Manuel Cabada Castro
E alá me fun... Un bichoquiño roíame alá dentro por non ter aínda ido alá. Preguizas do demo que a un lle dan, pois no fondo ben de ganas que tiña de verme con el e de lle dar un biquiño, aínda que fose como darllo á miña nai defunta sobre o vidro impávido da morte de séculos que nos separan. Séculos que nos illaron non che sei ben por culpa de quen. Ollara nos xornais, tamén en internet. A foto estaba alí, tiña cores de letras –negros, vermellos e azuis tamén algúns- e un recendo imaxinado a pergameos vellos de avós e devanceiros que no seu sagrado segredo un quere... Dicían que non se lle podía tocar –e iso que era meu, moi meu...!- porque viña de lonxe e non sei que mercadores doutros continentes o levaran consigo e a eles lles pertencía. Pobre Xosé vendido polos seus irmáns! Mais non! Non fomos nós! Como podiamos vender nós o noso irmán! A nosa nai!
E veña! -dálle que dálle- e nunca arrincaba. Mais hoxe xa ben que me urxía... Os xornais mañanceiros dicíannos que nun par de días remataba a festa. A festa, si. Porque eran cantos e emocións conxeladas no tempo os que o pergamiño Vindel agachaba en si. Música e todo había nel!
Arriaba esta mañá desde as comportas do ceo e a terra enchoupábase de choros acaecidos, presaxiando seguramente despedidas ingratas. Si, si, o próximo día 4 deste mes déixanos Martín Códax e volve ás Américas, dicíanme! Talmente coma un máis daqueles descendentes seus que nacerían moito tempo despois del. Mais non! Martín Códax viviu aquí, connosco, na súa terra, no seu fogar. Aquí viviu e finou. Cantaba, folgaba, bailaba e traballaba. E amaba. Alleo a calquera sospeita de auto-odio que moito despois del algúns inocularon con traizón nos seus descendentes. Non era el un ninguén. Falaba e cantaba ante reis –que os houbo (e nosos!)- e ante labregos, plebeos e peixeiras. Na súa lingua, que é tamén a nosa de hoxe! Ollade, se non, o que escribe e como escribe e sentirás que “como un irmán che fala”... Hai sentimento e emoción, hai fondura coma a dos mares que el leva no seu ollar e no seu rítmico dicir...
En chegando ó Museo do Mar vigués, fun descendendo amodo ata o pequeno belén, agachado, onde loce o pergamiño. Évos unha urna de eternidade ou é, máis ben quizais, unha cova, coviña, que alberga un berce –transparente- convidando a nacer? Amigas e amigos, évos tempo pra nacermos dunha vez e de verdade!
E veña! -dálle que dálle- e nunca arrincaba. Mais hoxe xa ben que me urxía... Os xornais mañanceiros dicíannos que nun par de días remataba a festa. A festa, si. Porque eran cantos e emocións conxeladas no tempo os que o pergamiño Vindel agachaba en si. Música e todo había nel!
Arriaba esta mañá desde as comportas do ceo e a terra enchoupábase de choros acaecidos, presaxiando seguramente despedidas ingratas. Si, si, o próximo día 4 deste mes déixanos Martín Códax e volve ás Américas, dicíanme! Talmente coma un máis daqueles descendentes seus que nacerían moito tempo despois del. Mais non! Martín Códax viviu aquí, connosco, na súa terra, no seu fogar. Aquí viviu e finou. Cantaba, folgaba, bailaba e traballaba. E amaba. Alleo a calquera sospeita de auto-odio que moito despois del algúns inocularon con traizón nos seus descendentes. Non era el un ninguén. Falaba e cantaba ante reis –que os houbo (e nosos!)- e ante labregos, plebeos e peixeiras. Na súa lingua, que é tamén a nosa de hoxe! Ollade, se non, o que escribe e como escribe e sentirás que “como un irmán che fala”... Hai sentimento e emoción, hai fondura coma a dos mares que el leva no seu ollar e no seu rítmico dicir...
En chegando ó Museo do Mar vigués, fun descendendo amodo ata o pequeno belén, agachado, onde loce o pergamiño. Évos unha urna de eternidade ou é, máis ben quizais, unha cova, coviña, que alberga un berce –transparente- convidando a nacer? Amigas e amigos, évos tempo pra nacermos dunha vez e de verdade!
[“Faro de Vigo”, domingo, 11 de marzo de 2018]
Fuente RSS
