Xornal de Tabeirós-Terra de Montes

Día Mundial do Libro

24/4/2021

David Otero

O venres vinte e tres celébrase o Día Mundial do Libro e dos Dereitos de Autor fixado pola UNESCO desde 1995.Antes esta celebración facíase o sete de outubro motivado polo nacemento de Miguel de Cervantes como Festa do Libro Español e logo pasouse a nivel mundial, festa universal, arredor das mortes do mesmo Cervantes e a de Shakespeare, á data que arestora se celebra. Velaí pois un día especial, en acentos de intensidades populares, na defensa dos libros como elementos imprescindibles, soportes importantes de beleza, para mediación das lecturas , nos saberes creativos das Linguas, a sabor e xares (de tantos gustos) das boas Literaturas nas Culturas dos distintos Pobos e Estados.Tamén así un día solidario e cheo de sentementos irmandados para que tamén polos libros recoñezamos as marabillosas diversidades que suman e aportan contidos tan cualitativos ao todo universal. Todos os anos noméase unha cidade como Capital Mundial do Libro. Este ano (o vinteún) correspóndelle tal distingo a Tiflis (Tibilisi) de Xeorxia, país soberano na costa do mar Negro, Europa Oriental.O seu idioma oficial é o xeorxiano, no setenta e un por cento, xunto co ruso, armenio, azerí e algún máis.
E así desde nós, desde quen somos, postos nas maiores ilusións, no compás dos libros, nas lecturas de ganchete e no exercicio dos pensamentos, libremente, velaí como nos volvemos a mellores e poñemos as nosas palabras a camiñar, sentindo emocións de altas gradacións. Cos libros facémonos parte viva do universal. Axudamos construír unha sólida realidade de país. Por iso, conectando, sabéndonos Nós, sen dicir non a ninguén, así iremos. Iso é abrazar..Iso é poñer as horas a toda luz.

0 Comentários

Carvalho, Lingua e Terra

25/3/2021

0 Comentários

As letras galegas que non puideron ser, unha achega desde a nosa comarca

David Otero

CARVALHO CALERO
O tempo de esperanza non se pode conxugar soamente en pasado.
Por iso indo na memoria nosa comunal, viva e activada, poñemos en presente de referencia nacional a DON RICARDO CARVALHO CALERO no ano 21, que debese ser de continuada celebración e honra á súa persoa como LETRAS GALEGAS, pero tamén a día de hoxe , 25 de primavera, celebrámolo no seu 31 cabodano.
Hoxe escribimos unha páxina máis, da súa exemplar militancia en Galiza e que no seu contido, nós debemos manter na lealdade.
Xa que logo desde a AC VAGALUMES da Estrada, de primeiro, queremos parabenizar á nosa Federación de Galiza Cultura por esta magnífica proposta extensiva para honra permanente a Don Ricardo.
Así, nesta xornada primaveral, desde as Terras de Tabeirós e Montes, queremos acompañar a Don Ricardo e ir co seu vivir e pensamento militante.
Velaí “ Carvalho, Lingua e Terra”.
A presenza de Don Ricardo por estas terras foino sempre de ampla xenerosidade e asemade de facer construtivo cualitativo. Por unha parte a súa participación activa para a celebración do DÍA DAS LETRAS GALEGAS EN 1970 ADICADAS A MARCIAL VALLADARES.
Por outra parte a súa disposición a vir á nosa vila.Moi especialmente a través da AC A ESTRADA, colectivo precursor desta de hoxe AC VAGALUMES.
Gratitude a Don Ricardo pola súa disposición, axuda e respecto á militancia de base ( pois el foi un deses militantes) .
Tamén pola súa ampla lección de lingua e pobo, de historia e literatura, de identidade e proxectos, que moitas e moitos estradenses así foron estimulados e postos en aprendizaxe comprensivo polo que interiorizaron saberes e actitudes.
Desde a Estrada, grazas a Don Ricardo pola súa xigante referencia e así nese fío…todas e todos nós… xuntos nos proxectos…seguimos nela.

