David Otero
25 de novembro
que somos moitas,
que
son eu mesma.
Que as miñas palabras
han borrarte
deste
meu noso mapa
Díxencho
en vida
e
agora refréscacho este poema
Refréscacho tamén
e de seguido
o
teu olvido.
… e teimosamente
a túa memoria
e
en presente
E por iso eu
falo de ti
e
nós… falamos de ti
Pois ti non sabes
o ben que coñecemos
o
que nos pica dentro
E fóra
ti non sabes ben
o
que nos pica
Pois somos as mulleres que levamos dentro,
as que levamos fóra
e
pícanos.
Pero ti nunca saberás nada disto
Ti nunca saberás nada.
Ti…
nunca saberás nada disto
* david otero, outono en Bonaval MMXVI