Márquez

María Victoria naceu
nesa Valencia de Alcántara
na terra de Estremadura
tal como á fonte vai a cántara.

Cáceres foi a súa provincia
onde viu a luz ó nacer,
mais amou tanto a Galiza
que galega puido ser.

A relación con Galicia
máis a opción pola súa lingua  
foi grande historia de amor
que xamais o tempo mingua.

O amor pola nosa lingua
levouna a impartir as clases
dunha forma clandestina
segundo as franquistas bases.

Así lle foi retirado
o pasaporte unha vez
nel réxime de violencia
que puxo a España ó revés.

Ela foi cuarta muller
que en nosas Letras Galegas
recibiu unha homenaxe
polas fermosas achegas.

Foi profesora de ensino
secundario de Galicia
unha mestra consagrada
e cunha tenra caricia.

A diversos animais
Victoria fixo falar
para divertir aos nenos
cun amor moi singular.

Editada moitas veces
foi Anagnórise, magna obra
desta muller escritora
con gran talento de sobra.

Con Elexías de Luz
cultivou a poesía
resplandecente de amor
en luminaria porfía.

Non importa o mal do cancro
se sempre estarás na gloria
pois ti es coma a Santa Virxe,
a María da Vitoria!

        Manuel Álvarez Fuentes
          9 de Marzo de 2018

Hoxe neste agosto e da man de Alexandre Bóveda ( refusilado por actitudes que ben observamos nestes días de declaracións de non pouca barbarie) celebramos con maior intensidade e así con máis acento o día da Galiza Mártir e xa que logo a memoria de todas e de todos os mártires, os cales nos días de tres anos de guerra (in)civil, corenta de dictadura e trinta e oito de silencio, nuns casos sufriron morte, trasterro, exílio e noutros cadea e actitudes pouco solidarias cara elas e eles por parte das súas veciñanzas, pois non eran vistos, nin considerados, nin elas e eles, nin os seus fillos, como xentes de orde e cidadanía, máis ben diríase que sospeitosas. Non daban a talla para aqueles mediocres vencedores que se dicían e dinse forzas vivas. E nisto tamén desde logo había medo a que as sufridoras e os sufridores, perdedoras e perdedores, abrisen boca ou mesmo insinuasen un algo das verdades ocorridas e polo mesmo estaban controlados e vixiados con non pouca atención. Marxinados tamén.Cantas, a mais das mortes, durante anos foron as detencións caprichosas e intencionadas, as malleiras, as falsas culpabilidades, as sacas e os delatos, as roubachas e extorsións. Cantos os abusos.

Moi en especial, sen desmerezo algún, quixer salientar un anaco de memoria deturpada, silenciada, no noso Concello. Por unha parte a da Corporación executada, da cal o seu pedido ( a Rúa dos Mártires Estradenses) está en vía morta e tamén a das mulleres valentes e solidarias, cheas de dignidade, como Isaura ( muller de Carracedo da Somoza), Filomena Coto, Josefa Campos, Francisca , Benedicta e Mercedes Castro, Laura e Rosa Porto e María, estas tres acusadas de prestar axuda económica a Isaura muller de Carracedo. Rebeldía e dignidade. Liberdade.