0 Comentários

El Emigrado, no seu centenario

17/9/2020

0 Comentários

David Otero

ano vinte do século pasado danse en Galiza moitas iniciativas de pobo e de nación. Como algo principal, sen desmerecer nada, constitúese a vintecinco de xullo o día da Patria Galega. Tamén o nacemento da revista NÓS portavoz da mesma xeración de intelectuais, entre eles Lousada Dieguez,De maneira moi especial ao andar destes movementos nace na Estrada o xornal El Emigrado coa promocións dos Centros de Emigración fundamentalmente de Cuba e Arxentina en comunicación ideolóxica coa xente estradense moi motivada polo agrarismo e andar sociopolítico deste Concello, tanto en educación como en constituirse voz social en camiño de futuro de ben e de liberdade. O director desde xoranl será Otero Abelleira e un redactor (xefe) salientable García Barros.Logo houbo colaboradores como Otero Pedrayo, Bernardo Mato, Castelao,Losada Dieguez, Cabada Vázquez e moitos outros. Eran tempos nos que Roberto Blanco Torres proclamaba nos seus versos o dicir de . Nós, nós e nós”.A xustiza era tarefa de conquista, de argumentos e de convencementos. De evidencias. Non era revancha, nin desquite. Non era vinganza.Logo do trinta e seis viñeron as ordes represoras de intalarse nos olvidos. Nos silencios impostos.Aquela tarefa xornalística a poucos anos destas botou o peche. Comezaron os camiños de resistencias.A xeración de El Emigrado caeu en moitas fustracións entre tantas privacións e non serían poucos os comentarios ferintes, humillantes, para con eles. Canta usurpación de liberdade, a cal naceu dunha ilusionada República ( ela tan breve). Cantos tiñan ideais e mal comprendían as súas vidas sen eles.
Pero nunca é tarde para celebrar. E así desde a AC Vagalumes queremos dar conta de que a este martes quince temos a honra de poñer ao día da historia estradense o centenario do xornal El Emigrado.Sabemos que está moi medido o dereito a disentir, pero disentimos da oficialidade dos olvidos e dos silencios. Hai que garantir que se coñezan todas as memorias. Queremos ter unha política pública da memoria.A realidade é pesimista. O futuro será duro. Pero nós os estradenses debemos axudar que a esperanza avance.Iso é poner luz. Iso é abrazar a verdade.

0 Comentários

Inauguración da inscrición polo centenario de El Emigrado

17/9/2020

0 Comentários

David Otero

Hoxe nesta rúa de mal nome Calvo Sotelo, de boa veciñanza, nos abrazos merecentes, mandando bicos cos ollos…intuíndo sorrisos de celebrar…buscamos as nosas historias, afirmamos a nosa memoria.
Por iso á velocidade de cen anos por corazón …co xornal El Emigrado, xorden á luz nomes propios que conforman tribuna ourada de honra e de exemplariedade…Otero Abelleira, García Barros, Bernardo Mato, Cabada Vázquez, Lousada Diéguez….

E así con eles todos… e con vós…
nós imos e sentimos…
a choiva que nos cae
e a cada pinga que nos molla,
nese tocarnos primoroso
notamos o chamadoda memoria
e recoñecendo…
enchémonos de nome propio
para teimosamente seguir nos andares de nós
a maior riqueza.

Andar e andar…
Andares…
atopando.

Atopando
tantas alfaias súas …de belezas,
e tan marabillosas deles…
nas cestiñas das avoas,
nas uchas dos avós,
nas cartas de América,
nas de por aquí…
nas de moitas frontes,
nas das gavias, nas das cadeas…
e nas dos lazaretos.

