Laxeiro
[Lembranza escrita] Reparar o esquecemento de Virxilio Blanco (I)
O avó
As terras de Presqueiras téñeno outra vez no seu colo, nas súas entrañas, a aquel Virgilio Blanco. Só este anaco de terra saberá para que o trouxo a este mundo, e porqué ela mesma o volveu recoller no seu seo. Alí o ten, morto ou durmindo. Misterio..!
O Faro de Vigo díxonos unha mañá: “Virgilio Blanco morreu! Aínda non había oito días que se despedira de nós no círculo do Derby, ao que chegaba sempre falándonos dos seus problemas económicos, do seu dereito a vivir como ten que vivir un artista cando é de corpo enteiro. Indignábase cando sabía que un turco ou un búlgaro, aínda que se chamase conde Károlyi, chegaba a Vigo, a esta cidade que el quería tanto e sorprendían á xente de cartos vendéndolles cromos por cadros, a prezos altos, cando el e tantos outros bos pintores galegos estaban sen recursos, ata tal punto que o propio Virgilio Blanco tiña que internarse no sanatorio do Rebullón para acalmar un pouco os exércitos de bacilos de Koch que, paso a paso, lle devoraban os pulmóns.
Esta era a vida que tiña que ter un dos nosos mellores pintores, case esquecido ata hoxe por xente que ten adornadas as paredes das súas casas con anacos da súa alma de artista.
Se a emoción que sente un pintor cando pon nun anaco de tea as súas cores, non é o mellor da súa alma, é que este non é pintor. En tal caso será un fabricante de cromos para esa clase de xente que, dándose por entendida, lle di a un: “Está tan ben pintado o retrato que lle fixeron á miña dona, que desde calquera lugar que vostede o mire, ela mírao a vostede”. Virgilio Blanco non pintaba esta realidade. EI sabía moi ben que estes resultados nun cadro nada teñen que ver coa realidade verdadeira dun pintor. Pintar coa alma é outra cousa. É algo que sae de dentro da armazón humana dun pintor, e que este deixa na superficie das súas teas, pintadas para o gozo doutros seres predispostos a recrear o seu espírito con esta verdade tan íntima do artista.
Só esta é a realidade auténtica que debe darnos un cadro. O outro é farsa, engano, mentira. Todos os grandes pintores de todas as épocas non menten nos seus cadros, son fieis á realidade, pero á realidade que eles levan dentro de si. Ata tal punto é certo isto, que sempre que estes mesmos fixeron copias do que os rodeaba exteriormente, imprimíronlle a súa realidade interior. E se isto non fose así, os pintores de hoxe mercariamos unha Rodak, e con isto daríase por terminada a pintura no mundo.
Todo artista é un soñador e un realizador dos seus soños. Virgilio Blanco era un deles.
O seu gran soño era aquel que todos os que o tratamos intimamente coñeciamos: poder rematar ben a súa casa grande de Presqueiras, para despois doarlla á Deputación de Pontevedra e que esta dedicase a planta baixa para Museo Virgilio Blanco, e a parte alta para descanso de verán de pintores e escritores pontevedreses.
Este home sabía por experiencia que a loita do artista é incomprensible para un gran número de seres que habitan o universo. E a súa ilusión era deixar, ademais da súa obra artística, un recuncho de descanso para os traballadores, creadores de mundos...
Eu quixera saber que é o que tan os charlatáns de café. Parécelles pequena a obra deste fillo de Presqueiras, ou é que están tan ensimesmados neste xogo de naipes, que con sorpresa vin que está de moda aí, chamado “o solitario”? Non tendes perdón!
Desde aquel día da triste noticia, nunca máis os xornais galegos volveron lembrar a figura de Virgilio Blanco. Que é o que facedes coas vosas plumas? Eu seino: adular aos vivos, a obra dos mortos xa non conta.
Vin aí como algúns dos nosos poetas fala ata dos peixes de todas as cores; outro ata foi quen de asustarnos co seu verso atómico titulado “La bomba”. Nesta terra de poetas, mesmo os peóns camiñeiros son acariñados polas musas. Pero o noso pintor morto, alá dorme en terras de Presqueiras e soña que algún día o visitarán todos os artistas galegos, portadores dunha xigantesca coroa de flores e unha monografía das súas obras editada por [editorial] Galaxia.
