A fonte das meigas

    Hai unha fonte
    na miña terra
    que a xente chama
    fonte das meigas,
    e o que, con sede
    chegando a ela,
    das súas ágoas
    beber se estreva,
    disque, endiante,
    dores e penas
    sinte decote
    soio e tristezas.

    Hai unha fonte
    na miña terra
    que a xente chama
    fonte das meigas.

    Eu, que fun sempre
    rebelde ás crenzas
    que ten o pobo
    tocante a meigas,
    trasgos e bruxas
    e cousas desas;
    moi arrufado,
    con moita aquela,
    sin facer creto
    de tal creenza,
    alá me fun
    —¡ben se me lembra!--
    de cara á fonte,
    que din das meigas.

    Do mes de maio
    unha tarde era.

    Ó ver suas ágoas,
    craras e frescas
    agurgullando
    por antre as penas,
    sentín degaros
    e sede delas.

    Tal de sabrosas
    e frescas eran
    da fonte as ágoas
    que din das meigas.

    ¡Nunca alí fora!
    ¡Nunca eu bebera!

    Dende aquel día,
    decote penas
    sinto e pesares,
    dores, tristezas;
    vexo visións,
    soño quimeiras
    e ando sempre
    pensa que pensa
    e cavilando
    cousas segredas,
    que nunca logro
    realidá velas.

    ¡Ai! Dende estonces,
    ¿quen o dixera?,
    creo na fonte
    que din das meigas.

    Hai unha fonte
    na miña terra,
    que a xente chama
    fonte das meigas,
    e o que con sede
    chegando a ela,
    das súas ágoas
    beber se estreva,
    terá a cotío
    moi fondas penas,
    que eu ¡ai! bebinas,
    e agora... ¡téñoas!...

Xosé Manuel Cabada Vázquez, Vagalumes. Versos galegos (Santiago, Lib. e Enc. do Seminario C. Central, 1931), pp. 281-286.