Atopando …
e descubrindo
sabendo e sabéndonos
a tanta xenerosidade
nación e pobo
para seguirmos nos pasos comunais
militando nos recordos
para escribirmos memoria
e reconstruirnos
na dozura do ideal
con plenitude

E así tamén a aqueles
que decretaron silencios sen disimulos
nós… e nas nosas palabras,
no vínculo irrenunciable
da nosa determinada
identidade,
sairémoslle ao encontro
e darémoslle o alto
do día á noite
da noite ao día.
E así nesta restauración dos nosos
xa non estaremos nas soidades,
nunca máis notaremos a pobreza
de vidas reprimidas,
olvidadas,
silenciadas,
pois a memoria
fíxose casa común e nosa
e os sufrimentos… xa non serán os versos
cos que comecemos os poemas.

…as esperanzas… non caducan
setembro, 15 de MMXX

0 Comentários

Aniversario de Castelao en Rianxo

5/2/2020

0 Comentários

David Otero

De primeiras recibide un saúdo fraternal da Fundación Castelao, un abrazo de fondo afecto de Virxinia Pereira e Chuchiño de pola Estrada.
Hoxe a día de luz. Día da Candelaria, xa indo no ano de Ricardo Carvalho Calero e no Centenario da Xeración Nós e coa memoria de Avelino Pousa, aquí estamos, Daniel. Estamos no querer absoluto de pensar contigo e asemade falarmos. Non estamos aquí para celebrar que hai 134 anos que naceches e que agora contamos os setenta que levas morto.Non… Xa que ti Daniel…ti non estás morto. Todas e todos ben sabemos que non existe a morte, senón que soamente o olvido.E nós non te olvidamos.Este pois non é un acto de requiems. E ti Daniel hoxe aquí… achégasnos, pero tamén únesnos.
E falo así porque traballamos contigo… desde a túa vida, o teu pensamento e a túa obra…para superar tantas inercias e así…no notar de ventos liberados…obramos para que a nosa voz… milite na esperanza de que se escoite,
e labramos cos desexos dunha poderosa explosión democrática… para sentir a non moi tarde…a presenza das nosas vidas sensatas… e libres…nuns horizontes presididos pola nosa cidadanía.
E niso… ben sabemos que a tarefa é dura e fatigosa, si…pero dun valor moi fermoso, pois Daniel… e sábelo…Galiza non é unha reserva.
Nós non queremos estar a vivir de contino nunha beleza que nos doe.
Nós queremos andar na perspectiva de país… pobo do galego, para nos sentir na casa de todos. Queremos como prioridade…e co traballo común…pasando das palabras aos feitos, unha mínima normalización política e democrática con dinámicas de iniciativas inclusivas.
Non son tempos, Daniel…de estarmos cos brazos cruzados, nin perder as raíces das nosas miradas, nin negar as nosas feridas, pois a rebeldía hai que motivala, pois ela ten moito aquel de simpatía e é moi fermoso…en rebeldía… ver as nosas forzas compartidas.
E polo mesmo, Daniel… conciliando a historia coa memoria…sendo nós… e movéndonos sen esforzos no noso amor...así de xenerosas e de xenerosos…,poñendo os teus ollos nos nosos e os nosos nos teus…, que así o demostramos aquí e hoxe…,diremos… que tamén se nos fai preciso… poñer os ollos nas nosas persoas exemplares.escoitar as súas voces lexítimas e descubrirse diante delas, que iso será demostrar…
que a nosa arma máis contundente… é a dignidade.
Ampliemos pois os espazos do posible. Aquí e hoxe e máis ca nunca contigo… Daniel…sexamos nomes de amor, loitemos pola voz do noso pobo, valoricemos o dereito a sermos nós mesmos e a ter a capacidade de decidir o noso camiño, o que queremos ser…e obrar, reducindo a distancia entre o mirar e o facer, pois cando somos nós…falamos nós. E facemos nós, así…levando en nós…pobo, nación, país, cultura e lingua…
GALIZA.

0 Comentários