* Otero Abeledo, J. Pérez Buján, J. (ed.). Laxeiro, os escritos de Don Ramiro. Vigo: Fundación Laxeiro, 2011, pax. 148, 149
O Faro de Vigo díxonos unha mañá: “Virgilio Blanco morreu! Aínda non había oito días que se despedira de nós no círculo do Derby, ao que chegaba sempre falándonos dos seus problemas económicos, do seu dereito a vivir como ten que vivir un artista cando é de corpo enteiro. Indignábase cando sabía que un turco ou un búlgaro, aínda que se chamase conde Károlyi, chegaba a Vigo, a esta cidade que el quería tanto e sorprendían á xente de cartos vendéndolles cromos por cadros, a prezos altos, cando el e tantos outros bos pintores galegos estaban sen recursos, ata tal punto que o propio Virgilio Blanco tiña que internarse no sanatorio do Rebullón para acalmar un pouco os exércitos de bacilos de Koch que, paso a paso, lle devoraban os pulmóns.
Esta era a vida que tiña que ter un dos nosos mellores pintores, case esquecido ata hoxe por xente que ten adornadas as paredes das súas casas con anacos da súa alma de artista.
Se a emoción que sente un pintor cando pon nun anaco de tea as súas cores, non é o mellor da súa alma, é que este non é pintor. En tal caso será un fabricante de cromos para esa clase de xente que, dándose por entendida, lle di a un: “Está tan ben pintado o retrato que lle fixeron á miña dona, que desde calquera lugar que vostede o mire, ela mírao a vostede”. Virgilio Blanco non pintaba esta realidade. EI sabía moi ben que estes resultados nun cadro nada teñen que ver coa realidade verdadeira dun pintor. Pintar coa alma é outra cousa. É algo que sae de dentro da armazón humana dun pintor, e que este deixa na superficie das súas teas, pintadas para o gozo doutros seres predispostos a recrear o seu espírito con esta verdade tan íntima do artista.
Só esta é a realidade auténtica que debe darnos un cadro. O outro é farsa, engano, mentira. Todos os grandes pintores de todas as épocas non menten nos seus cadros, son fieis á realidade, pero á realidade que eles levan dentro de si. Ata tal punto é certo isto, que sempre que estes mesmos fixeron copias do que os rodeaba exteriormente, imprimíronlle a súa realidade interior. E se isto non fose así, os pintores de hoxe mercariamos unha Rodak, e con isto daríase por terminada a pintura no mundo.
Todo artista é un soñador e un realizador dos seus soños. Virgilio Blanco era un deles.
O seu gran soño era aquel que todos os que o tratamos intimamente coñeciamos: poder rematar ben a súa casa grande de Presqueiras, para despois doarlla á Deputación de Pontevedra e que esta dedicase a planta baixa para Museo Virgilio Blanco, e a parte alta para descanso de verán de pintores e escritores pontevedreses.
Este home sabía por experiencia que a loita do artista é incomprensible para un gran número de seres que habitan o universo. E a súa ilusión era deixar, ademais da súa obra artística, un recuncho de descanso para os traballadores, creadores de mundos...
Eu quixera saber que é o que tan os charlatáns de café. Parécelles pequena a obra deste fillo de Presqueiras, ou é que están tan ensimesmados neste xogo de naipes, que con sorpresa vin que está de moda aí, chamado “o solitario”? Non tendes perdón!
Desde aquel día da triste noticia, nunca máis os xornais galegos volveron lembrar a figura de Virgilio Blanco. Que é o que facedes coas vosas plumas? Eu seino: adular aos vivos, a obra dos mortos xa non conta.
Vin aí como algúns dos nosos poetas fala ata dos peixes de todas as cores; outro ata foi quen de asustarnos co seu verso atómico titulado “La bomba”. Nesta terra de poetas, mesmo os peóns camiñeiros son acariñados polas musas. Pero o noso pintor morto, alá dorme en terras de Presqueiras e soña que algún día o visitarán todos os artistas galegos, portadores dunha xigantesca coroa de flores e unha monografía das súas obras editada por [editorial] Galaxia.
* Otero Abeledo, J. Pérez Buján, J. (ed.). Laxeiro, os escritos de Don Ramiro. Vigo: Fundación Laxeiro, 2011, pax. 148, 149
Fuente RSS
